Ήταν κάτι που δεν το είχα προσέξει παρόλο που ακόμα και τώρα μπορώ να περιγράψω με πολλές λεπτομέρειες το τι συνέβη από το πρωί της 8ης Ιανουαρίου μέχρι και το βράδυ της 11ης Ιανουαρίου του 1991. Και αυτό, την ηλικία του, δεν την λες και λεπτομέρεια. Πέρασαν 24 ολόκληρα χρόνια από τότε, από εκείνο το κολασμένο τετραήμερο, για να προσέξω, για να καρφωθεί στο μυαλό μου, ότι ο Νίκος Τεμπονέρας δολοφονήθηκε από το παρακράτος της Δεξιάς σε ηλικία 38 χρονών. Τότε που είμασταν 16 και 17 χρονών τα 38 μας φαινόταν πολύ μακρινά, τώρα που πιάσαμε τα 40 τα πράγματα αλλάζουν και μάλλον γι’ αυτό για πρώτη φορά μου κάνει εντύπωση η ηλικία του Νίκου Τεμπονέρα. Ίσως να… φταίει και η φωτογραφία του, αυτή στις αφίσες που κάθεται πάνω στην έδρα με φόντο τον πίνακα και τις εξισώσεις, που τον δείχνει τουλάχιστον για σαρανταπεντάρη, ίσως και οι άνθρωποι το 90 να έμοιαζαν μεγαλύτεροι απ’ ότι τώρα.
Υπάρχει κάτι στον αέρα, τώρα, που θυμίζει εκείνες τις μέρες, εκείνα τα βράδια και δεν είναι οι καπνοί, τα χημικά και τα δάκρυα, οι ειδήσεις που έπεφταν σαν βόμβες, οι αλλαγές των συναισθημάτων. Είναι, μπορεί να είναι, ο συντονισμός της οργής μπροστά στην αδικία και είναι τόσο πυκνός τώρα, όπως τότε, που μπορείς να τον κόψεις στον αέρα. Είναι, μπορεί να είναι, αυτό που νιώθεις όταν κάτι τελειώνει και κάτι άλλο αρχίζει και είναι τόσο έντονο τώρα, όπως τότε, που δεν έχεις την παραμικρή ιδέα τι κυοφορεί η επόμενη μέρα, που θα μας βρει, ποιοι και ποιες θα είμαστε. Είναι, και αυτό είναι βέβαιο, η αποφασιστικότητα, με γνώση του κινδύνου, με την οποία πας σε μία αναμέτρηση χωρίς καμία καβάτζα, χωρίς χώρο για να κάνεις ούτε ένα βήμα πίσω, όπως ακριβώς ξεκίνησε εκείνο το βράδυ ο Νίκος Τεμπονέρας για να υπερασπιστεί τους μαθητές του, για να μας υπερασπιστεί, από το παρακράτος της Δεξιάς. Ή εμείς, ή αυτοί και αυτό δεν χωράει πολύ κουβέντα.
Ο alterthess ιανός