Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με σημερινή του απόφαση, κατέληξε να μην εκδώσει απόφαση για το δικαίωμα στην υποβοηθούμενη αυτοκτονία, κρίνοντας ότι η αυτή θα πρέπει να λαμβάνεται από κάθε χώρα ξεχωριστά. Ωστόσο, καταδίκασε τη γερμανική δικαιοσύνη επειδή αρνήθηκε να εξετάσει τα αιτήματα μιας παράλυτης γυναίκας και του συζύγου της.
Έπειτα από μια άσχημη πτώση το 2002, η Κοχ έμεινε παράλυτη και ζούσε με μηχανική υποστήριξη της αναπνοής. Είχε εκδηλώσει την επιθυμία να πεθάνει με θανατηφόρο ένεση πεντοβαρβιτάλης, ωστόσο το αίτημά της δεν έγινε δεκτό από το Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Φαρμάκων και Ιατρικών Συσκευών της Γερμανίας.
Η Κοχ επέλεξε τελικά να ταξιδέψει στην Ελβετία το 2005 και να θέσει τέρμα στη ζωή της με τη βοήθεια της μη κερδοσκοπικής εταιρείας Dignitas, η οποία προσφέρει υπηρεσίες ευθανασίας.
Μετά το θάνατό της, ο σύζυγός της Ούλριχ Κοχ αμφισβήτησε τη γερμανική απαγόρευση στην ευθανασία πρώτα στα γερμανικά δικαστήρια και στη συνέχεια στο Στρασβούργο.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ότι, με την άρνησή της να εξετάσει τα αιτήματα της ασθενούς και του συζύγου της, η γερμανική δικαιοσύνη παραβίασε το Άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο αφορά στο δικαίωμα στην προσωπική και οικογενειακή ζωή.
Σύμφωνα με πληροφορίες που μεταδίδει το Reuters και το Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων, το δικαστήριο επιδίκασε στον Κοχ αποζημίωση 2.500 ευρώ για βλάβες και 27.000 ευρώ για τα δικαστικά έξοδα.
Πάντως, το δικαστήριο αποφάσισε να μην εκδώσει απόφαση για το δικαίωμα στην ευθανασία, επισημαίνοντας ότι δεν υπάρχει ομοφωνία για το θέμα στην Ευρώπη.
Σημειώνεται πως από τις χώρες-μέλη της ΕΕ, μόνο η Ολλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο επιτρέπουν την ενεργή υποβοηθούμενη αυτοκτονία, στην οποία ο ασθενής λαμβάνει ενεργή βοήθεια από τρίτους προκειμένου να υλοποιήσει την επιθυμία του να πεθάνει. Αυτό επιτρέπεται επίσης στην Ελβετία, η οποία όμως δεν είναι χώρα-μέλος της ΕΕ.