Με αφορμή τη δίκη ατόμων για τη συμμετοχή τους στην κατάληψη της Rosa Nera στον λόφο Καστέλι στα Χανιά, μέλη της κατάληψης τα οποία δικάζονται απέστειλαν στον Τύπο το παρακάτων κείμενο.
Η δίκη είναι προγραμματισμένη για τις 2 Φεβρουαρίου και διώκονται άτομα για τη συμμετοχή τους στην κατάληψη, μετά την εκκένωσή της στις 5 Σεπτεμβρίου του 2020.
Αναλυτικά το κείμενο: Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
«Ξημέρωνε 5η Σεπτεμβρίου του 2020 και ήταν ακόμη σκοτεινά, όταν 125 καλά οπλισμένοι φρουροί του κατεστημένου, έσπασαν την πόρτα μας και μπήκαν στο Μεγάλο Σπίτι με προτεταμένα τα όπλα. Μας πάτησαν όλες και όλους στο πάτωμα περνώντας μας χειροπέδες ή τάιερ-απ ενώ συνέχιζαν να σπάνε εσωτερικές πόρτες του κτηρίου με κλωτσιές λες και επρόκειτο για την άλλωση κάποιου εχθρικού οχυρού εν μέσω πολεμικής εκστρατείας. Αυτοί σπάζανε πράγματα, ψάχναν μέσα στα ρούχα μας, άνοιγαν τα τετράδιά μας, πέταγαν γύρω γύρω τα μαξιλάρια και τα βιβλία μας επιδιδόμενοι με επαγγελματισμό αλλά χωρίς ταλέντο, στις αναγκαστικές θεατρικές τους ερμηνείες. Ίσως ήδη, κάπου βαθιά, εκεί που κανείς δεν μπορεί πια να αρνηθεί την ευθύνη της πράξης του, να αισθάνονταν γελοίοι.
Δεν θα ξεχάσω εκείνη τη μέρα. Την αίσθηση της δύναμης που είχαμε εμείς -δεμένοι πισθάγκωνα, αγαπημένοι, δίκαιοι, με τα πράγματά μας λεηλατημένα, τα συρτάρια μας αναποδογυρισμένα στα πατώματα, ημίγυμνοι καθώς αιφνίδια αποσπασμένοι από την αγκαλιά του όμορφου ύπνου – απέναντι σε αυτούς, τους υπεράριθμους, πάνοπλους, αγριωπούς, ένστολους, σοβαροφανείς, πολεμικούς και ανίδεους εκτελεστές εντολών. Αυτοί οι κακόμοιροι άνθρωποι που έχουν αντικειμενοποιήσει τόσο εξευτελιστικά τον εαυτό τους, ούτε που φαντάζονταν τι συνέβαινε σε αυτό το μικρό, αντισυμβατικό και ευάλωτο σύμπαν αιρετικών πρακτικών που το λένε Rosa Nera.
Από τη μια το εμπόρευμα, που θέλει να επιβάλλει τη φτώχεια του, τη μηδαμινότητα της σημασίας του σε όλες τις δυνατές εμπειρίες μας. Να μεσολαβήσει όλες τις συγκινήσεις, να κάνει τον έρωτα
συμφέρον. Οι αστραφτερές διαφημίσεις του κατακλύζουν εχθρικά το περιβάλλον της πόλης. Η πόλη που παραδίδεται στο εμπόρευμα, τελικά μεταμορφώνεται η ίδια σε εμπόρευμα. Την αγοράζουν οι φτωχοποιημένοι δυτικοί που έρχονται για εξωτικό τουρ στις ανατολικές αποικίες. Την αγοράζουν οι ξεμωραμένοι πεζοναύτες με την κτηνώδη δύναμη και την ογκώδη άγνοια των ίδιων των εγκλημάτων τους.
Η ανώτατη εξουσία πάντα χρησιμοποιούσε ένα περίπλοκο σύστημα ιεραρχίας για να μεταβιβάζει λειτουργικά τις απαιτήσεις της και να διαφυλάσσει την πειθαρχία μέχρι το κατώτατο στρώμα των υποτελών. Τοπικοί και υπερτοπικοί άρχοντες, καλοβαλμένοι επιχειρηματίες, όλοι αυτοί που νομίζουν πως είναι κυρίαρχοι, δεν είναι παρά προνομιούχοι δούλοι. Θλιβεροί σκλάβοι της ματαιοδοξίας τους. Αστράφτουν στους φακούς, φροντίζουν να δείχνουν χαλαροί και σίγουροι παίζοντας παρωδίες αυτοπεποίθησης. Γαντζώνονται στα ακριβά γραφεία τους και στο δεξί συρτάρι πάνω-πάνω έχουν ένα κουτί ψυχοφάρμακα. Αν έριχναν έστω μια ματιά στον Αριστοτέλη, θα τους έλεγε για τον κατά σύμβαση πλούτο τους, πόσο τίποτα είναι. Πόσο πραγματικά φτωχοί θα πεθάνουν.
Από την άλλη η πανταχού παρούσα ουτοπία. Ο πλούτος που μοιραζόμαστε και δεν μπορεί να μετρηθεί με χρυσάφι. Ο ένας σερβίρει την άλλη, μοιραζόμαστε το φαΐ, την αγωνία και το ξεφάντωμα. Την προσδοκία και -ήδη- την εμπειρία ενός κόσμου. Για μας δεν υπάρχουν νόμιμοι και παράνομοι άνθρωποι, καθένας αξίζει όσο μπορεί να αγαπηθεί. Το αντίτιμο της φιλοξενίας μας είναι ιστορίες και σοφίες γυρολόγων, είναι ακόμη ιστορίες και σοφίες του αποκλεισμού, της παρανομίας και του πολέμου, είναι οι βαθιές συγκινήσεις και η ευγνωμοσύνη που μας απηύθυναν εκατοντάδες αναγκεμένοι άνθρωποι. Η ιδιοκτησία είναι μια φοβική οχύρωση των ανθρώπων. Είναι η ματαιοδοξία που προσπαθεί να δέσει τις Μοίρες. Μας διαχωρίζει σε κτητικά εγώ και εμφανίζει τον κόσμο απέναντί μας σαν ένα πέλαγος αντικειμένων προς εκμετάλλευση. Οι ίδιοι οι άνθρωποι όμως δεν γλιτώνουν αυτή τη μεταμόρφωση. Γίνονται εμπορεύματα και αντικείμενα. Το πρώτο μέλημα του νόμου είναι η προστασία της ιδιοκτησίας, δηλ. του εμπορεύματος. Δηλ. της εκμετάλλευσης των ανθρώπων και του κόσμου. Πρέπει να είναι κανείς ξένος μέσα στο κόσμο για να θέλει να κυριαρχήσει επάνω στον κόσμο.
Στο βαθμό που ιδρύουμε μια νέα σχέση με τον κόσμο και με τον Άλλο, στο βαθμό που καταφέρνουμε να γκρεμίσουμε το ίδιο το οχυρό μας και να συναντηθούμε ανεπιφύλακτα, κρίνεται η συνέπεια του λόγου μας. Γι αυτό η παρούσα ουτοπία, η πρακτική συνέπεια του λόγου μας, είναι αναγκαστικά παράνομη.
Το εμπόρευμα θέλει να δικάσει την ουτοπία. Στις 2 του Φλεβάρη δικαζόμαστε για τη συμμετοχή μας στην κατάληψη Rosa Nera. Όπως καταλαβαίνετε, δεν μας καίγεται καρφί.
Τα λέμε παντού».
