Λίγες μέρες πριν στηθούν οι κάλπες, από τις οποίες, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις η ριζοσπαστική αριστερά θα βγει νικήτρια και θα διεκδικήσει την κυβέρνηση, οι πιο πολλοί σκεφτόμαστε όλους αυτούς, τις χιλιάδες αγωνιστές της αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων, που συνέβαλαν σ’ αυτό το «θαύμα» της ανατροπής των συσχετισμών και της διάνοιξης μιας προοπτικής, που πριν λίγα χρόνια φάνταζε ουτοπική.
Στο μυαλό μου, ωστόσο, έρχονται και όλοι εκείνοι που (μαζί με τις νοοτροπίες τους) επί χρόνια, και παρά τα εξόφθαλμα σημάδια, αδυνατούσαν να αντιληφθούν τη δυναμική που διαμόρφωνε το ενωτικό εγχείρημα της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς. Εκείνοι που επί χρόνια δίσταζαν ακόμα και να προφέρουν το όνομα του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και έμοιαζαν σίγουροι στην ασφάλεια του μικρού ή λιγότερο μικρού μαγαζιού τους και δίσταζαν επί χρόνια να « παραχωρήσουν» την ιδιότητα του μέλους και το δικαίωμα της αποφασστικής ψήφου στους φυσικούς «ιδιοκτήτες» του ΣΥΡΙΖΑ: τις δεκάδες χιλιάδες αγωνιστών, που αναγέννησαν από την τέφρα της την πολυδιασπασμένη αριστερά.
Δεν αποτελούν παρελθόν
Δεν τους θυμάμαι από «επαγγελματική» διαστροφή, αλλά γιατί μερικούς από αυτούς τους βρίσκουμε ακόμα μπροστά μας, κάθε φορά που στον ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να πάρουμε κρίσιμες αποφάσεις. Τους συναντούμε στα ηγετικά κλιμάκια έτοιμους να εμποδίσουν τα συλλογικά όργανα να αναλάβουν τις ευθύνες τους, από φόβο μήπως πάρουν λανθασμένες αποφάσεις. Τους βλέπουμε και τώρα να αδυνατούν να εννοήσουν πώς και πού γεννιέται το λαικό ρεύμα της ανατροπής, πώς και πού διαμορφώνεται η δυναμική της αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ. Στη σκέψη τους οι διεργασίες αυτές δεν γίνονται αντικείμενο μελέτης, γίνονται πρόξενοι ρηχών διαπιστώσεων στην προοπτική βαθυστόχαστων τακτικισμών. Η ειρωνεία είναι ότι τους ακούς καμιά φορά να κατηγορούν άλλους συντρόφους τους ότι έχουν μείνει στην εποχή και τη νοοτροπία του 4%, κι ας μην έχουν εξηγήσει στον εαυτό τους πώς φτάσαμε να αγγίζουμε το 40%, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες πολλών.
Πρόκειται για συντρόφους που δεν φαίνεται να διδάσκονται απ΄ την πείρα τους. Και γι’ αυτό, λόγω της αρνητικής επιρροής τους, δυσκολεύουν την πολιτική συγκρότηση και την ωρίμανση των δημοκρατικά εκλεγμένων συλλογικών οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ. Αντί με αυτογνωσία και μετριοφροσύνη να αφήσουν χώρο να ανασάνει η νεογέννητη συλλογική δημοκρατική διαδικασία, συμπεριφέρονται ως αναντικατάστατοι. Αν είχαν εκθέσει τον εαυτό τους στη βάσανο της αυτοκριτικής, θα γνώριζαν ίσως γιατί συχνά έχουν πέσει έξω. Και δεν θα εξακολουθούσαν να συμβουλεύουν τους πάντες. Ή να χαρακτηρίζουν βαρίδια τις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όταν δεν συμφωνούν μαζί τους, ενώ αυτές είναι που αποτελούν αιτία της ύπαρξης όλων μας.
Διδακτική η επιλογή υποψηφίων
Όλα αυτά τα αρνητικά αποτελούν σημαντικά μειονεκτήματα για κάθε κόμμα. Είναι, όμως, επικίνδυνες αδυναμίες για ένα κόμμα στα πρόθυρα της κυβέρνησης. Ιδίως για ένα κόμμα της αριστεράς, που θα βρει στο δρόμο του σοβαρότατα εμπόδια, τα οποία πρέπει με επιτυχία να άρει.
Δεν πρόκειται για ανυπόστατους φόβους. Η πολύ νωπή εμπειρία από το Διαρκές Συνέδριο και τη διαδικασία επιλογής των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ για τις επικείμενες εκλογές δεν αφήνει περιθώρια για επιπόλαιες εκτιμήσεις. Ξοδεύτηκε τόση φαιά ουσία και τόσο από ακριβοπληρωμένο κύρος της αριστεράς, για να βρεθούν τα πρόσωπα εκείνα, τα οποία θα σηματοδοτούσαν υποτίθεται τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ και την αυξημένη δυνατότητα πρόσβασής του σε τμήματα του εκλογικού σώματος όχι και τόσο γνώριμα για την αριστερά μέχρι πρότινος.
Όσοι μας έβαλαν να ξοδεύουμε φαιά ουσία και συλλογική αξιοπρέπεια γι’ αυτό το ασήμαντο πολιτικό μέσο για την επιδίωξη ενός σημαντικού πολιτικά στόχου, δεν είχαν, αλήθεια, μελετήσει τα ευρήματα που δείχνουν σαφέστατα ότι οι προσβάσεις σ’ αυτά τα <άγνωστα> εδάφη είχαν ανοίξει διάπλατα, πολύ πριν ακουστούν στις παραπολιτικές στήλες τα όποια ονόματα; Δεν είχαν αντιληφθεί ότι τις είχαν ανοιξει οι ριζοσπαστικές προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, η αγωνιστική συνέπειά του, η ελκτική δύναμη των αξιών της ενωτικής αριστεράς, το παράδειγμα των ανιδιοτελών αγωνιστών της, όλων των αφετηριών, των ακτιβιστών των κινημάτων, που ενίσχυε την πειστικότητα της υπόσχεσης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να αποδείξει πως δεν είναι μία από τα ίδια; Ποιο πρόσωπο, ποιο όνομα από την αποθήκη του πολιτικού προσωπικού θα μπορούσε να είναι ισχυρότερο επιχείρημα από όλα αυτά, που συνθέτουν τη θετική εικόνα μιας νέας, ριζοσπαστικής, ενωτικής, ανανεωμένης αλλά όχι αγνώριστης αριστεράς;
Ποιο μέλλον θέλουμε για τον ΣΥΡΙΖΑ;
Ίσως δεν είναι ζήτημα γνώσεων και αναλυτικής ικανότητας. Μάλλον πρόκειται για ζήτημα αντιλήψεων. Είναι θέμα πως μπορείς να διανοηθείς το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορέσεις να αντιληφθείς ότι τα νέα κρασιά θέλουν νέους ασκούς; Διότι η κοινωνία και οι αλλαγές μέσα σ’ αυτήν (και η πολιτική και οι ανατροπές στο εσωτερικό της) δεν είναι μια δεδομένη ποσότητα υγρών που μεταγγίζεται κάθε τόσο σε δεδομένα λίγο πολύ δοχεία, ώστε να χρειάζεται μόνο να βρεις τους κατάλληλους υποδοχείς που θα συλλέξουν τις πολύτιμες διαρροές. Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ και η αναγεννητική δράση του λειτουργεί σαν καταλύτης που αλλάζει τα πάντα: υλικά και υποδοχείς.
Θα μπορούσαμε να στοιχηματίσουμε ότι η συγκομιδή ψήφων στις κάλπες δεν θα επηρεαστεί από δήθεν μεγαλεπήβολες κινήσεις αυτού του τύπου. Οι δημοσκόποι μάς παρέχουν ήδη όλα τα στοιχεία, ώστε να μπορούμε να συγκρίνουμε τα πάγια σεχδόν δημοσκοπικά δεδομένα με τους αριθμούς που θα βγάλει σε λίγες μέρες η κάλπη. Αν η πρόβλεψη αυτή επαληθευτεί, θα τολμήσει κανείς να προβεί σε αυτοκριτική; Ή, έστω, να αποβάλει έμμονες ιδέες και πρακτικές; Αναρωτιέμαι…
Μπροστά στην κάλπη
Όλα αυτά τα ερωτηματικά, σαν σε ένα δωμάτιο με την Αλίκη της χώρας των θαυμάτων, παίρνουν απειλητικές διαστάσεις μόλις τοποθετηθούν στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει από τώρα να οικοδομεί τις δημοκρατικές συλλογικές δομές και λειτουργίες που θα του επιτρέπουν να ελαχιστοποιεί λάθη και να πολλαπλασιάζει λαϊκά οφέλη από την κυβερνητική δράση των στελεχών του. Να καλλιεργούνται εμπειρίες, νοοτροπίες και ικανότητες στα ηγετικά κλιμάκια, τέτοιες που να αποτρέπουν οποιαδήποτε πιθανότητα διάψευσης των ψηφοφόρων που έκαναν το άλμα και τόλμησαν και αποφάσισαν να ψηφίσουν αριστερά, παρά τη λυσσαλέα πίεση.
Συλλογιέται κανείς ότι ήττα της κυβέρνησης και της πολιτικής που καταστρέφει την κοινωνία και τις ζωές των ανθρώπων είναι τρομακτικά μεγάλη ανατροπή. Όμως, αρκεί αυτός ο συλλογισμός για να μειώσει το αίσθημα ιστορικής ευθύνης και να μας απαλλάξει από το βάρος αρνητικών εμπειριών; Και, άνω απ’ όλα, να μας αποτρέψει από το να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά, για να αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων; Ελπίζω ότι, ως τις 25 Ιανουαρίου, θα βρει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τρόπους να προκαλέσει σε όλους μας τη σωστή απάντηση.
Πηγή: Εποχή