Είναι ό,τι πιο υπόγειο, υπαινικτικό και ύπουλα συναισθηματικό έχει γραφτεί για τη γενιά μου, μια γενιά που θα ξεσπάσει σε άγριους ερωτικούς λυγμούς όταν θυμηθεί στη σελίδα 130 τα «σκουριασμένα χείλη» του Σταμάτη κι ανέβει κυριακάτικα στο πατάρι να ψάχνει στις σκονισμένες κούτες τα βινύλια να βρει το LP, για να τ’ ακούσει έτσι όπως του αξίζει, με τις χαρακιές στ’ αυλάκια και τα ξυσίματα του χρόνου, λεηλατημένο stereo με ξεφτισμένες τις γωνίες από τις δακτυλιές, για να καταλάβει έστω τώρα
, τόσο αργά, τι ακριβώς ήταν αυτό που έχασε, ζητώντας «καλύτερη ποιότητα ζωής» με τα cd και την high τεχνολογία, η γενιά των κινηματογραφικών λεσχών, και των ομαδικών ερώτων, των πάρτυ ρεφενέ, η γενιά των σιωπών και των αποκρύψεων, που βάζαμε τ’ αυτί στο χώμα στις εξοχές κι ακούγαμε τον ήχο της γης, με τις φωτιές στην αμμουδιά, γυμνοί συμφιλιωμένοι με το σώμα μας, όχι από φιγούρα, αλλά από ανάγκη στις θάλασσες, με τα δωμάτια γεμάτα αφίσες, το σεξ στις εισόδους των πολυκατοικιών ή στα σκοτεινά άλση, τα γράμματα σε κουτιά από αθλητικά να μυρίζουν λεβάντα, οι γενναίοι οι τολμηροί, που καταντήσαμε πρώτη ξαπλώστρα στην Ψαρού και πρώτο τραπέζι κάλτσα στα σκυλάδικα. Να βλέπουμε ειδήσεις στην tv, να μη τολμούμε ΕΜΕΙΣ να είμαστε η είδηση, σαν να ζούμε μια παραμεθόριο ζωή και να αναρωτιόμαστε τάχα μου δήθενες ποιος φταίει. Ρίχνοντας ο ένας στον άλλο την ευθύνη. Διδάσκοντας με το χέρι στον κρόταφο, αυτόκλητοι ναζί εκτελεστές, στους επόμενους, πώς να μη συζητούν, να μην αντέχουν, να μη κατανοούν. Κλειδοκράτορες της εποχής της άγριας μοναξιάς και των εγωισμών με γεύση μοχίτο. Έκπτωτοι για πάντα από έναν παράδεισο, που είχε προϋποθέσεις κοινωνίας και τον καταντήσαμε μια κόλαση δημοσκοπήσεων, μια φυλακή σιωπών, ανομολόγητων επιθυμιών και ακατανόητης σκληρότητας, για μια θεσούλα στο δημόσιο. Για μια σιωπή. Για μια αφόρητη λύπη.
Τέλλος Φίλης
