Επειδή εδώ είναι Μπαλκάνια, κάθε λάιτ φονταμενταλιστής ή απλώς δεισιδαίμων συμπατριώτης μας μπορεί να καταλάβει ευκολότερα από τους ειδικούς της αθλητικογραφίας και τους ακόμα πιο ειδικούς της ανώνυμης ή ψευδώνυμης διαδικτυογραφίας γιατί την Κυριακή ηττηθήκαμε από τη Σερβία στο μπάσκετ και από τη Ρουμανία στο ποδόσφαιρο. Οχι επειδή ο Θεός των χριστιανών επέλεξε να προασπίσει τα εθνικοαθλητικά συμφέροντα άλλων εκδοχών της Ορθοδοξίας (περίπου τον ίδιο σταυρό έκαναν οι ανταγωνιζόμενοι παίκτες), αλλά επειδή είχε άλλη ανειλημμένη υποχρέωση. Του την είχε αναθέσει λίγες ώρες νωρίτερα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος. Και μάλιστα δημοσίως, με συνέντευξή του στη ΔΕΘ, για να τον δεσμεύσει ακόμα περισσότερο: να προνοήσει ώστε να εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή. Για πολλούς «εθνικούς» λόγους, ένας εκ των οποίων είναι να μη χάσει ο ίδιος τον θώκο του αντιπροέδρου.
«Βλασφημία» θα πουν αρκετοί. Και πολύ φοβάμαι ότι θα εννοούν πως βλασφημώ εγώ που γράφω εδώ όσα γράφω ελέγχοντας τον βίαιο εξελληνισμό του Θεού, και όχι ο κ. Βενιζέλος που εθνικοποιεί τον Θεό -όπως άλλωστε και ο προϊστάμενός του κ. Σαμαράς- και τον επιστρατεύει, γαλανόλευκο πια, σε μια ιδιωτικοκομματική υπόθεση. Ο αντιπρόεδρός μας λοιπόν, χριστιανός άνθρωπος όπως όλοι όσοι γεννηθήκαμε σε έδαφος χριστιανικό, δήλωσε σίγουρος ότι θα βρεθούν οι απαραίτητοι 180 βουλευτές για να εκλεγεί τώρα Πρόεδρος. Και μάλιστα δίχως παζάρια, ταξίματα, ψιλοεκβιασμούς, αλισβερίσια, ίντριγκες, τα αναμενόμενα δηλαδή. Αλλά χάρη στον «Θεό της Ελλάδας», όπως είπε, «που είναι ισχυρότερος από τον τυχοδιωκτισμό και την ανοησία». «Απ’ το στόμα του και στου Θεού τ’ αυτί» θα ψιθύριζε κάποιος, βλάσφημος επίσης, αναλογιζόμενος πόσα χρόνια δεσπόζουν ο τυχοδιωκτισμός, η ανοησία και οι λοιπές οπισθοδρομικές δυνάμεις χωρίς να υπάρξει σωστική θεϊκή παρέμβαση. Θρησκόληπτοι Ανατολίτες δεν είμαστε, προς Θεού, αλλά τον Θεό τον έχουμε υποβαθμίσει απρεπώς (και αντιχριστιανικώς) σε «Θεό της Ελλάδας» από παλιά. Και, εις πείσμα της εντολής που επιμένει να μη λαμβάνουμε το όνομά του επί ματαίω, τον αντιμετωπίζουμε με θεατρινίστικη και αυτοθαυμαζόμενη ευλάβεια σαν έναν Υπερδύναμο Υπηρεσίας που μοναδική του υποχρέωση έχει να προστατεύει τον «περιούσιο λαό του», εμάς δηλαδή, από τους πολεμίους μας αλλά και από τα απανωτά σφάλματά μας, την αδράνεια ή τις «τυχοδιωκτικές και ανόητες» πράξεις μας. Να μας ευλογεί σε γήπεδα και στάδια, θεραπεύοντας πιθανή αιφνίδια αδυναμία των κατά τα λοιπά νικηφόρων γονιδίων μας. Να δρα υπέρ ημών και κατά της ανομβρίας ή των καταποντισμών. Να μας βοηθάει με το χρέος και τη μείωσή του. Να συμβάλλει και στην αντιμετώπιση των ιδεολογικών αντιπάλων μας (θυμηθείτε την «δεξιάν του Κυρίου» του μακαριστού Χριστόδουλου). Ισως τελικά βρεθούν οι συγκυβερνητικώς πολυπόθητες 180 ψήφοι και εκλεγεί ένας επιπλέον θεσμικά αδύναμος Πρόεδρος. Αλλά ένα τέτοιο «θαύμα» δεν θα οφείλεται στην πρόνοια του «Θεού της Ελλάδας». Γιατί, πολύ απλά, «Θεός της Ελλάδας» δεν υπάρχει. Και ο Δίας ακόμα, τους Τρώες ευνοούσε.
Πηγή: Καθημερινή