Η συμπεριληπτικότητα και η ενδυνάμωση των γυναικών για τη συμμετοχή στη δημόσια σφαίρα είναι μια αέναη και σταθερή διεκδίκηση του φεμινιστικού κινήματος. Ο συστημικός αποκλεισμός και η διαχρονική υποεκπροσώπηση των θηλυκοτήτων σε αιρετές θέσεις πηγάζει τόσο από τους επιβαλλόμενους περιορισμούς της ταξικής καταγωγής (εργασία, εκπαίδευση, μετανάστευση κλπ) τόσο και του επαυξημένου κοινωνικού ρόλου στον ιδιωτικό βίο (φροντίδα παιδιών, σπιτιού, ηλικιωμένων κλπ). Ταυτόχρονα, εντός καπιταλισμού, βλέπουμε και την ανηλεή επίθεση και την απόπειρα ελέγχου των θηλυκών σωμάτων από αντιδραστικά λόμπι αλλά και τους λεβέντες τους καθημερινούς.
Οι θηλυκότητες, γυναίκες cis ή τρανς, ΛΟΑΤΚΙ+, προσφύγισσες ή μετανάστριες, άνεργες ή επισφαλώς εργαζόμενες, μητέρες ή κόρες, είμαστε εκείνες που συστηματικά καταπιεζόμαστε, που υποαμοιβόμαστε, που υφίσταμεθα κάθε μορφής έμφυλη βία.
Το πεδίο των φεμινιστικών διεκδικήσεων είναι τεράστιο. Και στο πλευρό μας είναι και θα είναι και όλα τα αρσενικά που αντιλαμβάνονται την ανισότητα του καπιταλισμού και της πατριαρχίας, που και οι ίδιοι υφίστανται, που ακούν, που συμπαρίστανται, που δεν καταλαμβάνουν τον ζωτικό για μας χώρο έκφρασης και διεκδίκησης αλλά τον πλαισιώνουν.
Και με βάση τα παραπάνω εκφράζω την βαθιά ετεροντροπή που ένιωσα όταν διάβασα για μια κατ’εμέ τουλάχιστον purplewashing προσπάθεια κατ’ επίφαση γυναικείας ορατότητας όπως αυτή που διαδραματίστηκε από την παράταξη “Θεσσαλονίκη για όλους” στην εκδήλωση που ονόμασε “Θεσσαλονίκη για όλες”.
Δεν θα μιλήσω καν για την έκδηλη ειρωνεία του ότι το ίδιο το όνομα της δημοτικής παράταξης είναι στον πυρήνα του exclusive και απευθύνεται σε αντρικό κοινό και το μόνο που αντιστοιχεί στις θηλυκότητες είναι μια δίωρη εκδήλωση.
Ούτε θα γνωρίζω την ποιότητα της συζήτησης που πράγματι μπορεί και ελπίζω να ήταν υψηλού αιτηματικού επιπέδου.
Θα μιλήσω όμως για την εικόνα. Η επικοινωνία της εκδήλωσης, η όλη της ουσία, αποτυπώθηκε σε μια σειρά φωτογραφιών που η συνδήλωση τους μου προκαλεί μεγάλη αποστροφή. Η εικόνα των συμμετεχουσών να αγκαλιάζουν, να κοιτάζουν, να ποζάρουν δίπλα – προσέξτε- όχι στο φυσικό πρόσωπο αλλά στο banner με την φάτσα του κ. Πέγκα μου ήταν τουλάχιστον αποκρουστική. Οι συμμετέχουσες στην εκδήλωση – προφανώς με παρότρυνση των επικοινωνιολόγων του κ. Πέγκα – πόζαραν ανέμελες, έστελναν φιλιά, αγκάλιαζαν το banner. Μια άψυχη εικόνα ενός άντρα που πόζαρε με την στόφα αδιαμφισβήτητου ηγέτη δέχεται όλη αυτή τη λατρεία με το βλέμμα στο αύριο. Στο αύριο που όπως φαίνεται οι γυναίκες πρέπει να αγαπούν, να υποστηρίζουν και να αγκαλιάζουν την ανδρική ηγεσία χωρίς να αμφισβητούν γιατί και πώς, χωρίς να έχουν ιδιαίτερο λόγο – παρά μόνο σε θεματικές εκδηλώσεις ειδικά για αυτές – και χωρίς να βγαίνουν εκείνες μπροστά.
Θέλουμε μια Θεσσαλονίκη για όλες. Για όλες όμως. Χωρίς συνδηλώσεις, κενές νοήματος φιέστες. Χωρίς άνδρα ηγέτη κι εμάς από πίσω.
Είμαστε και θα είμαστε στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων. Και έχουμε την δική μας φωνή. Και είναι ηγεμονική. Και βροντερή. Και δεν πάμε ούτε βήμα πίσω.
*Η Λουκία Αργυριάδου είναι δημοτική σύμβουλος με το δημοτικό σχήμα “Η Πόλη Ανάποδα”
