Στο CAPITAL ο δικός μας Γαβράς σκιαγραφεί το χρηματοθήρα και χρηματοβόρο άνθρωπο του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού συστήματος. (Στην πρόκληση “όλα αυτά τα έκανες για το χρήμα !” ο πρωταγωνιστής δεν έχει άλλη απάντηση“ Mήπως υπάρχει και κάτι άλλο;”). Στην ταινία «Η Εταιρεία» (« THE CORPORATION), η μεγάλη σύγχρονη καπιταλιστική επιχείρηση προσομοιάζεται επιτυχώς με βαρειά ψυχασθενές, αντικοινωνικό άτομο. Και στις δύο ταινίες άτομα αλλοτριωμένα, ένας κόσμος παράνοιας!
Σ αυτό τον κόσμο το ΜΙΚΡΟ (και ουδόλως μέγα όπως στο ποίημα του Ελύτη)
«… Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,…
… Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,….
… Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει…» λέει η Νοτιο –αμερικανίδα ποιήτρια Μartha Μedeiros
Οι κοινωνίες αργοπεθαίνουν έχοντας απολέσει το πάθος, το όνειρο, την επιθυμία βαθειάς κοινωνικής αλλαγής. Πολιτικοί ηγέτες και παρατρεχαμενοι, ανάξιοι πνευματικοί ταγοί, στελέχη επιχειρήσεων και στελέχη διοίκησης μοιράζουν στις κοινωνίες των κρατών τους αργό θάνατο: Από το ένα μέρος το θανατικό της πνευματικής πενίας με την προπαγάνδα και την οικοδόμηση της μονοδιάστατης σκέψης. Από το άλλο μέρος τον αργό βιολογικό θάνατο με την οικονομική εξαθλίωση πολλών.
Εντούτοις οι εγχώριοι «ταγοί» έχουν ασύλληπτο θράσος: κομπορρημονούν και διδάσκουν έμπλεοι αμάθειας και ετερόνομης γνώμης (ή αναλγησίας). Άγνοια έχουν, αποστηθίζουν όμως πειθήνια «τη γραμμή»: Στο όνομα της αναπαραγωγής μιας κερδοφόρου θέσης ή /και πρόσβασης σε πλείστα επιπλέον οφέλη, κατά το πρότυπο του πρωταγωνιστή του CAPITAL σε διάφορες εκδοχές.
Επιχαίρουν, οι ανάξιοι, με το (όποιας κλίμακας) πρόβλημα ενός λαού, των Αργεντίνων, γιατί διαψεύδεται, λέει, ο Τσίπρας! Βιάζονται! Παραμορφώνουν, αλλοιώνουν, συγκρίνουν τα μη συγκρίσιμα. Ασχημονούν.
Επιβραβεύουν και δοξάζουν την εξάρτηση, την οσφυοκαμψία, την νέα παγκόσμια τάξη, τον απανθρωπισμό. Υμνούν και καθαγιάζουν την ακινησία στις ιδέες και τις πολιτικές. Όχι δεν θαυμάζουν τους Αργεντίνους, πολιτικούς και λαό! Όχι βέβαια! Ηθικά απαξιωμένοι οι ίδιοι στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας οικτίρουν τους τολμηρούς, τους ανεξάρτητους, αυτούς που προσπαθούν να αλλάξουν , έστω και λίγο, τη ρότα της χρηματοοικονομικής καπιταλιστικής τάξης. Ούτε σκέπτονται πως θα έπρεπε να ντρέπονται ακριβώς για αυτό (ή ορθότερα να ντρέπονται ΚΑΙ γι αυτό). Ένας εξ αυτών, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αντέτεινε σε στέλεχος της μείζονος αντιπολίτευσης ότι «γύπες κερδοσκόποι θα υπάρχουν ΠΑΝΤΟΤΕ! » νομιμοποιώντας , μονιμοποιώντας και φυσικοποιώντας τον καπιταλισμό-καζίνο, εθελοτυφλώντας μπροστά στην κατακλυσμιαία απορρύθμιση.
Η αργεντινή πιθανότατα θα ξεπεράσει το σκόπελο και θα δημιουργήσει προηγούμενο με την άρνηση της να υποκύψει σε ατομικότητες / κερδοσκόπους που, ανέλεγκτοι, απειλούν κράτη και λαούς. Το αντίθετο, δηλαδή το αρνητικό ενδεχόμενο δεν θα αλλάξει την επαινετική μας στάση. Δεν κρίνονται όλα από τα αποτελέσματα ! Όσοι, στην ιστορική διαδρομή, λαοί και ηγέτες, έκαναν τομές δεν είχαν ποτέ διασφαλισμένο αποτέλεσμα ! Μόνο οι ανιστόρητοι και οι γονυκλινείς στην ΝΟΝΑ, κ Μέρκελ, και τους πάσης φύσεως «προστάτες» βαδίζουν με διασφαλισμένο ένα (θλιβερό) αποτέλεσμα: την λεγόμενη σωτηρία της χώρας, των αυτοκτονιών και της κατάθλιψης, της ανεργίας και της ύφεσης, της απώλειας εθνικού πλούτου και αξιοπρέπειας. Η Αργεντινή με τις επιλογές της δεν φαίνεται , καθόλου, να χάνει τον εθνικό της πλούτο και τις προοπτικές άλλων εξελίξεων στην ταξική πάλη και την ισχυροποίηση των αδύναμων.
ΜΑΛΙΣΤΑ: Μακάρι να είμαστε Αργεντινή!
Ελευθερία Καρνάβου,
Ο. καθηγήτρια ΑΠΘ, Δρ LSE