Είχε σκάσει το ΟΧΙ σαν μπόμπα κυριολεκτικά ακόμη και μέσα σε εκκλησιά, κατάμουτρα στον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, πρώτη φορά, δεν θυμάμαι άλλο ανάλογο, λες και επανερχόταν εκείνη η παλιά συνήθεια της Δημοκρατίας και στην εκκλησία όταν κάποτε ψηφίζανε οι λαϊκοί για τους θρησκευτικούς άρχοντες. Παραδρόμησα λίγο εκείνη την στιγμή κι είπα μέσα μου κάποιος πιστός παρασύρθηκε από το εικόνισμα του Αη Γιώργη και μέσα στο θεριεμένο Μαύρο το σήκωσε το ακόντιο και το έμπηξε στο κεφάλι του Τέρατος που λυσσομανούσε. Τελικά έπρεπε να το πάρουμε περισσότερο τοις μετρητοίς.
Λαός Αη Γιώργης, σιωπηλός και αποφασισμένος, στάθηκε απέναντι με στο τέρας που για μια βδομάδα απειλούσε, πέταγε φωτιές από το στόμα, επεδείκνυε τα σαγόνια του, και έσειε την αποτρόπαια ουρά του.
Και μ’ αυτό το εικόνισμα στα χέρια,
μια λιτανεία μυριάδων ανθρώπων στάθηκε απέναντι στις απειλές, ορθώθηκε έτσι
που μόνο που οι λαοί το κάνουν,
όπως δεν το έχουμε ξαναδεί στη μικρή ζωή μας,
κι είμαστε ευλογημένοι που το ζήσαμε,
και μ’ ένα ανεπανάληπτο ΟΧΙ
έγραψε την πρώτη σελίδα της νέας εποχής.
Το παλιό που είχε πεθάνει από καιρό θάφτηκε μια για πάντα. Ζήσαμε την κηδεία του. Τέλος. Όταν ξημερώσει θα μαζευτούμε ξανά για να οργανώσουμε την ζωή μας. Απόψε έχει γλέντι. Δεν έχουμε δικαίωμα να αρνηθούμε την χαρά. Αυτό δα έλειπε.