Τότε που η χώρα έμπαινε στο Μνημόνιο, χωρίς εκείνοι που προηγουμένως μας είχαν διαβεβαιώσει ότι λεφτά υπάρχουν να κάνουν τον κόπο να ρωτήσουν τον λαό, μας είχαν «γανώσει» τα αυτιά ότι είναι η πιο συμφέρουσα λύση για τη χώρα, ότι έτσι θα σωθεί η πατρίδα από το βουνό των λαθών και των εγκληματικών παραλείψεων (για τα οποία οι ίδιοι ήταν υπεύθυνοι, αλλά αυτό βεβαίως δεν μας το έλεγαν), ότι όσοι ισχυρίζονται πως υπάρχει και άλλος δρόμος (ανάμεσά τους την εποχή εκείνη και ο Αντ. Σαμαράς] είναι λαϊκιστές, δημαγωγοί, παίζουν με το μέλλον της Ελλάδας, έχουν μικροκομματικές σκοπιμότητες και πρέπει να συνετιστούν και να συμφωνήσουν στον προτεινόμενο οδικό χάρτη γιατί όλα θα πάνε καλά και ύστερα από λίγο θα σταθούμε στα πόδια μας, θα βγούμε στις αγορές, θα πλακώσουν οι επενδύσεις και θα γίνουμε επιτέλους μια σοβαρή χώρα.
Αποθέωναν τους εταίρους μας επειδή, όπως υποστήριζαν, έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη και μας έδωσαν την πιο γενναιόδωρη βοήθεια από καταβολής κόσμου, αποδεικνύοντας έτσι στην πράξη ότι ο θεμέλιος λίθος της ευρωζώνης είναι η αλληλεγγύη. Την ίδια στιγμή εγκαλούσαν για αντιευρωπαϊσμό και επαρχιωτισμό όλους όσοι εξέφραζαν αμφιβολίες για την επιτυχία του εγχειρήματος και τολμούσαν να αμφισβητήσουν τις προθέσεις των δανειστών μας. Θίγονταν όταν τους έλεγαν ότι επί της ουσίας δεν έγινε καμιά διαπραγμάτευση και χαρακτήριζαν βέβηλη, ανίερη και μίζερη την ανάλυση ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδας, αλλά με σχέδιο προστασίας των τραπεζών των πλούσιων χωρών.
Το ποιοι δικαιώθηκαν από τις εξελίξεις δεν χρειάζεται να διαθέτεις πριαπική φαντασία για να το ανακαλύψεις. Μεταξύ των δικαιωμένων και ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντ. Σαμαράς, ο οποίος με την ιδιότητα του πρωθυπουργού υπηρετεί σήμερα όσα θεωρούσε καταστροφικά χθες. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας ακολούθησε με συνέπεια τις προσταγές της τρόικας: μείωσε μισθούς και συντάξεις, κατακρεούργησε τα εργασιακά δικαιώματα, συρρίκνωσε δραματικά το κοινωνικό κράτος, περιόρισε τις δημόσιες δαπάνες, έβγαλε στο σφυρί τη δημόσια περιουσία.
Το αποτέλεσμα το βλέπουμε μπροστά μας. Η ανεργία έχει εκτοξευθεί (είμαστε σταθερά πρώτοι σ’ όλη την Ευρώπη), η ύφεση επιμένει, το χρέος «υψούται εις πάντας τους αιώνας», η αποβιομηχάνιση συνεχίζεται, οι επενδυτές ακόμη περιμένουν έξω από την πόρτα -προφανώς για να γίνουν όλα φτηνότερα- η απαισιοδοξία και η απελπισία είναι οι μόνιμοι σύντροφοι για τους περισσότερους Ελληνες, αλλά το καθεστωτικό βιολί εξακολουθεί να βγάζει τους ίδιους ήχους: δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, μην ακούτε τους άλλους γιατί αυτοί θέλουν να επιστρέψουμε στη δραχμή, εμπιστευθείτε μας γιατί ξέρουμε πού πάμε και σύντομα θα υπάρξουν καλές ειδήσεις. Παρά την κραυγαλέα αντίφαση ανάμεσα στα λόγια τους και τα αποτελέσματα των έργων τους, έχουν καταφέρει, με τη συνδρομή ενός τεράστιου προπαγανδιστικού μηχανισμού, να δημιουργήσουν «μπλοκαρισμένα μυαλά και φοβισμένες ψυχές».
Το κακό όμως για τους οπαδούς της θεωρίας του μονοδρόμου είναι ότι τα γεγονότα είναι πεισματάρικα και δεν εννοούν να συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις. Εχουμε και λέμε: ο πολλαπλασιαστής λάθος, οι προβλέψεις για την ύφεση λάθος, οι προσδοκίες για την ανταπόκριση της ελληνικής οικονομίας στα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής λάθος, οι αλλαγές στα εργασιακά λάθος (πρόκειται για ομολογία των εμπνευστών των Μνημονίων). Λάθος επίσης και η άποψη ότι οι εταίροι μας στηρίζουν την Ελλάδα ανιδιοτελώς. Η Γερμανία έχει κερδίσει περίπου 40 δισ. ευρώ από την κρίση και η Γαλλία κοντά στα 10 δισ. ευρώ. Η περίφημη αλληλεγγύη των ισχυρών προς τους αδύνατους είναι ένα κακόγουστο παραμύθι. Και μόλις πρόσφατα ήρθε η χαριστική βολή. Πολλοί το υποψιάζονταν και το διατυμπάνιζαν, αλλά δεν είχαν τα στοιχεία να το αποδείξουν και έτσι ήταν ευάλωτοι στις αιτιάσεις περί αντιπολιτευτικής μανίας.
Φρόντισε όμως να μας ενημερώσει η ναυαρχίδα του χρηματιστικού καπιταλισμού, η «Wall Stret Journal», η οποία αποκάλυψε έγγραφα του ΔΝΤ (το γιατί το έκανε τώρα είναι ένα ερώτημα που έχει την αξία του, αλλά ξεφεύγει από τα όρια του παρόντος σημειώματος), σύμφωνα με τα οποία μια ισχυρή μερίδα των μελών του διοικητικού συμβουλίου (περίπου το 1/3) είχε διατυπώσει πολλές ενστάσεις τόσο για τη σκοπιμότητα του σωσιβίου όσο και για την αποτελεσματικότητά του. Οι εκπρόσωποι σαράντα και πλέον κρατών (όχι των ΗΠΑ και των χωρών της Ε.Ε. για ευνόητους λόγους) είχαν αντιταχθεί στο συγκεκριμένο σχέδιο με το επιχείρημα ότι ο στόχος δεν είναι να σωθεί η Ελλάδα, αλλά να προστατευθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες, που ήταν εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος, και οι αμερικανικές τράπεζες, που ήταν εκτεθειμένες στις ευρωπαϊκές τράπεζες.
Τελικώς έγινε αυτό που ήθελαν η κ. Μέρκελ, οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί τραπεζίτες. Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν άρθρωσαν ούτε κιχ την περίοδο που υποτίθεται ότι διαπραγματεύονταν σκληρά. Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου στην παρούσα φάση απλώς εκλιπαρεί τους εταίρους μας για λίγα ψίχουλα κατανόησης, ελπίζοντας ότι «τα μυαλά θα παραμείνουν μπλοκαρισμένα και οι ψυχές φοβισμένες».
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών