Μας έμαθαν να μην χαϊδεύουμε αδέσποτα ζώα, αδέσποτους ανθρώπους, ενώ εκείνοι είναι που χρειάζονται πιότερο το χάδι.
Μας έμαθαν να μην αγγίζουμε, να μην φιλάμε, να μην αγκαλιάζουμε, μα δεν μας έμαθαν πώς να μην κοιταζόμαστε στα μάτια και να χαμογελάμε.
Μας έμαθαν ότι οι αδύναμοι αυτού του κόσμου είναι οι κακοί, μα δεν μας έμαθαν πώς να μετράμε τα σύνορα και να βάζουμε τις γραμμές.
Μας έμαθαν να φυλασσόμαστε από τον ξένο, μα δεν μας είπαν ότι η αρρώστια μεταδίδεται με το φόβο.
Μας έμαθαν να μισούμε το διαφορετικό, ώστε εκείνοι να αναπαράγονται στο σκοτάδι.
Μας έμαθαν ότι οι πλούσιοι είναι σπλαχνικοί, μα δεν μας ρώτησαν πώς είναι να δουλεύεις για κείνους.
Μας έμαθαν ότι η ανθρωπιά είναι καλή, αλλά μόνο για εκείνους με το ίδιο χρώμα, το ίδιο έθνος, την ίδια φυλή.
Μας έμαθαν για το έπος του ’21, αλλά ξεχάσαν να μας πουν για τους πρόσφυγες του ’22.
Μας έμαθαν να κάνουμε τον σταυρό μας, μα δεν μας έμαθαν πώς να πιστεύουμε σε κάτι άλλο πέρα από μας.
Μας έμαθαν πώς να χωρίζουμε από τους άλλους, μα δεν μας έμαθαν πώς να σταματήσουμε να τους αγαπάμε.
Μας έμαθαν ότι τα όνειρα είναι μία πλάνη, μα δεν μας έμαθαν πώς να μην ονειρευόμαστε.
Μας έμαθαν πολλά, μα μακάρι να μην ξέραμε τίποτα.
Λουκία Αργυριάδου
*Φωτογραφία: Θάνατος και Ζωή, Γκούσταφ Κλιμτ