Ο Pablo Larrain συστήνεται στην Αμερική με αυτό το ιδιαίτερο βιογραφικό φιλμ, αφιερωμένο στην εμβληματική Τζάκι Κένεντι. Για ένα σκηνοθέτη από τη Χιλή, του οποίου το μεγαλύτερο μέρος της φιλμογραφίας αποτελεί καταγγελία στη δικτατορία του Πινοσέτ, φάνταζε εξωπραγματικό να καταπιαστεί με την προσωπικότητα και την ιστορία της διασημότερης Πρώτης Κυρίας των Ηνωμένων Πολιτειών. Παρακολουθώντας, όμως, τη Jackie γίνονται αμέσως εμφανείς οι ομοιότητες με τους χαρακτήρες που συναντήσαμε στο “No”, στον “Tony Manero” και το “Post Moderm”.
Άνθρωποι χαμένοι στα μέσα μίας πολιτικής κρίσης, αναγκασμένοι να αποφασίσουν τόσο για τη δική τους μοίρα όσο και για των άλλων. Και ακόμα και αν οι «άλλοι» δεν αποτελούν πάντα ένα ολόκληρο έθνος, οι χαρακτήρες του Larrain παλεύουν να βρουν τη θέση τους σε έναν κόσμο που τρέχει γρηγορότερα από τους ίδιους και πασχίζουν να τον προλάβουν. Και αυτός είναι ο τρόπος που ο Χιλιανός σκηνοθέτης αντικρίζει τη Τζάκι Κένεντι. Ως μία γυναίκα χαμένη κάπου ανάμεσα σε μία σφαίρα, μία οικογένεια, ένα ταγιέρ και χιλιάδες κάμερες.
Γυρισμένο σε 16mm φορμάτ το φιλμ το Larrain αποπνέει μία αίσθηση νοσταλγίας για μία κινηματογραφική εποχή που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Μονταρισμένη με πλάνα από αρχειακό υλικό της κηδείας του Τζον Κένεντι, η ταινία φαντάζει σαν το χαμένο κομμάτι του πάζλ που δεν κατάφερε ποτέ να δει το αδηφάγο κοινό στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Σαν την κάμερα που ακολούθησε τη Τζάκι Κένεντι στο σπίτι μετά τη κηδεία και κατέγραψε όσα το αμερικάνικο κοινό διψούσε να μάθει. Για αυτό το λόγο ο Larrain επιλέγει να μη σκηνοθετήσει τα γεγονότα που ακολούθησαν της δολοφονίας του Κένεντι με ρεαλιστική οπτική.
Σκηνοθετεί τη Τζάκι ως ονειρική φιγούρα χωμένη ανάμεσα σε μεταξωτά φορέματα και ακριβά έπιπλα. Παρουσιάζει την οπτική που η ίδια επέλεξε να αφήσει στη συνείδηση του αμερικάνικου λαού. Δεν την εξανθρωπίζει, ούτε την τσαλακώνει. Αποτυπώνει το θρήνο της ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που η Τζάκι Κένεντι επέλεξε να τον αποτυπώσουν τα μέσα. Ο Larrain δεν ενδιαφέρετε να καταγράψει de facto γεγονότα, επιχειρεί να δημιουργήσει μία ταινία οπτικής. Μέσα από τα λόγια της ίδιας της Τζάκι ξεδιπλώνει το πορτρέτο μίας γυναίκας που αμφισβητούσε τις αποφάσεις της, θρηνούσε αλλά παράλληλα κατάφερε να αφήσει στην ιστορία και τη συνείδηση του αμερικάνικου λαού την εικόνα που η ίδια επιθυμούσε. Και αυτό ο Larrain δεν το καταδικάζει, ούτε το επικροτεί. Απλά το σκηνοθετεί με τον πιο στυλιζαρισμένο τρόπο που θα μπορούσε. Το εξαιρετικό soundtrack της Mica Levi συμπληρώνει κάθε πλάνο, απογειώνοντας το εγχείρημα του Larrain. Σύμμαχος του στέκεται επίσης και η εκπληκτική Natalie Portman. Πιο γοητευτική από ποτέ, φαίνεται να κατανοεί τις πτυχές της Τζάκι Κένεντι που κρύβονταν στη σιωπή, όταν έσβηναν οι κάμερες που την περιέβαλλαν.
Παρακολουθώντας το πανέμορφο φιλμ του Larrain όμως, δεν μπορείς παρά να αισθάνεσαι αμηχανία για τα γεγονότα που εξιστορεί. Ο τρόπος που μία οικογένεια κατάφερε να αφήσει στη συνείδηση ενός ολόκληρου λαού την οπτική της ιστορίας που η ίδια επέλεξε, μόνο ανάμεικτα συναισθήματα μπορεί να προκαλέσει. Ειδικότερα σήμερα, που η ίδια χώρα όρκισε πρόεδρο ένα άνθρωπο που καταδικάζει όποιον δεν διαθέτει τα χρήματα, την εθνικότητα, τις σεξουαλικές προτιμήσεις και το χρώμα που συνάπτουν με τη δική του-παράλογη-λογική.