Μεταφράστηκε από τα ιταλικά από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία στην Αθήνα στις 20/3/2022. Πηγή στα ιταλικά: ilmanifesto.it Πηγή στα αγγλικά: endnotes.org.uk
Η Προλεταριακή Πρωτοβουλία σημειώνει:
Λάβαμε, μεταφράσαμε & δημοσιεύουμε το ακόλουθο Μανιφέστο κατά του Πολέμου, κι ενώ η Ελλάδα έχει ήδη εμπλακεί ενεργά, με την αποστολή πολεμικού εξοπλισμού, στον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ η χώρα -από άκρη σε άκρη, από τη Σούδα μέχρι την Αλεξαδρούπολη- έχει μετατραπεί σε προκεχωρημένο ορμητήριο της ΝΑΤΟϊκής πολεμικής μηχανής. Μια άμεση εμπλοκή, που δεν αποτελεί “συμμαχική υποχρέωση”, με απόφαση της νεοφιλελεύθερης – ακροδεξιάς κυβέρνησης Μητσοτάκη του υιού και (ουσιαστική) συναίνεση σύσσωμου του αστικού κοινοβουλευτικού προσωπικού, προς επιβεβαίωση του διαχρονικού δόγματος της ευρωατλαντικής εθνικοφροσύνης: “Ανήκομεν εις τη Δύσιν”…
ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Ακτιβιστές των κοινωνικών κινημάτων, εργαζόμενοι, επιστήμονες, λειτουργοί του πολιτισμού όλων των χωρών!
Συνέβη το τερατώδες: ο πόλεμος επέστρεψε και πάλι, μέσα στην καθημερινότητά μας στην Ευρώπη. Αυτή τη στιγμή οι μεγαλουπόλεις της Ουκρανίας έχουν μετατραπεί σε πεδία μάχης. Άνθρωποι ειρηνικοί γίνονται κομμάτια από τις σφαίρες και τις ρουκέτες ή θάβονται κάτω από τα συντρίμμια των σπιτιών τους. Εκείνοι που επιβιώνουν από τις βάρβαρες επιδρομές, μέσα στα υπόγεια και τις σήραγγες του Μετρό, ωθούνται να δραπετεύσουν από την πείνα, το κρύο, την έλλειψη νερού και το σκοταδισμό. Η βαρβαρότητα επέστρεψε.
Για περισσότερα από 20 χρόνια, αυτή η κόλαση αναπτύχθηκε και επεκτάθηκε: αρχικά στην Τσετσενία και τη Γιουγκοσλαβία, έπειτα στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και σήμερα στην Υεμένη, τη Συρία και σ’ άλλα εδάφη της Μέσης Ανατολής. Τώρα έφτασε και πάλι στην Ευρώπη, παίρνοντας καταστροφικές διαστάσεις με τον ρωσικό επιθετικό πόλεμο κατά της Ουκρανίας. Τα μητροπολιτικά πολεοδομικά συγκροτήματα, που κατοικούνται από εκατομμύρια ανθρώπους, μετατράπηκαν στο σημαντικότερο πεδίο μάχης μεταξύ των δύο στρατών. Η βαρβαρότητα των πολεμικών συγκρούσεων έχει πολλές αιτίες. Εκφράζει την αυξανόμενη εχθρότητα μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που προέκυψαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, πίσω από τα προσωπεία της οικουμενικής οικονομικής παγκοσμιοποίησης.
Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα επέδειξε για ακόμα μια φορά τη διπροσωπία του. Από τη μια πλευρά, αφέθηκε στην καρποφόρα παγκόσμια ειρήνη των αλυσίδων των εμπορευμάτων και των παγκοσμιοποιημένων πληροφορικών συστημάτων, έτσι ώστε να επαναπροσδιορίσει την εκμετάλλευση των εργαζόμενων τάξεων και να φτάσει μέσω αυτής μέχρι και στα πιο απομακρυσμένα σημεία του πλανήτη. Από την άλλη πλευρά, εξαπέλυσε συγκρούσεις ολοένα και βιαιότερες, για τον έλεγχο των κομβικών γεωστρατηγικά περιοχών. Τυπικό παράδειγμα η Κίνα, η οποία συνδύασε το σχέδιο διασύνδεσης των ηπείρων, μέσω του Νέου Δρόμου του Μεταξιού, με εδαφικές διεκδικήσεις στην Ταϊβάν και τη νότια Σινική Θάλασσα.
Με αυτή την έννοια, και η συμπεριφορά των ΗΠΑ είναι χαρακτηριστική. Με σκοπό την εξασφάλιση της παγκόσμιας ηγεμονίας της στο οικονομικό πεδίο, η Ουάσιγκτον έκανε την κίνησή της στην ανατολική Ασία, μέσα από την εδαφική επέκταση του δικού της παραγωγικού δυναμικού. Ταυτόχρονα, η Ουάσιγκτον σαμποτάρει σε όλα τα επίπεδα το κινέζικο σχέδιο του Νέου Δρόμου του Μεταξιού, ενώ κάνει και ό,τι είναι δυνατό για να ναρκοθετήσει τις ειρηνικές οικονομικές σχέσεις μεταξύ Κίνας, Ρωσίας και Ευρώπης.
Παράλληλα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έστρεψε το δικό της στρατιωτικό συμμαχικό σύστημα, το ΝΑΤΟ, ενάντια στη Ρώσικη Ομοσπονδία έτσι ώστε να εμποδίσει τον διάδοχο της θαμμένης σοβιετικής αυτοκρατορίας από το να ενταχθεί σε μια διευρυμένη Ευρώπη, με μια σταθερή ειρηνική τάξη πραγμάτων μέσα από εγγυήσεις για την εκατέρωθεν ασφάλεια. Το σαμποτάρισμα του [αγωγού] North Stream 2 αποδεικνύει ότι η πίεση που ασκείται εδώ είναι εξίσου ισχυρή με τη θέση που παίρνει ενάντια στην Κίνα: αυτό που οι ΗΠΑ πέτυχαν ενάντια στη Ρωσία μετατράπηκε, στην περίπτωση της Κίνας, σε μπούμερανγκ, ευνοώντας την ανάδειξη της Κίνας σε παγκόσμια ανταγωνιστική δύναμη.
Τέλος, ως τρίτος παράγοντας βαρβαρότητας, μπήκε στο παιχνίδι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, μια βαθιά οπισθοδρομική παραλλαγή του αντιιμπεριαλισμού, που στοχεύει σε μια πατριαρχική θεοκρατία. Αυτές οι εξελίξεις μετατράπηκαν σε απειλές για την ανθρωπότητα, αφού όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές μπόρεσαν να βασιστούν στον πολεμικό εξοπλισμό τους, του οποίου η τεχνολογική προέλαση αυξάνει την καταστρεπτική ισχύ τους, συγκριτικά με τα συμβατικά οπλικά συστήματα.
Γιατί δεν μπορεί ν’ αγνοηθεί η ιστορία της ρώσικης επίθεσης
Ο επιθετικός πόλεμος της Ρωσίας ενάντια στην Ουκρανία, που ξέσπασε στις 24 Φεβρουαρίου, μπορεί να γίνει αντιληπτός μονάχα μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Αυτό που συμβαίνει μπορεί να εξηγηθεί μέσα και από αυτές τις διασυνδέσεις. Όταν κατέρρευσε η σοβιετική αυτοκρατορία, οι ΗΠΑ απέσπασαν τη συναίνεση της Ρωσίας για την ένταξη της επανενωμένης Γερμανίας στο ΝΑΤΟ, με αντάλλαγμα την υπόσχεση για μη περαιτέρω επέκτασή του στην ανατολική Ευρώπη. Εκείνον τον καιρό, οι δυνατότητες εκδημοκρατισμού και ανοίγματος της Ρωσίας προς την Ευρώπη ήταν αρκετά καλές.
Παρ’ όλα αυτά, αυτές οι δυνατότητες χάθηκαν μετά από λίγα χρόνια. Το 1997 ξεκίνησε η ανοιχτά διακηρυγμένη επέκταση προς Ανατολάς του ΝΑΤΟ, και εν συνεχεία και της ΕΕ. Αυτή η εξέλιξη ειδώθηκε ως μια ταπείνωση και ως ένας κίνδυνος από την ελίτ της ρωσικής εξουσίας και από την πλειοψηφία του πληθυσμού. Υπήρξαν και τάσεις που αντιτέθηκαν σε αυτή τη διαδικασία, κυρίως στη Γαλλία και τη Γερμανία. Παρ’ όλα αυτά, υπονομεύθηκαν μέσα από τη νέα προνομιακή συμμαχία των ΗΠΑ με τα κράτη της ανατολικής Ευρώπης. Αυτή η θρασύτητα δημιούργησε τις εξωγενείς συνθήκες για τη Ρωσία, για να θέσει σε εφαρμογή μια στρατηγική αναθεωρητικού ιμπεριαλισμού που είχε διαμορφωθεί από την ελίτ της εξουσίας, ήδη από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης κι έπειτα, η οποία και κορυφώθηκε στην εποχή του Πούτιν.
Ακόμα και τα σημάδια του συναγερμού που προερχόταν από αυτήν τη νέα πορεία -τον πόλεμο στη Γεωργία το 2008 και την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014– αγνοήθηκαν. Αντίθετα, η κατασκευή της υποδομής του ΝΑΤΟ προχώρησε στην Ουκρανία, κι ενώ η χώρα είχε εμπλακεί από το 2014 σ’ έναν εμφύλιο πόλεμο, με την έμμεση εμπλοκή και της Ρωσίας. Έπειτα, οι κοινοί ελιγμοί των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων με το ΝΑΤΟ τον Σεπτέμβριο του 2021 αποτέλεσαν το πέρασμα της κόκκινης γραμμής. Η άμεση προέλαση του ΝΑΤΟ κατά 1.200 χλμ, προς το δυτικό σύνορο της Ρωσίας δεν ήταν ανεκτή για την υπερδύναμη και τη ρωσική στρατιωτική ελίτ, που αποφάσισαν να διεξάγουν έναν επιθετικό πόλεμο ενάντια στην Ουκρανία πριν η Ουκρανία ενταχτεί τυπικά στο ΝΑΤΟ.
Αυτές οι αναφορές δεν αποτελούν μια δικαιολόγηση. Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον επιθετικό πόλεμο ενάντια στην Ουκρανία. Πρόκειται μονάχα για το ξεκαθάρισμα ως προς το ότι αυτός ο καταστροφικός επιθετικός πόλεμος ακολούθησε έπειτα από ενέργειες ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας από την πλευρά της Δύσης, που δημιούργησαν μια κοινή γεωστρατηγική λογική σε όλες τις ιμπεριαλιστικές ελίτ της εξουσίας στη Ρωσία του Πούτιν. Ας φανταστούμε τη Ρωσική Ομοσπονδία αν είχε υπογράψει μια στρατιωτική συμφωνία με την Κούβα και το Μεξικό και κατασκεύαζε μια στρατιωτική υποδομή εις βάρος τους στην Καραϊβική, ακριβώς δίπλα στο νότιο σύνορο των ΗΠΑ!
Αυτή η αντιπαραβολή ξεκαθαρίζει πως δεν μπορούμε ν’ αποτελούμε κομμάτι αυτής της καταστροφικής αναμέτρησης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Καταδικάζουμε με απόλυτη αποφασιστικότητα τη ρωσική επίθεση. Όμως παράλληλα στεκόμαστε σθεναρά απέναντι από τις ελίτ της εξουσίας στη Δύση. Αντί να παραδεχτούν τη χρεοκοπία των στόχων τους για υπερβολική επέκταση, τώρα επιβάλλουν ένα γύρο απωλειών ανθρώπινων ζωών μέσα στην πολεμική κλιμάκωση, ενώ διεξάγουν μια καμπάνια για έναν παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο, καθώς και μια ευρείας κλίμακας επιχείρηση στρατιωτικής ενίσχυσης και αποστολής οπλισμού. Έχουμε υπόψη μας ότι με αυτή τη θέση αποτελούμε, στην παρούσα φάση, μονάχα μια μικρή μειοψηφία σε σχέση με το σύνολο των δυνάμεων που εμπλέκονται, άμεσα ή έμμεσα, στον πόλεμο στην Ουκρανία.
Για να βγούμε από τη λογική των πολεμοκάπηλων
Δεν πρέπει όμως να απαρνηθούμε τη δική μας ταυτότητα, το δικό μας πολιτισμό που διαμορφώθηκε μέσα στους κοινωνικούς αγώνες της χειραφέτησης για την ισότητα και την αυτοδιάθεση, ενάντια στην ιμπεριαλιστική λογική και τον κυνισμό των πολεμοκάπηλων όλων των πλευρών. Η στρατιωτική σφαγή, οι δολοφονίες των αμάχων, οι βομβαρδισμοί, η πείνα και ο μαζικός ξεριζωμός του ουκρανικού πληθυσμού πρέπει να σταματήσει άμεσα, όπως πρέπει να σταματήσει και η καταστροφή των κοινωνικών υποδομών.
Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στο ΝΑΤΟ και τη Δύση να συναινέσει στην Ουκρανία σε μια αντίσταση μέχρι εσχάτων. Ούτε μπορούμε να επιτρέψουμε στο ρωσικό Γενικό Επιτελείο να στείλει στο θάνατο δεκάδες χιλιάδες φαντάρους και στρατεύσιμους. Τα παιδιά και τα εγγόνια μας δεν πρέπει να μας ρωτάνε γιατί δεν κάναμε τίποτα για να εμποδίσουμε τη μετατροπή της ουκρανικής σύγκρουσης σ’ ένα μεγάλο ευρωπαϊκό πόλεμο ή ακόμα και σ’ ένα πυρηνικό Αρμαγεδώνα.
Αυτός ο κίνδυνος αυξάνεται διαρκώς, τόσο εξαιτίας της τεράστιας στρατιωτικής ενίσχυσης [της Ουκρανίας] από τις ΗΠΑ & το ΝΑΤΟ όσο και από τις βαριές οικονομικές κυρώσεις. Δεν μπορούμε να παραμένουμε παθητικοί θεατές. Αν η βίδα της κλιμάκωσης σφίξει περαιτέρω, μέσα στις ερχόμενες εβδομάδες μπορεί να βρεθούμε όλοι ενώπιον των φρικαλεοτήτων του πολέμου.
Ζητάμε:
1. Μια άμεση κατάπαυση του πυρός και την αποχώρηση όλων των ενόπλων δυνάμεων από κάθε οικιστικό κέντρο.
2. Την αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από την Ουκρανία. Τον αφοπλισμό και τη διάλυση όλων των παραστρατιωτικών δυνάμεων που δρουν στο έδαφος της Ουκρανίας.
3. Την άμεση διακοπή της αποστολής οπλισμού και της μυστικής εμπλοκής του ΝΑΤΟ στον πόλεμο.
4. Την άμεση άρση των κυρώσεων και τον τερματισμό του οικονομικού πολέμου.
5. Την έναρξη ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, υπό την επίβλεψη του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία (ΟΑΣΕ). Εξασφάλιση της σταθερής ουδετερότητας της Ουκρανίας και ξήλωμα των ΝΑΤΟϊκών υποδομών από την Ουκρανία, με αντάλλαγμα σαφείς ρωσικές εγγυήσεις ασφαλείας, που να υποστηρίζονται σε διεθνές επίπεδο.
6. Η θεσμοθέτηση της Ουκρανίας ως Κράτους – ανεξάρτητης γέφυρας μεταξύ ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσίας, υπό την αιγίδα του ΟΑΣΕ. Δίπλευρη ανοικοδόμηση και οικονομικές συμφωνίες της Ουκρανίας με την ΕΕ και τη μετασοβιετική τελωνειακή Ένωση.
Ξέρουμε καλά ότι αυτές οι απαιτήσεις θα παραμείνουν λόγια του αέρα μέχρι ότου αποτελέσουν κτήμα για τα κοινωνικά κινήματα, τις εργαζόμενες τάξεις και την κριτική διανόηση, μέσα από μια προσπάθεια συντονισμένη σε διεθνές επίπεδο.
Ήρθε λοιπόν η στιγμή να κινητοποιήσουμε μια πλατιά αντιμιλιταριστική αντίσταση που να εντάσσεται με πλήρη και διεθνικό τρόπο μέσα στους κοινωνικούς αγώνες. Αυτή η αντίληψη δεν είναι σε καμία περίπτωση απέλπιδη, όπως απέδειξε και η αντίσταση ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, με την παγκόσμια κοινωνική εξέγερση στα τέλη της δεκαετίας του ΄60.
Προτείνουμε επομένως ως πρώτα βήματα της κινητοποίησης:
1. Τη διακοπή όλων των αποστολών οπλισμού στην Ουκρανία και σε άλλες ζώνες πολέμου ανά τον κόσμο μέσα από δράσεις μποϋκοτάζ.
2. Την έναρξη μιας καμπάνιας άρνησης στράτευσης σε όλους τους στρατούς που εμπλέκονται, άμεσα ή έμμεσα, στον πόλεμο στην Ουκρανία: ανυπακοή στην επιστράτευση και στις διαταγές, λιποταξία από μάχιμες και εφεδρικές μονάδες της Ρωσίας, της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ. Ανάπτυξη ενός διευρυμένου κινήματος αλληλεγγύης για τους αντιρρησίες συνείδησης.
3. Συμμετοχή στις επιχειρήσεις παροχής βοήθειας για όλους ανεξαιρέτως τους πρόσφυγες, προερχόμενους από την Ουκρανία και τα άλλα πολεμικά και εμφυλιοπ0λεμικά μέτωπα.
4. Ήρθε η ώρα να πάρουμε θέση ενάντια στον αποπροσανατολισμό του κινήματος διαμαρτυρίας για την ειρήνη. Οι μαζικές διαδηλώσεις ανά τον κόσμο και τα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων στρέφονται ενάντια σε όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και δεν πρέπει να τίθενται μονόπλευρα.
Σκοπός τους ήταν και είναι το ξεπέρασμα της εκμετάλλευσης, της πατριαρχικής καταπίεσης, του ρατσισμού, του εθνικισμού, της καταστροφής της φύσης, η επιβεβαίωση των ατομικών και κοινωνικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τώρα ήρθε η ώρα για την πάλη ενάντια στην αναδυόμενη βαρβαρότητα.
Ήρθε η στιγμή οι πολέμιοι του πολέμου σε όλες τις χώρες να ενωθούν πριν να είναι πολύ αργά. Ο κίνδυνος χρήσης πυρηνικών όπλων είναι υπαρκτός. Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να τον αποτρέψουμε. Αυτή είναι η δική μας ευθύνη προς τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας!
Πρώτοι υπογράφοντες:
Cesare Bermani, ιστορικός, Όρτα.
Sergio Bologna, ιστορικός και σύμβουλος επιμελητείας, Μιλάνο
Rüdiger Hachtmann, ιστορικός, Βερολίνο
Erik Merks, συνταξιούχος συνδικαλιστικός λειτουργός, Αμβούργο
Karl Heinz Roth, ιστορικός και γιατρός, Βρέμη
Bernd Schrader, κοινωνιολόγος, Ανόβερο
