Οι επαναπροωθήσεις προσφύγων και μεταναστών με μαφιόζικες πρακτικές φαίνεται ότι έχουν γίνει κανόνας για την Ελληνική Αστυνομία, η οποία παρά τις καταγγελίες από διεθνείς οργανώσεις και ευρωβουλευτές συνεχίζει να απάγει ανθρώπους, να τους φιμώνει και να τους μεταφέρει κάτω από αδιανόητες συνθήκες στην Τουρκία.
Μια νέα καταγγελία αποδεικνύει το παραπάνω και αυτή τη φορά αφορά τον μετανάστη Zakaria από το Μαρόκο. Ο Zakaria ζούσε εδώ και κάποιους μήνες στη Θεσσαλονίκη όταν τη Δευτέρα 19 Απριλίου συνελήφθη και μεταφέρθηκε σε αστυνομικά τμήματα χωρίς τη δυνατότητα επικοινωνίας με τους οικείους του και δικηγόρο. Στη συνέχεια μετήχθη μαζί με άλλους 50 ανθρώπους σε όχημα άγνωστων στοιχείων στην Αλεξανδρούπολη και από εκεί με βάρκα στα τουρκικά σύνορα. Ο ίδιος καταγγέλλει εξύβριση και ξυλοδαρμό από αστυνομικούς και στρατιωτικούς που στα σύνορα έδωσαν εντολή να τους περάσουν από το ποτάμι «ζωντανούς ή νεκρούς».
Την καταγγελία έφερε στο φως της δημοσιότητας η σύντροφός του Ζωή, φοιτήτρια που ζει επίσης στη Θεσσαλονίκη, η οποία τον αναζητούσε επί μέρες χωρίς η αστυνομία να δίνει στοιχεία για το πού βρίσκεται. Τo alterthess μίλησε με τη Ζωή καθώς και με άλλους φίλους του που δημοσίευσαν την απαγωγή του στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, αφότου κατάφεραν να έρθουν σε επικοινωνία με τον ίδιο, όταν πλέον βρισκόταν στην Ιστανμπούλ.
Ο Zakaria σπούδαζε στο Ανόβερο της Γερμανίας Ηλεκτρολόγος Μηχανικός με άδεια παραμονής που αφορούσε τις σπουδές του, ενώ στην κατοχή του είχε ευρωπαϊκή κάρτα υγείας και διαβατήριο με το οποίο πέταξε από Μιλάνο για Αθήνα τον περασμένο Ιούλιο. Στη Θεσσαλονίκη έκανε μαθήματα γερμανικών σε αραβόφωνους και σχεδίαζε να κάνει αίτηση για άδεια παραμονής στην Ελλάδα. Λόγω της πανδημίας αυτές οι διαδικασίες καθυστερούσαν με αποτέλεσμα να έχει στην κατοχή του υπηρεσιακό σημείωμα. Συγκατοικούσε με άλλα δύο άτομα, τα οποία έχασαν τα ίχνη του την Δευτέρα 19 Απριλίου, όταν συνελήφθη στην Αριστοτέλους στις 12 το μεσημέρι κατά τη διάρκεια βόλτας με τον σκύλο του.
Η μαρτυρία που ακολουθεί προέρχεται από τα φωνητικά μηνύματα που έστειλε ο Zakaria από την Ιστανμπούλ στη Ζωή.
«Ήμουν στην Αριστοτέλους όπου με πλησίασε η αστυνομία, παρόλο που ήμουν με το σκυλί. Με ρωτήσαν για χαρτιά και τους είπα ότι έχω ληγμένη άδεια παραμονής από τη Γερμανία και ότι έχω τα υπόλοιπα χαρτιά στο σπίτι. Μου έβαλαν χειροπέδες και με πήγαν στο τμήμα. Για το χαρτί που μου είχαν δώσει, είπαν απλά ότι δεν παίζει κανένα ρόλο, και το έσκισαν. Δεν μου έδωσαν την ευκαιρία να μου φέρει κάποιος από το σπίτι τα υπόλοιπα χαρτιά μου. Αυτό το δικαίωμα που είχα, δεν μου το έδωσε κανείς.
Από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 10 το βράδυ ήμουν εκεί, χωρίς φαγητό, χωρίς τίποτα, απλά περιμέναμε. Ήταν και άλλοι μετανάστες στο τμήμα. Μετά με πήγαν σε άλλο τμήμα, στην ανατολική Θεσσαλονίκη. Εκεί διανυκτέρευσα, ζήτησα φαγητό στις 2 το βράδυ. Μέχρι τότε δεν μου είχαν δώσει τίποτα μέχρι να το ζητήσω.
Την επόμενη μέρα (Τρίτη 20/04/21) περίπου στις 10 το πρωί μας πήγανε σε ένα νοσοκομείο για τεστ Covid το οποίο βγήκε αρνητικό. Εδώ είναι που κατάλαβα ότι κάτι θα συμβεί, ότι θα με πάνε σε κάποιο camp ή κάτι τέτοιο, γιατί αλλιώς για ποιο λόγο να μου κάνουν τεστ; Με πήγαν σε ένα κρατητήριο με μια άλλη ομάδα ατόμων, μετά σε ένα άλλο σταθμό για αποτυπώματα και φωτογραφίες.
Σε αυτό το τμήμα που πήραν τα αποτυπώματά μου μείναμε μέχρι τις 10 το πρωί. Η αστυνομία ήρθε ξανά περίπου στις 11 το βράδυ. Εγώ ήμουν με κάποιους Αφγανούς και Πακιστανούς. Μας μάζεψαν και μας πήγαν σε ένα άλλο τμήμα όπου είναι κάπου στα βουνά – έξω από τη Θεσσαλονίκη.
Αυτό ήταν την Τρίτη (20/04/21)το απόγευμα. Εκεί ήμουν μέσα σε ένα τετραγωνικό, δεν ήταν καν φυλακή, δεν πήγα καν τουαλέτα. Τρίτη βράδυ στις 11 μας πήγανε σε ένα άλλο σημείο και την Τετάρτη μας έδωσαν φαγητό. Εγώ δεν έφαγα τίποτα, δεν ήθελα να φάω.
Την Τετάρτη (21/04/21) το μεσημέρι ξεκίνησαν να μας βρίζουν. Μας αποκαλούσαν “Μαροκινέ, Αλί Μπαμπά”. Στη συνέχεια μας έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο. Ήμασταν πολλά άτομα, μαζί με εμάς και δύο κοπέλες από Συρία που έκλαιγαν συνέχεια. Πήγαμε περίπου 2 ώρες με το αυτοκίνητο όπου βρήκαμε ένα άλλο γκρουπ. Εκεί μας έβαλαν σε ένα πολύ μεγάλο όχημα. Ήμασταν 40 άτομα. Κάποια στιγμή κατά τη μεταφορά μας, ένας αστυνομικός είπε “αυτός ο Μαροκινός χάλασε κάτι”. Δεν είχα χαλάσει τίποτα. Τότε με έσπρωξε, με έβγαλε από το αυτοκίνητο και με πήγε σε ένα άλλο λέγοντάς μου “γιατί το έκανες αυτό;”. Με χτύπησε λέγοντας “μαλάκας” και άλλα τέτοια και κάποιοι άλλοι στρατιωτικοί με βαρέσανε με ένα ξύλο στην πλάτη. Όταν με έβαλαν μέσα ξανά, δεν είχα ιδέα τι συμβαίνει, έτρεμα.
Στις 8-9 το βράδυ περίπου ήμασταν Αλεξανδρούπολη. Μέχρι να φτάσουμε εκεί, βρισκόμασταν στο φορτηγό πάρα πολλές ώρες γιατί σταματούσαν, μάζευαν άτομα από διάφορες πόλεις. Όλη μέρα δεν ήπια νερό, τίποτα.
Στο τελευταίο όχημα που ήταν περίπου 12 μέτρα και ήμασταν 50 άτομα, δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε.
Παραδόξως μας άνοιξαν λίγο την πόρτα και μείναμε εκεί για δύο ώρες και μας είπαν “κανείς δεν βγαίνει έξω”.
Ύστερα μας έβγαλαν έξω και μας παρέταξαν ανά τριάδες και μας οδήγησαν στο ποτάμι, εκεί ετοίμασαν αυτές τις βάρκες τύπου zodiac, που χωράνε 11 άτομα, ήμασταν πολλοί.
Εκεί έβαζαν 11άδες στις βάρκες και μας πήγαιναν μέχρι τα σύνορα της Τουρκίας. Μέχρι τα σύνορα και μετά ερχόταν πίσω η βάρκα. Ήταν δυο στρατιώτες και δύο Σύριοι επίσης που μετέφεραν τα άτομα. Ήμασταν οι τελευταίοι Μαροκινοί, και οι στρατιώτες είπαν “αυτοί οι Σύριοι θα σας μεταφέρουν”, “μεταφέρετέ τους από το ποτάμι, ζωντανούς ή νεκρούς, δεν μας νοιάζει”. Αυτοί οι Σύριοι μας μετέφεραν, ήταν αρκετά ανθρώπινοι επειδή είμαστε Άραβες.
Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς πού με χτυπήσανε – όχι, λάθος, μπορώ να θυμηθώ αλλά δεν χρειάζεται να το θυμάμαι, είμαι απλά άσχημα. Μετά έφτασα στην Τουρκία χωρίς παπούτσια, είχαν πάρει τα παπούτσια, το τζάκετ, το κινητό, μας είχαν πάρει τα πάντα, ήμουν με ένα t-shirt και τη μπλε ζακέτα. Στην Τουρκία περπατήσαμε περίπου 3χλμ στο κρύο. Ήταν χάλια.
Εκεί πέρα βρήκαμε ένα βενζινάδικο όπου κανονικά θα έπρεπε να είχα λεφτά για να μπορέσω να πάω μέχρι την Ιστανμπούλ που είναι περίπου 5 ώρες. Δεν είχα καθόλου λεφτά και ένας Μαροκινός είπε “θα πληρώσω εγώ για σένα και θα πληρώσει και ο συγκάτοικός μου μόλις φτάσουμε”. Από τότε είμαι με αυτούς, είναι αλήθεια καλοί άνθρωποι. Έτσι συνέβη».
Ο Zakaria βρίσκεται στην Ιστανμπούλ σε κατάσταση σοκ, με τα προσωπικά του αντικείμενα να έχουν απομείνει στην Ελλάδα. Ήδη στα κοινωνικά δίκτυα κυκλοφορεί καμπάνια #freerastamanZakaria που ζητά την επιστροφή του στην Ελλάδα.
Η περίπτωσή του αποτελεί τον ορισμό των παράνομων επαναπροωθήσεων που έχουν καταγγείλει δεκάδες πρόσφυγες και μετανάστες – που «εξαφανίζονται» ξαφνικά από καμπ και διαμερίσματα στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, πλέον κατά δεκάδες. Ερώτημα αποτελεί ο ρόλος των στρατιωτικών που καταγγέλλεται ότι συμμετείχαν στην επαναπροώθηση καθώς και η διαφαινόμενη συνεργασία τους με άτομα τα οποία δεν ανήκουν στις τουρκικές αρχές.
Τα πραγματικά στοιχεία τόσο του Zakaria όσο και της συντρόφου του βρίσκονται στη διάθεση του alterthess.gr
Σταυρούλα Πουλημένη
