Μια και μιλάνε όλοι για τη νέα ΕΡΤ, τη νέα δημόσια τηλεόραση, που θα ξαναλάμψει οσονούπω, ακυρώνοντας το μαύρο των Σαμαράδων, των Βενιζέλων και των Μπαλτάκων, μια που μιλάνε όλοι, να πω κι εγώ τον λόγο μου. Εσείς που θα αναλάβετε να τρέξετε τη δημόσια τηλεόραση, φροντίστε να έχει στο πρόγραμμά της τουλάχιστον τέσσερα σίριαλ, κατά προτίμηση δύο κωμικά και δύο δραματικά. Καλή είναι η ενημέρωση, καλές οι ταινίες, καλά τα ντοκιμαντέρ, ακόμη πιο καλές είναι οι τηλεοπτικές σειρές υψηλού επιπέδου, τέτοιες που να υπερισχύουν στον ανταγωνισμό με τα ιδιωτικά κανάλια. Ελπίζω να μην επικρατήσουν απόψεις του τύπου “εμείς την ενημέρωση, αυτοί τη διασκέδαση, κι αν θέλει ο κόσμος ψυχαγωγία, ας δει Μπέργκμαν”, γιατί ο κόσμος δεν θα δει Μπέργκμαν, θα δει τα σίριαλ του Mega, του ΑΝΤ1, του Alpha. Και μαζί με τα σίριαλ, θα δει και τις ειδήσεις τους.
Κάντε το όπως ο Γιώργος Καπουτζίδης, που έφτιαξε για το Mega την εξαιρετική «Εθνική Ελλάδος». Τέσσερις γυναίκες, μία άνεργη, μία διαζευγμένη υποαπασχολούμενη, μία κομμώτρια που υποφέρει τα πάνδεινα από τον ακροδεξιό σύζυγό της και μία τηλεστάρ που σιχαίνεται τη ζωή που κάνει, συναντώνται και φτιάχνουν την Εθνική Ελλάδας στο άθλημα του Κέρλινγκ, αυτό που παίζουν στον πάγο με κάτι σκούπες. Βρισκόμαστε στα πρώτα επεισόδια, ωστόσο είναι ήδη προφανές προς τα πού πάει το πράγμα: Μέσα από τον κοινό σκοπό, τη φιλία και την αλληλεγγύη, οι τέσσερις καθημαγμένες γυναίκες μεταμορφώνονται σταδιακά σε αυτόνομες και πανίσχυρες οντότητες, έτοιμες να αλλάξουν τα πάντα.
Από την «Εθνική Ελλάδος» περνάει όλη η παθογένεια αλλά και η λάμψη της Ελλάδας που παραδέρνει μέσα στην κρίση. Η επέλαση των χρυσαυγιτών στις λαϊκές γειτονιές και η επιρροή τους στους έφηβους, ο ηλίθιος και ταυτόχρονα κατεστραμμένος οικονομικά άνδρας που ξεσπάει στη γυναίκα του, οι υπερχρεωμένοι πρίγκιπες του lifestyle που συνεχίζουν να ανοίγουν σαμπάνιες στη Μύκονο, τα λαμόγια που έκαναν περιουσία από τις μίζες των ολυμπιακών έργων, η συμβίωση των ομόφυλων ζευγαριών, δοσμένη με απόλυτο σεβασμό, χωρίς κραυγές, υπονοούμενα και καρικατούρες, η αναπηρία ως κατάσταση που απαιτεί σεβασμό και όχι λύπηση.
Το σίριαλ του Καπουτζίδη θα μπορούσε να είναι ένα πολιτικό μανιφέστο, αλλά ευτυχώς δεν είναι. Είναι έργο τέχνης υψηλού επιπέδου, με χιούμορ, συγκίνηση, απολαυστικούς διαλόγους, εξαιρετικές ερμηνείες από τη Σμαράγδα Καρύδη, την Κατερίνα Παπουτσάκη, την Κωσταντίνα Μιχαήλ και τον ίδιο τον Καπουτζίδη. Είναι έργο τέχνης κι αυτό του προσδίδει τεράστια πολιτική δύναμη, φέρνοντάς το κάθε εβδομάδα στα σπίτια δύο εκατομμυρίων ανθρώπων. Αλλιώς θα ήταν στομφώδης μπροσούρα, σαν τους Ρόκους Χοϊδάδες και τα άλλα επικά χαζοσίριαλ που βλέπαμε μειδιώντας τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ.
Πριν βρείτε την άριστη συνταγή της ενημέρωσης, σύντροφοι, ψάξτε να βρείτε τους Καπουτζίδηδες και φυλάξτε τους ως κόρες οφθαλμών.
Πηγή: Αυγή