Εφτά μηδέν. Ομόφωνα το Μικτό Ορκωτό της Πάτρας αθώωσε τους μπράβους από την κατηγορία της εμπορίας ανθρώπων. Τους μπράβους που πυροβόλησαν τους μπαγκλαντέζους εργάτες, τους σκλάβους του 21ου αιώνα στη Μανωλάδα, όταν αυτοί ζήτησαν τα μεροκάματά τους. Καταδίκασε, δύο μόνο, «για επικίνδυνες σωματικές βλάβες». Έχουν ήδη γραφτεί πολλά (σημειώνω το εντιτόριαλ του leftist, στο left.gr, 30.7.2014 και το άρθρο του Νίκου Ξυδάκη, «Η παιδευτική λειτουργία της δικαιοσύνης», Η Καθημερινή, 1.8.2014). Δεν χρειάζεται λοιπόν να πω κι εγώ πόσο πρωτοφανές, εξοργιστικό και αποτρόπαιο είναι αυτό το εφτά-μηδέν — παρά την πρόταση της εισαγγελέως, που πρότεινε την ενοχή τους (μια πρόταση εξαιρετικά τεκμηριωμένη, όπως μας είπαν όσοι την άκουσαν, που θεμελίωσε γιατί συνιστά εμπορία ανθρώπων το καθεστώς των εργατών γης στη Μανωλάδας). Σημειωτέον, το ομόφωνον της απόφασης σημαίνει ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να ασκηθεί έφεση υπέρ του νόμου, πράγμα που μας βάζει σε άλλες σκέψεις, τις οποίες προτιμώ να μην εκθέσω εδώ. Θα περιοριστώ σε ένα σχόλιο.
Η απόφαση, μαζί με την απόφαση, την ίδια μέρα, του εισαγγελέα του Ναυτοδικείου Πειραιά, να μπει στο αρχείο η υπόθεση των ευθυνών λιμενικών για τους έντεκα νεκρούς του Φαρμακονησιού δείχνει κάτι που τον τελευταίο καιρό εντείνεται: το ελληνικό κράτος αποτελεί βασικό παραγωγό και πομπό ρατσισμού. Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η μισαλλοδοξία, ο αγριανθρωπισμός δεν περιδινούνται και ίπτανται γενικώς στην κοινωνία, δεν παράγονται μονάχα από τους ακροδεξιούς, αλλά και από τα θεσμικά όργανα της πολιτείας. Όσον αφορά ειδικότερα τη δικαστική εξουσία, μοιάζει να έχει διαμορφωθεί ένας ειδικός τρόπος αντιμετώπισης των μεταναστών: εξάντληση της αυστηρότητάς της όταν κάθονται στο εδώλιο, εξάντληση της επιείκειας προς τους θύτες τους, όταν οι μετανάστες βρεθούν σε θέση θύματος.
Η στάση αυτή παράγει ανυπολόγιστα αποτελέσματα, πρακτικά και συμβολικά. Διαμαρτυρόμαστε ότι η κοινωνία μας γίνεται πιο δυσανεκτική, ρατσιστική, μισαλλόδοξη. Πράγματι. Όμως όταν τα δικαστήρια βγάζουν τέτοιες αποφάσεις, όταν το κράτος οργανώνει υπερήφανα τον Ξένιο Δία, όταν το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους αποφαίνεται υπέρ της επ’ αόριστον κράτησης των μεταναστών, όταν τα κανάλια ξερνάνε μίσος, όταν η αστυνομία την επομένη μέρα της απόφασης εξαπέλυσε επιχείρηση-σκούπα στη Μανωλάδα, τι περιμένουμε; Δεν είναι αναμενόμενοι αυτοί οι σπόροι του κακού να καρπίσουν; Εφτά μηδέν λοιπόν, επιβεβαιώνοντας ότι στην Ελλάδα του 21ου αιώνα οι μετανάστες είναι μηδέν· δεν υπάρχουν.
YΓ. Το σχόλιό μου είχε δημοσιευθεί ήση στην “Αυγή”, όταν διάβασα το εύστοχο άρθρο του φίλου μου Δημήτρη Χριστόπουλου “Η τυφλή Ελλάδα της Μανωλάδας” (tvxs, 3.8.2014). Παραθέτω ένα απόσπασμα:
“Γιατί όμως η μοναδική σοβαρή κατηγορία που αντιμετώπισαν αυτοί οι άνθρωποι ήταν αυτή του trafficking; Το να σηκώνει κάποιος ένα όπλο και να ανοίγει πυρ σε ανθρώπους δεν είναι ιδιαζόντως εγκληματικό στην Ελλάδα σήμερα; Το να απασχολεί εκατοντάδες ανθρώπους ανασφάλιστους σε άθλιες συνθήκες υγιεινής και γενικά υπό όρους που παραβιάζουν σχεδόν το σύνολο αυτού που έχει απομείνει από την εργατική νομοθεσία στην Ελλάδα δεν είναι αδίκημα; Τι άραγε να συμβαίνει εδώ; Στη μεν πρώτη περίπτωση, η υπεράσπιση των κατηγορουμένων φρόντισε έγκαιρα και άσκησε έφεση κατά του βουλεύματος με το οποίο οι κατηγορούμενοι διώκονταν για απόπειρα ανθρωποκτονίας και το κακούργημα αυτό μετατράπηκε στο πλημμέλημα της επικίνδυνης σωματικής βλάβης. Το (δεύτερο μετά τους πυροβολισμούς) έγκλημα είχε ήδη γίνει σε αυτό το σημείο. Εκεί δηλαδή που η ελληνική δικαιοσύνη θεώρησε ότι το να πυροβολείς ανθρώπους δεν είναι προσπάθεια να τους σκοτώσεις ή αδιαφορία ως προς το ενδεχόμενο αυτό, αλλά πλημμέλημα που τιμωρείται όπως ένα γερό, πιθανώς επικίνδυνο, σκαμπίλι στο κεφάλι ενός ανθρώπου.]
Επίσης, το κακό είχε γίνει εκεί που η ελληνική δικαιοσύνη θεώρησε ότι ο άνθρωπος στην επιχείρηση του οποίου συμβαίνει ένα τέτοιο περιστατικό από τους επιστάτες του είναι αμέτοχος. Σαν να επρόκειτο για προσωπικές διαφορές μεταξύ ισότιμων ανθρώπων και όχι για διατεταγμένη υπηρεσία ενός επιστάτη επί του εργαζομένου για λογαριασμό του αφεντικού. Από την απόφαση προκύπτει ότι ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης ήταν παντελώς ανεύθυνος. Ούτε μια ηθική αυτουργία… Τέλος, για όλες τις παραβιάσεις του εργατικού δικαίου γιατί δεν υπάρχει καταλογισμός;”
Πηγή: Ενθέματα