Μπορώ να γράψω ένα ποίημα
με το αίμα που ρέει,
με τα δάκρυα, με τη σκόνη στο στήθος μου,
με τα δόντια της μπουλντόζας, με τα διαμελισμένα άκρα,
με τα ερείπια του κτιρίου, με τον ιδρώτα της πολιτικής άμυνας,
με τα ουρλιαχτά των γυναικών και των παιδιών,
με τον ήχο των ασθενοφόρων, με τα απομεινάρια ενός δέντρου που αγαπώ,
με όλα αυτά τα πρόσωπα που ψάχνουν τους δικούς τους αγνοούμενους,
με τη φωνή του παιδιού Anas κάτω από τα ερείπια να λέει:
“Είμαι ακόμα ζωντανός”,
με τα σώματα χωρίς σχήμα,
με την αναμονή, την αναμονή, και ξανά την αναμονή!
Μπορώ να γράψω ένα ποίημα με τον κρότο της προδοσίας,
με την γυμνή σιωπή,
με την κολλώδη ουδετερότητα, με την αποκαλυφθείσα αδυναμία,
με τη δουλοπρέπεια απέναντι στην Αμερική.
Τι μπορεί να κάνει ένα ποίημα;
Youssef Elqedra, «Η κραυγή τους είναι η φωνή μου», Fazi Editore, Ρώμη, 2023
Την παραμονή της γενικής απεργίας της 22ας Σεπτεμβρίου, αναρωτιόμασταν για το πώς θα ανταποκριθεί το “πλήρωμα εδάφους” στον ενθουσιασμό και το κάλεσμα των γυναικών και των ανδρών που, ξεπερνώντας τους δισταγμούς, ρίχτηκαν στο άγνωστο και μπήκαν στη θάλασσα, δίνοντας ζωή στη μεγαλύτερη πολιτική ανθρωπιστική αποστολή της ιστορίας: τον Παγκόσμιο Στόλο Sumud.
Τη Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, έφτασε αυτή η απάντηση: η καταρρακτώδης βροχή δεν κατάφερε να σταματήσει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους σε όλη την Ιταλία που απεργούσαν, για πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια, ενάντια στη συνεχιζόμενη γενοκτονία στη Γάζα και υπέρ του Στόλου. Σε αρκετές πόλεις, χωρίς μεγάλα προβλήματα και με τεράστιους αριθμούς συμμετεχόντων, καταλήφθηκαν δρόμοι, περιφερειακοί δρόμοι, λιμάνια, σιδηροδρομικοί σταθμοί, σχολεία και πανεπιστημιακά κτίρια.
Αυτή την απίστευτη μέρα, το Μιλάνο αποτέλεσε εξαίρεση, όχι μόνο για τον αριθμό των ανθρώπων που βγήκαν στους δρόμους (πολύ πέρα από εκείνους που κινητοποιήθηκαν από την USB, η οποία είχε κηρύξει την απεργία· κάποιοι μίλησαν για κοινωνική απεργία, άλλοι για υπερβολική συμμετοχή), αλλά κυρίως για την (σκόπιμα;) μυωπική αστυνομική διαχείριση της διαδήλωσης, με τον παράλογο αποκλεισμό του Κεντρικού Σιδηροδρομικού Σταθμού ενόψει μιας απόπειρας κατάληψης που ήταν σύμφωνη με ό,τι συνέβαινε σε άλλες πόλεις της Ιταλίας.
Στο τέλος της ημέρας, έγιναν αρκετές συλλήψεις, ιδιαίτερα ενός ανήλικου κοριτσιού και ενός ανήλικου αγοριού, τα οποία τις επόμενες ημέρες τέθηκαν σε κατ’ οίκον περιορισμό, με την αρχική παράλογη απαγόρευση φοίτησης στο σχολείο. Οι κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών τουλάχιστον κατάφεραν να ανατρέψουν αυτό το ακόμη πιο τιμωρητικό μέτρο.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η αφήγηση της δεξιάς και των “ορθώς σκεπτόμενων” επικεντρώθηκε αμέσως στην υπεράσπιση των «φτωχών κάδων» και των «φτωχών βιτρινών» από ανθρώπους που ούτε το δαχτυλάκι τους κούνησαν ούτε έγραψαν μια λέξη για να υπερασπιστούν όσους υφίστανται γενοκτονία. Αλλά είναι γνωστό ότι η τάξη και η ευπρέπεια είναι πολύ πιο σημαντικές από τις ανθρώπινες ζωές.
Τις επόμενες ημέρες, το “πλήρωμα εδάφους” συνέχισε να συνοδεύει τον Στόλο που επιχειρούσε να σπάσει τον παράνομο ναυτικό αποκλεισμό (από το 2009 μέχρι σήμερα) που επέβαλε το Ισραήλ στον πληθυσμό της Γάζας. Οι θεσμικοί εκπρόσωποι, από τους κυβερνητικούς αξιωματούχους έως ορισμένους από τους ηγέτες της Εκκλησίας, ανταγωνίζονταν μεταξύ τους προτείνοντας απίθανες λύσεις: «αφήστε τη βοήθεια στην Κύπρο», «παραδώστε την στο Ισραήλ», «αφήστε την Εκκλησία να τη διαχειριστεί».
Η Φλοτίλα, βρισκόταν στη θάλασσα για σχεδόν ένα μήνα, ταξίδευε πλέον με ταχύτητα, γνωρίζοντας ότι έχει στο πλευρό της ως συνοδεία τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οργανώσεις από όλο τον κόσμο, όπως μας εξήγησαν σε μια βιντεοκλήση, την Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου, ορισμένοι από τους συμμετέχοντες στην αποστολή. Επίσης, οι άνθρωποι στη Γάζα αισθάνονταν τη ζεστασιά και την εγγύτητα των πληρωμάτων από τις πόλεις της Ιταλίας και του κόσμου.
Την Τετάρτη, 1η Οκτωβρίου, η ιστορία επιταχύνθηκε ξανά με την πειρατεία που διέπραξαν οι ισραηλινές δυνάμεις, μπλοκάροντας τον Στόλο σε διεθνή ύδατα και συλλαμβάνοντας παράνομα όλα τα πληρώματα. Στη συνέχεια,ο Υπουργός Μπεν Γκβιρ απείλησε και προκάλεσε τους πάντες, αποκαλώντας τους περιφρονητικά «τρομοκράτες» μπροστά στις κάμερες και υποσχέθηκε σκληρή μεταχείριση.
Σε αυτή την χιλιοστή κατάχρηση απάντησε άμεσα ο «δικός μας» υπουργός εξωτερικών Ταγιάνι, ο οποίος, καθισμένος άνετα σε ένα τηλεοπτικό στούντιο, δήλωσε ανοιχτά: «Το διεθνές δίκαιο ισχύει μέχρι ενός ορισμένου σημείου». Ποιος ξέρει αν ένιωσε τουλάχιστον λίγο αμήχανα.
Μέχρι το βράδυ της Τετάρτης, οι πλατείες σε όλη την Ιταλία γέμισαν και πάλι με χιλιάδες ανθρώπους: στο Μιλάνο, ξεκίνησε μια ακόμη μεγάλη διαδήλωση στην Πιάτσα Γάζα (πρώην Πιάτσα ντε λα Σκάλα) και κατέλαβε τον σταθμό Καντόρνα, καταλήγοντας αργά το βράδυ στην Πιάτσα Ντουόμο.
Πέμπτη 2 Οκτωβρίου, άλλη μια μέρα κινητοποιήσεων με πορείες, συγκεντρώσεις και καταλήψεις. Εν τω μεταξύ, τόσο η CGIL όσο και η USB είχαν κηρύξει απεργία για την επόμενη μέρα (ημέρα κατά την οποία είχε προγραμματιστεί από καιρό η γενική απεργία της SiCobas).
Την Πέμπτη, ακολούθησαν πυρετώδεις συνελεύσεις και τηλεφωνήματα για την καλύτερη οργάνωση της απεργίας. Το απόγευμα, ο Εγγυητής των Απεργιών (διορισμένος από την κυβέρνηση, δηλαδή τον La Russa-Fontana) προσπάθησε να την σαμποτάρει λέγοντας ότι ήταν παράνομη δεδομένου του ελάχιστου χρόνου που μεσολάβησε από την προκήρυξή της.
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις USB και η CGIL δεν υπαναχώρησαν και επιβεβαίωσαν την απεργία, ακόμη και στους χώρους εργασίας, όπου μετά από μια αρχική αμηχανία, επανήλθε η αποφασιστικότητα και ο ενθουσιασμός. Στη χειρότερη περίπτωση, υπήρχε η συνδικαλιστική κάλυψη της SiCobas. Οπότε, προχωράμε!
Μετά από άλλες πορείες υποστήριξης του Στόλου το βράδυ της Πέμπτης, φτάσαμε στη δεύτερη γενική απεργία μέσα σε δύο εβδομάδες. Την Παρασκευή 3 Οκτωβρίου, οι δρόμοι ήταν κατάμεστοι. Έγιναν παντού πορείες χιλιομέτρων με την ίδια μαζική δυναμική, και οι καταλήψεις που παρατηρήθηκαν τις προηγούμενες ημέρες πολλαπλασιάστηκαν έξυπνα και αποφασιστικά. Στο Μιλάνο, η πορεία ξεκίνησε στις 9:00 π.μ. και ολοκληρώθηκε γύρω στις 11:00 μ.μ. αφού διέσχισε ένα μεγάλο μέρος της πόλης και κατέλαβε για αρκετές ώρες τον περιφερειακό δρόμο. Δεκατέσσερις συνεχόμενες ώρες πορείας. Δεκατέσσερις.
Η δύναμη των διαφόρων συγκεντρώσεων αποδίδεται στην αποφασιστικότητα, κυρίως, των νεότερων γενεών, οι οποίες φαίνεται να αναγνωρίζουν την ταυτότητά τους και να σχηματίζουν ένα αλληλέγγυο «εμείς». Σε ένα πλακάτ μπορούσες να διαβάσεις: «Ήθελαν να εξαφανίσουν την Παλαιστίνη από τον κόσμο· μετέτρεψαν τον κόσμο σε Παλαιστίνη».
Την επόμενη μέρα, Σάββατο 4 Οκτωβρίου, αμέτρητοι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στη Ρώμη για την εθνική διαδήλωση την οποία είχαν προκηρύξει εδώ και πολύ καιρό οι παλαιστινιακές οργανώσεις. Για άλλη μια φορά, η συμμετοχή ήταν εντυπωσιακή (πέρα από τους απλούς αριθμούς).
Η εβδομάδα ολοκληρώθηκε έτσι μετά από τέσσερις ημέρες έντονων κινητοποιήσεων και την συνειδητοποίηση ότι οι άνθρωποι που ζουν στη Γάζα δεν πρέπει να εγκαταλειφθούν στη μοίρα τους. Άλλα σκάφη βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη θάλασσα, αναχωρώντας από διάφορα λιμάνια με προορισμό τις παλαιστινιακές ακτές. Το “πλήρωμα εδάφους” θα προσπαθήσει να τα συνοδεύσει.
Κάποιος έγραψε ότι η «πλημμύρα έχει ανασυγκροτήσει την τάξη»: θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε σε αυτήν την ανασυγκρότηση;
Πηγή: https://effimera.org/
