Ένα υποθετικό σενάριο για μια όχι και τόσο υποθετική κατάσταση
Ας πούμε πως κάποια στιγμή, τους επόμενους μήνες, ο κύριος Χ πάει στην τράπεζα να εισπράξει τη σύνταξή του και διαπιστώνει πως το ΑΤΜ δίνει μόνο εικοσάρικα. Δικαίωμά της δεν είναι της τράπεζας να γεμίζει τα μηχανάκια της με χαρτονομίσματα της επιλογής της; Αν βάλει μόνο εικοσάρικα, θα εξυπηρετηθούν οι 30-40 πρώτοι πελάτες, ενώ οι επόμενοι θα πρέπει να περιμένουν να ανοίξει το υποκατάστημα για να ξαναγεμίσει το ΑΤΜ. Ο κύριος Χ., όμως, θέλει να στείλει λεφτά στο γιό του, που υπηρετεί τη θητεία του στον Έβρο. Ο διοικητής της μονάδας του εφαρμόζει τις τελευταίες μέρες πλήρως τον κανονισμό ασφαλείας, και οι ελάχιστοι φαντάροι της κάνουν συνεχώς σκοπιές, ενώ έχουν να βγούν πάνω από ένα μήνα. Καλά δεν κάνει ο κυρ-διοικητής να εφαρμόζει με ακρίβεια τον κανονισμό; Η δυσαρέσκεια του κυρίου Χ. είναι μεγάλη και -προφανώς- του υιού Χ. ακόμη μεγαλύτερη. Επιστρέφοντας, ο κύριος Χ. διαπιστώνει πως ο σταθμός του μετρό είναι κλειστός, επειδή η η αστυνομία κάνει έρευνα για βόμβα. Υποχρέωση της αστυνομίας δεν είναι να φροντίζει για την ασφάλεια του κοινού;
Ο κύριος Χ. δεν γνωρίζει (και δεν τον νοιάζει) ποιός έδωσε εντολή να ταΐσουν τα ΑΤΜ μόνο με εικοσάρικα, να επανδρώσουν όλες τις σκοπιές και να κλείσουν τα σταθμό του μετρό για μια πιθανώς ανύπαρκτη βόμβα, όμως η δυσφορία του είναι μεγάλη και στην κοινωνία της φήμης και της παραπληροφόρησης, που ζούμε, διαπιστώνει πως όλο και περισσότεροι συμπολίτες του τα χώνουν σ” αυτούς τους άχρηστους της κυβέρνησης, που ανέλαβαν να σώσουν τη χώρα και δεν δουλεύει τίποτε. Το πρόβλημά μας, όμως, είναι πως η κυβέρνηση είναι του ΣΥΡΙΖΑ. Και ο μεσαίος και κατώτερος κρατικός (ή ιδιωτικοοικονομικός) μηχανισμός δεν είναι «του ΣΥΡΙΖΑ».
Στα παλιότερα χρόνια, που μερικοί ακόμη νοσταλγούν, υπήρχε ολόκληρος (παρα)κρατικός μηχανισμός που οργάνωνε ακριβώς αυτό: το παραγωγικό σαμποτάζ σε περίπτωση που η Αριστερά καταλάβει την Εξουσία. Θα θυμάστε πως επρόκειτο για ένα Νατοϊκό σχέδιο, με την ονομασία Stay Behind ή Gladio (στην Ιταλία), που στην Ψωροκώσταινα υλοποιήθηκε ως σχέδιο Κόκκινη Προβιά. Το Stay Behind είχε σχεδιαστεί για ενδεχόμενη εισβολή του Συμφώνου της Βαρσοβίας στη δυτική Ευρώπη, όμως, η Κόκκινη Προβιά δεν έκατσε να περιμένει τον στρατάρχη Τολμπούχιν να μπουκάρει στον Έβρο. Δική της δουλειά ήταν η ανατίναξη της νάρκης, το Νοέμβρη του ΄64, στην επέτειο της μάχης του Γοργοπόταμου, με τους 13 νεκρούς και τους πάνω από 80 τραυματίες. Η συνέχεια της Κόκκινης Προβιάς είναι γνωστή: τα τομάρια που την υλοποιούσαν έστησαν τη Χούντα.
Μ” αυτό δεν εννοώ πως η σημερινή συμπολίτευση είναι ικανή να στήσει έναν τέτοιο μηχανισμό: θα τον επάνδρωνε με ξαδέρφια και ανήψια που πιθανότατα θα ανατίναζαν πρώτα τα ίδια τους τα ποδάρια. Η νοοτροπία, όμως, του παραγωγικού σαμποτάζ είναι πολύ πιο ταιριαστή στις εποχές μας, καθώς σήμερα οι συνωμότες δεν χρειάζονται κρύπτες με όπλα και χρυσές λίρες ή ασυρμάτους. Τα έχουν όλα αυτά σε κοινή θέα κι επιπλέον ελέγχουν και τα περισσότερα ΜΜΕ για την προπαγάνδα τους. Τι να κλάσουν οι ψωροασύρματοι με την παρασιτική λήψη μπροστά στο δελτίο ειδήσεων με την ψηφιακή ευκρίνεια και τα καλοξυρισμένα παράσιτα με τις σινιέ γραβάτες; Ας θυμηθούμε την απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών τις πρώτες μέρες της εξουσίας του Αλιέντε στη Χιλή το 1973. Ένα άλλο καλό παράδειγμα παραγωγικού σαμποτάζ δίνουν οι φίλοι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας όταν θελήσουν να ακολουθήσουν κατά γράμμα τους κανονισμούς. Τα αεροπλάνα κάνουν επί ώρες βόλτες, περιμένοντας να προσγειωθούν και τα νεύρα των επιβατών γίνονται τσατάλια.
Επίσης, δεν εννοώ πως πρέπει «να βάλουμε Συριζαίους» εγκάθετους στον κρατικό μηχανισμό. Συμφωνούμε όλοι πως δεν φτάσαμε μέχρι εδώ για να γίνουμε πρασινοφρουροί και μπλε στρουμφάκια. Και βέβαια δεν είμαστε οπαδοί του «αριστερού ρεβανσισμού», τον οποίο κατήγγειλε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο «βρώμικο ’89» και τον οποίο τώρα μόνο ο Ιωάννης Κ. Πρετεντέρης θυμάται. Εννοώ, όμως, πως ο πειρασμός για ένα (αντι)παραγωγικό σαμποτάζ θα είναι πολύ μεγάλος σε τράπεζες, υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες (της Υγείας εξαιρουμένης, φροντίδι του Αδώνιδος, αλλά της Δικαιοσύνης προεξαρχούσης), δεδομένου πως οι δεξιοπασόκοι θα γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να υποστούν κανένα επιτίμιο. Δεν είμαστε ο Στάλιν, να τους στείλουμε δεκαετείς διακοπούλες στην χερσόνησο της Κολυμά, έτσι δεν θα κωλώσουν να προβάλουν δεκάδες γραφειοκρατικά κωλύμματα στην παραμικρή προσπάθεια για άμεση βελτίωση της κατάστασης.
Είναι σαφές, λοιπόν, πως πρέπει να υπάρξει ένας μηχανισμός ελέγχου της δημόσιας διοίκησης και των ιδιωτικών τραπεζών, ο οποίος όμως θα είναι γρήγορος κι αποτελεσματικός, χωρίς ωστόσο να σκοντάφτει στις προσωπικές αντιδικίες, τις συκοφαντίες και την υπονόμευση, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να τον αξιοποιήσουν. Πώς θα φτιαχτεί αυτός; Δεν ξέρω και δεν είναι εύκολο. Αλλά κανείς δεν είπε ποτέ ότι θα ήταν εύκολος ο αγώνας να σώσουμε τα τομάρια, τα δικά μας, του 99% των Ελλήνων και όσων μεταναστών έχουν ξεμείνει στη δύστυχη τούτη χώρα.
Πηγή: Rednotebook