Έλεγε ο συγγραφέας Γιάννης Θεοτοκάς: «Λίγοι αναγνωρίζουν ότι κάποιος που σκέπτεται διαφορετικά από αυτούς μπορεί να είναι άξιος, έντιμος και χρήσιμος άνθρωπος. Οι πολλοί πιστεύουν ότι άξιοι, έντιμοι και χρήσιμοι είναι αυτοί που συμφωνούν μαζί τους. Οι άλλοι; Φωτιά και τσεκούρι».
Ακριβώς το ίδιο ισχύει και με την πολιτική επιλογή του καθενός. Άξια, έντιμη και χρήσιμη είναι η δική μας πολιτική αντίληψη -ακόμα και όταν αποτυγχάνει παταγωδώς- ενώ ανάξια, ανέντιμη και άχρηστη (ου μην αλλά και επικίνδυνη) είναι η πολιτική των άλλων -ακόμα και όταν δικαιώνεται εμπράκτως.
Βεβαίως -όπως σε κάθε κανόνα- καταγράφονται και εδώ οι εξαιρέσεις, που εν προκειμένω (αναφερόμενοι στην κυβέρνηση της Αριστεράς) προσλαμβάνει τον χαρακτήρα του ιστορικού παράδοξου, μιάς και ενώ ψηφίστηκε από το 36% των Ελλήνων, μέσα σε μόλις τρεις εβδομάδες έχει την αποδοχή του 87% του συνόλου (ποσοστά αντίστοιχα της παλιάς Σοβιετίας ή της τωρινής Β. Κορέας).
Ωστόσο επειδή κάποιοι αμετανόητοι (ή ανόητοι) ονειρεύονται ότι μετά μία μικρή παρένθεση θα επανέλθουν στην εξουσία, ανέθεσαν στον (πρώτο τη τάξει) σύμβουλο τους -με το όνομα Χρύσανθος- να συγγράψει την ανακοίνωση του Ε.Λ.Κ. (εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία») που απειλούσε την Ελλάδα με ρήξη και GREXIT, εάν ο Τσίπρας δεν ακολουθούσε την οσφυοκαμπτική στάση Σαμαρά.
Όμως η 5η φάλαγγα του χερ Σόιμπλε απέτυχε παταγωδώς να οδηγήσει την νέα κυβέρνηση στην πολιτική αναδίπλωση που επιθυμούσε(και που γνωρίζει άριστα) με τον κωδικό: «Τα γυμνά οπίσθια», καθώς η Κυβέρνηση δεν απέσχε από τον πυρήνα της πολιτικής της (τέλος στα μνημόνια, στην λιτότητα και στην Ανθρωπιστική κρίση) που επιδοκιμάστηκε στις εκλογές. Αντιθέτως, η αναδίπλωση κατακυρώθηκε στην πλευρά του χερ Σόιμπλε, καθώς μέχρι και το πρωί της Παρασκευής διατυμπάνιζε ένα κατηγορηματικό “Nein” στο σχέδιο Βαρουφάκη και το ίδιο βράδυ το αποδέχτηκε ως βάση στο κειμένο της συμφωνίας.
Έκτοτε ξεκίνησε μια ανελέητη επίθεση διαστρέβλωσης και ψεύδους, από τους εκπροσώπους των πολιτικών που καταδίκασε απερίφραστα ο λαός, προκειμένου όλα (όχι μόνο οι αναγκαίες υποχωρήσεις αλλά και τα κέρδη της Ελλάδας) να μετρηθούν στην Μπάνκα των δανειστών.
Μόνο που, από τους Βιβλικούς χρόνους, διαχωρίζεται πάντα η ήρα από το στάρι.
Να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν.
Η Ελλάδα κέρδισε μία 4μηνη ενδιάμεση σύμβαση με το όνομα «Κύρια σύμβαση χρηματοπιστωτικής διευκόλυνσης» μέχρι την έναρξη της ουσιαστικής διαπραγμάτευσης. Αγόρασε δηλαδή χρόνο χωρίς τον κίνδυνο «ρευστοτικής ασφυξίας» και αποδέχτηκε να μην συζητήσει (μέχρι τότε) το κούρεμα του χρέους.
Η Ελλάδα πέτυχε να μην συνοδεύεται η πιστωτική κάλυψη από «πρόγραμμα» (μνημόνιο) αλλά από μεταρρυθμιστικά μέτρα που η ίδια κατέθεσε και αποτελούν μέρος του προεκλογικού της προγράμματος.
Η Ελλάδα αποδέχτηκε την αξιολόγηση του προγράμματος της, από τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, αλλά όχι από την Τρόικα.
Η Ελλάδα κέρδισε το τέλος της λιτότητας με την απόρριψη του πρωτογενούς πλεονάσματος (στο 3% για το 2015) αλλά αποδέχτηκε την εφαρμογή ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, που φρενάρουν την ανάπτυξη.
Κοντολογίς, εάν η Ελλάδα έχασε και η Αριστερά πραγματοποίησε «κυβιστική αναδίπλωση», ερωτώ:
Προς τι η απώλεια ψυχραιμίας της Γερμανικής ελίτ και των τραπεζιτών της; Προς τι η καθύβριση των Ελλήνων και της εκλογικής επιλογής τους από τον Γερμανικό τύπο;
Όμως επειδή τίποτα δεν τελείωσε, επειδή όλα τώρα αρχίζουν και επειδή όλοι κρινόμαστε κάθε στιγμή, ας θυμηθούμε τα λόγια του Αλμπέρ Καμύ:
«Θα σου πω ένα μυστικό φίλε μου. Μην περιμένεις την Ημέρα της Κρίσης. Έρχεται κάθε μέρα».