Ένα πράγμα που πάντα με έκανε να απορώ ήταν η απόφαση πολλών νέων ζευγαριών να κάνουν παιδιά εκεί στα τελειώματα του πολέμου, στις παραμονές του εμφυλίου. Έμεινα με την απορία, καθώς δεν πρόλαβα, μάλλον δεν τόλμησα, να ρωτήσω τη γιαγιά μου, που αμέσως μετά την γέννηση της μάνας μου έχασε τον άνδρα της, τον παππού μου που δεν γνώρισα ποτέ, στον εμφύλιο. Έτσι έμεινα με τις υποθέσεις, για το φρόνημα αυτών των ανθρώπων που βγαίνοντας από την κατοχή και την αντίσταση ατένιζαν, μέσα στην καταστροφή και την απώλεια, με αισιοδοξία το μέλλον, μία συλλογική αισιοδοξία για μία ελεύθερη και προοδευτική πατρίδα.
Αυτή η ιστορία μου ήρθε ξανά στο μυαλό το βράδυ της Κυριακής βλέποντας πάρα πολλά νέα ζευγάρια με μικρά παιδιά στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Νέα ζευγάρια που δεν έχουν τα λεφτά όχι μόνο για να πάνε να παραθερίσουν μία εβδομάδα, αλλά ούτε για τα βασικά. Νέα ζευγάρια που είτε τα βρίσκεις στο, επίσημο, 30% της ανεργίας, είτε στο ένα εκατομμύριο εργαζόμενους που αμείβονται με μισθούς κάτω των 750 ευρώ, οι μισοί με μισθούς κάτω των 500 ευρώ, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΙΚΑ και των Επιθεωρήσεων Εργασίας. Κι όμως κάνουν παιδιά και μακάρι να βλέπουν κι αυτοί με αισιοδοξία το μέλλον, με συλλογική αισιοδοξία.
Για την απ’ εδώ πλευρά αυτό το… καλοκαίρι στην πόλη, αποτελεί ένα μεγάλο μάθημα, αυτούς τους ανθρώπους, αυτά τα νέα ζευγάρια που κάνουν παιδιά μέσα στο γενικό χαμό, θα πρέπει να ρωτήσει για το αν έχει πάρει το σωστό το δρόμο. Στα πάρκα, μέσα στο βαθύ τον Αύγουστο, η συνείδηση των πολλών καλών ανθρώπων περιμένει, σχεδιάζει, σκέφτεται αυτό που θέλει να πει. Μακάρι, αν υπάρχει αυτή η συλλογική αισιοδοξία, η απ’ εδώ πλευρά να έχει παίξει κάποιο ρόλο σε αυτό. Προφανώς τα πράγματα δεν αλλάζουν ούτε με τα μακάρι, ούτε με τις προσευχές, και η συνείδηση των πολλών καλών ανθρώπων δεν θα περιμένει για πάντα.
O alterthess ιανός