Εκπρόσωποι των εργαζομένων μιλούν για το βρώμικο νερό, την επικίνδυνη τροφή και τις έντονες μυρωδιές από τα υφάσματα, ενώ εργοστασιάρχες και τοπικές αρχές σιωπούν, αφού όλα αυτά γίνονται εν γνώση τους και μέσα σε ένα σύστημα διαπλοκής μεταξύ των δύο πλευρών στο όνομα του καμποτζιανού success story. Άλλωστε, ο τομέας της ένδυσης απασχολεί περισσότερους από 600.000 εργαζόμενους, και οι εξαγωγές του αποτελούν το 90% του συνόλου των εξαγωγών και φέρνουν κάθε χρόνο στην οικονομία της χώρας περίπου 5 δις δολάρια.
Παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες που επικρατούν στην οργάνωση των εργαζομένων αφού ο συνδικαλισμός είναι σχεδόν ημιπαράνομος και οι συνδικαλιστές στοχοποιούνται, τον Δεκέμβριο οι εργαζόμενοι στο ένδυμα με κοινή ανακοίνωση απαίτησαν την αύξηση του μηνιαίου κατώτατου μισθού από τα 80 δολάρια στα 160. Ωστόσο, η κυβερνητική απάντηση ήταν ότι η οικονομία της χώρας μπορεί να αντέξει μόνο μια αύξηση 15 δολαρίων, και ότι κάθε επιπλέον αύξηση θα είναι καταστροφική για την ανταγωνιστικότητά της. Σε απάντηση οι εργαζόμενοι έκαναν μια πανεθνική απεργία η οποία κατεστάλη άγρια από τους μπράβους και την αστυνομία, που πυροβόλησε με πραγματικά πυρά με αποτέλεσμα να υπάρξουν 4 νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες. Οι λιποθυμίες των εργαζομένων είναι ένα φαινόμενο που έχει παρατηρηθεί πολλές φορές κατά το παρελθόν, αφού το 2011 τα επίσημα καταγεγραμμένα περιστατικά ήταν 2300, το 2012 ήταν 1850, και πέρυσι έφτασαν στα 3500.
Οι νοσοκομειακές εξετάσεις δείχνουν σχεδόν πάντα χαμηλό ζάχαρο, υποσιτισμό και αφυδάτωση, ενώ επιστημονικές έρευνες αναφέρουν ότι βασικός παράγοντας των λιποθυμιών είναι και οι ανυπόφορες συνθήκες εργασίας (ζέστη, σκόνη) και το εξαντλητικό ωράριο, αφού συχνά οι ώρες δουλειάς φτάνουν μέχρι και τις 16 συνεχόμενες χωρίς διαλλείματα. Παράλληλα, η αίσθηση νοσταλγίας που νοιώθουν οι νεαρές γυναίκες οι οποίες αναγκάζονται να μεταναστεύσουν από τις επαρχίες στην πρωτεύουσα, καθώς και η μοναξιά τους μέσα σε ένα περιβάλλον άγριας εκμετάλλευσης και αλλοτρίωσης, τις κάνουν πιο αδύναμες και επιδεινώνουν την κατάσταση.
Διάφορες οργανώσεις, όπως η Clean Clothes, η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας και άλλες, με ανακοινώσεις τους αναφέρουν ότι οι μεγάλες πολυεθνικές της ένδυσης είναι συνένοχες για αυτό το έγκλημα που γίνεται στην κλωστοϋφαντουργία της Καμπότζης, και τις καλούν να βελτιώσουν άμεσα τις συνθήκες εργασίας και υγιεινής, και να αυξήσουν τους μισθούς σε ένα επίπεδο που να καλύπτει τις βασικές ανάγκες και να εξασφαλίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.