Ο Massimo Recalcati στο βιβλίο «Κράτα Το Φιλί, Σύντομα μαθήματα για τον έρωτα», λέει ότι για τους άντρες ο έρωτας είναι μια εμπειρία που διαβρώνει την ταυτότητα τους. Οι άντρες τείνουν πάντα να είναι μη διαχωρίσιμοι, ενδεδυμένοι με στολή, συμπαγείς. Η φαλλική παρέλαση του άντρα επιδεικνύει το φαλλικό προνόμιο που αποκλείει την έλλειψη, την πληγή, την ευθραυστότητα.
Ο έρωτας, αντίθετα, εισάγει την έλλειψη στην καρδιά της συμπαγούς ταυτότητας. Κάνοντας πιο φιλική την σχέση ενός άντρα με την έλλειψη του, ο έρωτας καθιστά έναν άντρα όμοιο με μια γυναίκα. Η αγαπημένη δεν είναι αυτό που πρέπει να γεμίσει ένα κενό -“σ’ αγαπώ γιατί μου λείπεις”- αλλά είναι αυτό που δημιουργεί ένα κενό -“μου λείπεις γιατί σ’ αγαπώ”.
Από την άλλη λίγοι θα αμφισβητήσουν ότι ο έρωτας έχει μια ονειρική περιπλάνηση, μια αναζωογονητική ελευθερία, άρα η ελευθερία ως έννοια συμπίπτει με την αποδοχή της ευθραυστότητας;
Η μορφή του Αίμονα που την βρίσκουμε σε πολλούς μύθους και παραδόσεις το επιβεβαιώνει.
Ο Αίμονας, ο γιος του βασιλιά Κρέοντα, ο πιο ισχυρός άντρας της Θήβας, αυτοκτονεί μπροστά στον πατέρα του, μόλις μαθαίνει τον θάνατο της αγαπημένης του Αντιγόνης.
Κάτι πολύ πιο «αντρικό» θα ήταν να πάρει εκδίκηση και να σκοτώσει τον τύρρανο πατέρα του, ασκώντας την μυθική βία-ταυτότητα των αντρών ηρώων.
Στο ίδιο κείμενο ο Σοφοκλής μας λέει.
Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη,
εσύ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις,
κανείς δε γλυτώνει από σένα,
μήτε Θεός μήτε θνητός, νικά ο πόθος και λαχτάρα, κόντρα σε όλους τους μεγάλους νόμους.
Κόντρα σε όλους τους μεγάλους νόμους λοιπόν.
Η δύναμη αμφισβήτησης του έρωτα είναι βόμβα στα θεμέλια κάθε ετερόνομης κοινωνίας. Ο Μάης του 68 και τα αμερικανικά κινήματα των 60s είχαν ως αιχμή την απελευθέρωση της επιθυμίας και της σεξουαλικότητας.
Στην Ελλάδα, μέχρι το 1982, τα αγόρια πήγαιναν σε χωριστά σχολεία από τα κορίτσια και η μοιχεία ήταν ποινικό αδίκημα. Μέχρι σήμερα, στρειτ γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ άτομα αντιμετωπίζουν την ποινή του θανάτου τόσο από κράτη όσο και από επίδοξους άντρες-τιμωρούς.
Αν ο έρωτας ή η σεξουαλικότητα είχαν κεντρική θέση θα ήταν αλλιώς ο πολιτισμός. Ίσως να μην υπήρχε πατριαρχία, οι έμφυλες ταυτότητες θα ήταν πολύ πιο ρευστές, δεν θα δουλεύαμε τόσο ή σίγουρα θα κάναμε πιο δημιουργικά επαγγέλματα.
Αν θεωρήσουμε ότι ο έρωτας αναδύει αποδοχή, απόλαυση, κατάφαση για την ζωή και δημιουργικότητα, πόσο εύκολο είναι μετά από τέτοιο βίωμα, να βαράς σφραγίδες σε ένα γραφείο για 10 ώρες υπό τον έλεγχο του αφεντικού σου;
Είναι αντιερωτική η οργάνωση αυτής της κοινωνίας και γι’ αυτό μας καλεί σήμερα να ανταλλάζουμε λουλούδια και σοκολατάκια.
Photo credit: MSF Sea
Πηγή: https://www.facebook.com/photo?fbid=10166192192090385&set=a.10154597489770385
