Σε πρόσφατη δημοσκόπηση (GPO για το Mega) 9 στους 10 πολίτες εκφράζουν φόβο για το μέλλον και μόλις ο 1 στους 10 δείχνει να ελπίζει. Επίσης 8 στους 10 εκτιμούν ότι δεν έχει περάσει ο κίνδυνος χρεωκοπίας της χώρας, ενώ χαρακτηρίζουν ως αναποτελεσματική την πολιτική του Μνημονίου που ακολουθεί η κυβέρνηση.
Ποιο μέλλον επιφυλάσσεται σε μια κοινωνία που, αμήχανη και φοβισμένη, παρακολουθεί τη “χρεωκοπία” να ‘ρχεται; Για πόσο καιρό μπορεί να κυβερνά ένας πρωθυπουργός ο οποίος στηρίζεται στον εκφοβισμό της κοινωνίας και τον εκβιασμό των υπουργών του; Την επομένη των εκλογών, ο κ. Παπανδρέου ξεδίπλωσε τη στρατηγική κατατρομοκράτησης της κοινωνίας. Τώρα, ενάμιση χρόνο μετά, παραδέχεται ότι αποδείχθηκε χαμένη η χρονιά του Μνημονίου. Παρ’ όλα αυτά η τρόικα, με τη συνενοχή της κυβέρνησης, ετοιμάζει νέο, σκληρότερο Μνημόνιο και αξιώνει “συναίνεση”, ιδιαιτέρως για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Αυτές τις μέρες, με αποκορύφωση τη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου, η ελληνική κοινωνία θα υποστεί επιθέσεις (ακόμα και για “φιλική” χρεωκοπία) από το βαρύ πυροβολικό της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, δηλαδή από τον στρατό των πιστωτών. Στην κοινή γνώμη εκτοξεύεται νέο τρομοκρατικό δίλημμα: “Κι άλλες περικοπές μισθών και συντάξεων ή αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας;”. Επιχειρείται η υφαρπαγή συγκαταθέσεων, ώστε να πουληθούν τα “πάγια” του Δημοσίου, πολλά από τα οποία χρειάζονται προκειμένου να ικανοποιηθούν στοιχειώδεις κοινωνικές ανάγκες, όπως η ΔΕΗ, ή άλλα λειτουργούν ως παράγοντες εξισορρόπησης της οικολογικής κρίσης.
Στην ανασφάλεια και τον φόβο από τις επιπτώσεις της ανεξέλεγκτης οικονομικής κρίσης (η ανεργία έφτασε επισήμως το 16% και ο 1 στους 4 νέους είναι άνεργος) προστίθεται και ο φόβος από την αυξανόμενη παραβατικότητα και εγκληματικότητα. Είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι σε συνθήκες κρίσης δυναμώνουν συμπεριφορές τύπου “ο σώζων εαυτόν σωθήτω” και ο αδύναμος αναζητεί χώρο σπρώχνοντας στο περιθώριο ή και στην πυρά τους πιο αδύναμους.
Η αντιμεταναστευτική βία και το ρατσιστικό μίσος φωλιάζουν στην κοινωνία και απειλούν τη συνοχή της. Εγκλήματα όπως αυτό του άτυχου 44χρονου πατέρα στο κέντρο της Αθήνας μετατρέπουν τον φόβο σε επιθετικότητα και αποτελούν αφορμή για να κερδοσκοπήσουν πολιτικά οι εγκληματικές ακροδεξιές συμμορίες.
Η καταπολέμηση του φόβου, σε όλες τις μορφές του, από τη βάρβαρη κρατική καταστολή, την εργοδοτική αυθαιρεσία και τις απολύσεις μέχρι τη ρατσιστική φοβία, είναι προϋπόθεση για ν’ αντισταθεί η κοινωνία στην επίθεση που δέχονται τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Μόνο η έμπρακτη αλληλεγγύη και η έλλογη διατύπωση πολιτικών στόχων, δηλαδή η δημοκρατική δράση, μπορούν να αντιμετωπίσουν το φάσμα του φόβου. Η κρίση βάζει δύσκολα για την αριστερά.
Από την Αυγή