Δεν αξίζει να περάσει στα μουλωχτά η τελευταία απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης σχετικά με την ιδιωτικοποίηση στις δημόσιες τουαλέτες. Κι αυτό διότι οι φυσικές ανάγκες των ανθρώπων δεν είναι ένα ζήτημα που μπορεί να παραπεμφθεί στις καλένδες, ούτε καν για την επόμενη ώρα. Επιπλέον, οι δημοτικές τουαλέτες έχουν συντηρηθεί και επισκευασθεί, είναι ετοιμοπαράδοτες και, όπως εξηγήθηκε αρμοδίως καθίσταται αδύνατο να λειτουργήσουν με την ευθύνη του δήμου διότι είναι υψηλό το κόστος. Αυτό αναφέρεται εξάλλου και στο σχετικό δελτίο τύπου: «Λαμβάνοντας υπόψη το πολύ υψηλό κόστος λειτουργίας των εγκαταστάσεων από υπαλλήλους του Δήμου, αλλά και το γεγονός ότι το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν γίνει από τις τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου επεμβάσεις συντήρησης και επισκευών, η δημοτική Αρχή εκτίμησε ότι είναι επιβεβλημένη η επανέναρξη των ενεργειών για την παραχώρηση εκμετάλλευσης των Αφοδευτηρίων».
Εφόσον το κόστος καθιστά αδύνατη την λειτουργία από τον δήμο, εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι κάτι μαγικό το μετατρέπει στο ακριβώς αντίθετό του και γίνεται προσοδοφόρο όταν αναλαμβάνουν ιδιώτες. Θα πρέπει να έχει υπολογισθεί η ημερήσια προσέλευση, το εισιτήριο εισόδου, οι μισθοί, τα πάγια έξοδα. Από αυτά σίγουρα το μόνο μη ανελαστικό είναι ο μισθός. Ως γνωστόν οι δημοτικοί υπάλληλοι γράφουν μεροκάματα ενώ οι ιδιωτικοί υπάλληλοι αρκούνται στα μεροκλάματα.
Για τους ενδιαφερόμενους, έξι κεντρικοί χώροι ανακούφισης παραχωρούνται για ιδιωτική εκμετάλλευση. Στο πάρκο της ΧΑΝΘ στην πλατεία Δικαστηρίων – Λουτρά Παράδεισος, στον Πύργο Τριγωνίου, στο Λευκό Πύργο, στην οδό Τσιμισκή με Αριστοτέλους, στην οδό Καρύπη. Τα σημεία είναι «φιλέτα» όπως θα λέγαμε στην κοινή επιχειρηματική γλώσσα και ορίζουν, με τον τρόπο που είναι γεωγραφικά κατανεμημένα, το ιστορικό κέντρο της πόλης. Άλλα είναι σε λειτουργία άλλα αναμένουν ανάδοχο. Αν ζούσε ο αείμνηστος Ηλίας Πετρόπουλος θα μπορούσε να γράψει ολόκληρη πραγματεία για το θέμα, μια ωμή ή και λυρική αφήγηση του κέρδους που αφήνει ή βγαίνει από το ξαλάφρωμα των περιττωμάτων αλλά και της λειτουργίας των χώρων καθαυτών. Για παράδειγμα: πώς μπαίνουν οι γυναίκες και πώς βγαίνουν οι άντρες, κόβονται εισιτήρια ή κάποιοι διεκδικούν απόδειξη για να αποδείξουν ότι την τάδε μέρα και ώρα βρισκόταν στο τάδε σημείο, για όσους πλήρωσαν με κάρτα θα είναι μικρότερος ο ΦΠΑ; Θα κατέγραφε ακόμη τις συνήθειες των μπανιστηρτζίδων, τα κολλητηλίκια, τους αναστεναγμούς ανακούφισης, τα γκραφίτι πόθων και ερώτων στα πλακάκια, τις βιασύνες ή τις καθυστερήσεις και θα έβγαζε χρήσιμα κοινωνικά συμπεράσματα. Θα έκανε και μια μελέτη για τις δυνατότητες των πολιτών να πληρώνουν μέσω κρίσης για το αλάφρωμά τους ή θα περιέγραφε την αγωνία τους να βρουν στο κέντρο της πόλης μια απόμερη γωνιά για να το κάνουν τζάμπα. Θα ανέλυε συνθήματα του τύπου «οι σκύλοι κατουράνε στα δέντρα οι Θεσσαλονικείς πίσω από αυτά» και θα μας παρέδιδε μια συγκριτική μελέτη της δυνατότητας οι σκύλοι με την ευθύνη των ιδιοκτητών τους να κάνουν την ανάγκη τους σε ειδικά πάρκα τζάμπα ενώ οι άνθρωποι πρέπει να πληρώσουν τους ιδιοκτήτες των αφοδευτηρίων. Με ένα εκτεταμένο επίμετρο για συνήθειες παλαιότερων εποχών όταν οι άνθρωποι έριχναν καμιά πενταροδεκάρα στο πανεράκι της εξόδου.
Άλλοι μελετητές θα έμεναν στο καθαρά πολιτικό σκέλος αναμνισκώμενοι ότι ο αρμόδιος αντιδήμαρχος Θανάσης Παππάς επικαλούνταν την μη λειτουργία των αφοδευτηρίων της Αριστοτέλους διότι απολυμένοι σχολικοί φύλακες, καθαρίστριες, καθηγητές, κοκακολίτες και διαμαρτυρόμενοι για την εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική είχαν στήσει εκεί κιόσκι ενημέρωσης το οποίο, κατά τον αντιδήμαρχο, απέτρεπε ακόμη κι αυτούς που δεν μπορούσαν να κρατηθούν από το να κάνουν την φυσική τους ανάγκη. Και θα συνέκρινε εκείνη τη στάση του με την τωρινή επίκληση του κόστους το οποίο προφανώς δεν μειώθηκε παρότι το κιόσκι έχει φύγει.
Το κοινωνικό αυτό ζήτημα θα μπορούσε να επεκταθεί περαιτέρω εάν οι ερευνητές ριχνόταν με πάθος στην αναζήτηση κοινωνικών συμπεριφορών και στάσεων σχετικών πάντα με το θέμα μας. Θα έπρεπε να δοθεί δηλαδή μια απάντηση στο ερώτημα που ξαλαφρώνουν σήμερα οι σουλατσαδόροι και οι τουρίστες; Όταν τους πιάνει το «αμετάθετο» που πάνε; Σε καφετέριες, κρεπερί, τυπογραφεία, εμπορικά; Πώς διατυπώνουν το αίτημά τους για χρήση της τουαλέτας του καταστήματος αν δεν είναι πελάτες, πώς αντιδρούν οι καταστηματάρχες, τι διαφοροποιεί την έκφραση του προσώπου των καταστηματαρχών σε σχετικό αίτημα, είναι πιο ευγενικοί όταν πρόκειται για άντρες ή για γυναίκες και γιατί δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιείς μια τουαλέτα ως πελάτης ενώ συμβαίνει το αντίθετο όταν απλώς δεν κρατιέται πλέον η αγωνία σου;
Κι εφόσον ιδιωτικοποιηθούν τούτοι οι χώροι, αν βρεθείς στην ανάγκη και δεν έχεις το αντίτιμο τότε θα καλείται η ομάδα Δέλτα όπως συμβαίνει τώρα για όσους δεν πληρώνουν εισιτήριο στα λεωφορεία; Είναι γνωστό και αναντίρρητα αποδεκτό ότι πράγματι κάποιοι δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν εισιτήριο, οπότε δεν θα έχουν και για την ανάγκη τους, άρα δεν θα επιτρέπεται να βολτάρουν στο κέντρο κατά την διάρκεια της παρατεταμένης σχόλης τους; Μήπως εκτός από το κίνημα για διαγραφή προστίμων στον ΟΑΣΘ δημιουργηθεί και αντίστοιχο για διαγραφή προστίμων των τζαμπατζήδων κατουρλήδων; Με δυο λόγια και κυριολεκτώντας, «είναι να μην βρεθείς στην ανάγκη». Ας μείνουμε όμως στους προβληματισμούς. Ποιες ποιοτικές μεταβολές στην κοινωνική συνείδηση και συμπεριφορά μπορούν να δημιουργηθούν αν οι άφραγκοι αρχίζουν να τα αμολάνε όπου τους βρίσκει η ανάγκη; Τίθεται θέμα υγιεινής για τους συνεπείς που και θα πληρώνουν και θα πρέπει να υπερπηδάνε τους ουροπίδακες ή τις ουρολίμνες; Είναι προνόμιο να μπορείς να πληρώσεις για να κάνεις την ανάγκη σου; Θα επιτρέπονται χωρίς αντίτιμο φράσεις όπως «κατουρήθηκα από τα γέλια;».
Και αφού τίθεται θέμα κόστους, ζήτημα σοβαρό όντως στις μέρες μας, γιατί θα πρέπει να είναι τζάμπα η χρήση τουαλέτας π.χ. στο Δημαρχείο το ίδιο, όπου και όλοι έχουν δουλειά, άρα δύνανται να πληρώνουν, άρα θα ενισχύεται το δημοτικό ταμείο, γιατί να μην καλούνται οι αντιδήμαρχοι και οι τμηματάρχες, ο δήμαρχος ο ίδιος, να πληρώνουν κάτι παραπάνω όσες φορές χρησιμοποιούν τις τουαλέτες, έστω κάτι λιγότερο οι απλοί υπάλληλοι; Φανταστείτε τι έχει να γίνει αν όσοι θέλουν να κατέβουν στο κέντρο της πόλης, πρώτα κάνουν μια στάση στο οικείο δημαρχείο για την δωρεάν ανακούφισή τους κι ύστερα να συνεχίζουν. Φανταστείτε να δημιουργηθεί και κίνημα με σύνθημα «κατούρα στο δημαρχείο πριν πας για ψώνια». Λίγο θέλει όσα φανταζόμαστε να αρχίζουν να πραγματοποιούνται έτσι που είναι τσιτωμένα τα νεύρα όλων. Τότε και το ανώτερο σύνθημα μπορεί να λάβει αισθητικές διαστάσεις με την κυριολεκτική και όχι την μεταφορική χρήση της γαλλικής παροιμίας που μας προτρέπει «κατούρα την μυρμηγκότρυπα».
(Το ζήτημα είναι φυσικά ανοιχτό σε δημόσια διαβούλευση και οι γνώμες των πολιτών καλό θα ήταν να κατατεθούν εγκαίρως, πριν βρεθείτε σε ανάγκη…)
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00-12:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο [email protected].