Εδώ και περίπου ένα μήνα η Κοινωνία της Πρέβεζας απότομα βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλης κλίμακας παρέμβαση στη δυτική ακτή του νομού -τμήμα της διασχίζει την ιδιαίτερης ομορφιάς παραλία του Μονολιθίου- στο όνομα του ποδηλατικού τουρισμού.
Κατά την κατασκευή λοιπόν του ποδηλατόδρομου (Ιόνια Διαδρομή), σχεδόν 62 χιλιομέτρων, μετά από την ενεργοποίηση των πολιτών και την άμεση επόπτευση του πεδίου, αντιληφθήκαμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλης έκτασης περιβαλλοντική καταστροφή. Μάλιστα αυτή η παντελώς αχρείαστη καταστροφή της ακτής του Μονολιθίου θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί στο σύνολο της -σημείο κρίσιμο που πια γνωρίζουμε επίσημα μετά την τοποθέτηση του μελετητή του έργου Θ. Δεληγιαννίδη.
Τον ποδηλατόδρομο που σχεδιάστηκε να διατρέχει όλο το δυτικό θαλάσσιο μέτωπο της Πρέβεζας στο Ιόνιο και που κατά κύριο λόγο χρησιμοποιεί υφιστάμενους οδούς -με μικτή χρήση και διαγράμμιση, κάποιοι θεώρησαν λογικό να τον αξιοποιήσουν για να ανοιχτεί ένας δεύτερος ασφάλτινος δρόμος πάνω στη ζώνη αιγιαλού και παραλίας, επί της μοναδικής ακτής του Μονολιθίου.
Και διάλεξαν να το πράξουν, χωρίς σε βάθος ανάλυση του πεδίου (γεωγραφία, οικοσυστήματα, κα), με ανοιχτά ερωτήματα για εγκρίσεις (Κτηματική Υπ., Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής, Δασαρχείο), και εγκεκριμένες μελέτες (Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, Ακτομηχανική, κα), χωρίς διαβούλευση με τους επιστημονικούς φορείς (ΤΕΕ Ηπείρου, ΣΑΔΑΣ Τμήμα Πρέβεζας, κα), τελικά χωρίς να βάλουν στο επίκεντρο το φυσικό τοπίο και τους ανθρώπους που το κατοικούν.
Οι κραυγαλέες ελλείψεις σε διαδικασίες και ουσία πριν την έναρξη κατασκευής κάνουν την εμφάνιση τους στην υλοποίηση του έργου. Ας εστιάσουμε εδώ παραδειγματικά σε έτερα σημεία, στον τρόπο που διαχειρίζονται υφιστάμενες οδούς με χρήση μπετονένιων προστατευτικών ασφαλείας σε περιαστική ζώνη, στα όρια του οικισμού Παντοκράτορα ή στην επιλογή της παρέμβασης στο «φρύδι» της Εθνικής Οδού μετά το κάμπινγκ «Μπουράνο», ή στη λανθασμένη παρεμπόδιση δυνατότητας εισόδου των ποδηλατών για μεγάλες αποστάσεις ή στην διακοπή της απρόσκοπτης πρόσβασης στη Θάλασσα στο Μονολίθι ή στην γενική διάστρωση με άσφαλτο, ακόμη και όταν διέρχεται από το Δάσος Βαλανιδορράχης.
Για όλα τα παραπάνω ο τεχνικός κόσμος, μέσα από τους φορείς του, πρέπει να πάρει θέση και σε βάθος να καταπιαστεί με τις σχετικές μελέτες και τις υλοποιούμενες εργασίες, έστω ετεροχρονισμένα. Και καθώς κάνει τα παραπάνω – παράλληλα με την διαβούλευση στο πλαίσιο της τοπικής κοινωνίας- να καλέσει την τοπική αυτοδιοίκηση του δεύτερου βαθμού να παύσει την καταστροφική επέμβαση, σήμερα στο Μονολίθι και αύριο στην Βαλανιδορράχη.
Ο Κατσουσίκα Χοκουσάι, ένας μεγάλος Ιάπωνας καλλιτέχνης που θεωρείται πατέρας των Μanga, μας χάρισε ένα μοναδικό έργο το «Το Κύμα στα ανοιχτά της Καναγκάουα» που γυροφέρνει στο μυαλό μου όλο αυτό το διάστημα. Δεν είμαι σίγουρος αν η διαισθητική σύνδεση με την κατάσταση μας, έχει να κάνει με την κοινωνική κατακραυγή που φουσκώνει και «βγάζει νύχια» για την ανθρωπογενή καταστροφή της ακτής στο Μονολίθι, σαν τα «χέρια» μέσα στο κύμα.
Ίσως το μεγάλο κύμα με επισκέφτηκε γιατί ταιριάζει με τις καταιγίδες του Ιονίου πελάγους που έθεσαν την νέα κατασκευή τους πάνω στην αμμουδιά σε κίνδυνο – όπως διαβάσαμε στην αλληλογραφία αναδόχου και επιβλεπόντων, τεχνικών συμβούλων.
Βέβαιο είναι ότι η τρικυμισμένη θάλασσα δεν βγάζει μόνο ναυάγια αλλά προστατεύει – όσο παράξενο και αν μοιάζει- την ακτή από επιδρομές. Και το ακόμη πιο βέβαιο ότι και εμείς σαν τους/ις κωπηλάτες/ισσες πρέπει να κοπιάσουμε πολύ και συλλογικά για να προστατεύουμε το δικό μας φυσικό τοπίο, τη δική μας γωνιά στη Μεσόγειο και τους ανθρώπους μας. Εξάλλου η φύση δεν είναι μόνο ισορροπία, είναι και δύναμη που χρειάζεται να υπολογίζουμε. Και ο άνθρωπος με τα χέρια του και τη λογική εισάγει την κλίμακα και την αναλογία. Η παραβίαση τους μας κάνει να χρειαζόμαστε το κύμα.
Πηγή: https://dimokratikifoni.gr/
*Ο Κωνσταντίνος Τσούτσης είναι Αρχιτέκτονας μηχανικός, Μέλος Δ.Σ Συλλόγου Αρχιτεκτόνων ΣΑΔΑΣ- ΠΕΑ και Προέδρος τμήματος Πρέβεζας.
