Μία φορά και έναν καιρό έγινε ένας ιστορικός συμβιβασμός στην Ιταλία και στην Ελλάδα διάφοροι το έχουν κάνει καραμέλα κάθε φορά που πάει να γίνει, ή γίνεται, μία πολιτική τραγωδία για τους από τα κάτω. Οι από τα πάνω όταν μιλούν για συμβιβασμό εννοούν να κάτσουν οι από κάτω και να τη φάνε χωρίς να πούνε κουβέντα και η Αριστερά να κάθεται και να βλέπει βαρώντας παλαμάκια. Την άνοιξη του 2010, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ… έσωσε τη χώρα ξεκινώντας την καταστροφή του κόσμου της εργασίας, μπορείς να πεις ότι έγινε ένας συμβιβασμός, μπορείς να πεις και όχι, καθώς αφενός το ΠΑΣΟΚ πήρε οριστικό διαζύγιο από τους από τα κάτω, από τους μη προνομιούχους, αφετέρου όμως η στροφή του στο νεοφιλελευθερισμό είχε ξεκινήσει χρόνια πριν. Το Νοέμβριο του 2011 είχαμε πάλι μία κατάσταση που μπορείς να την πεις συμβιβασμό, μπορείς και να μην την πεις, καθώς αφενός οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας συνυπήρξαν για πρώτη φορά στο χώρο της ίδιας συμπολίτευσης – εντάξει η οικουμενική του 90 πέρασε αλλά δεν άφησε – αλλά αφετέρου σιγά τις διαφορές που είχαν οι μονοκομματικές κυβερνήσεις τους. Τώρα, που τα γάλατα έσφιξαν και τα πράγματα έφτασαν στο σημείο οι από τα κάτω να ζουν με τη ψυχή στο στόμα, κάποιοι μιλούν πάλι για κάποιον ιστορικό συμβιβασμό.
Αυτοί αυτό που λένε είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που θα κερδίσει τις επόμενες εθνικές εκλογές όποτε και να γίνουν και με μεγάλη διαφορά, να πουλήσει την επόμενη μέρα των εκλογών τον κόσμο του, να συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία και ο Τσίπρας να υπογράφει όλα τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα που θα του φέρνουν στο γραφείο του. Μιλάμε για τρέλες, παρόλα αυτά η ώρα για έναν, διαφορετικό, ιστορικό συμβιβασμό έχει φτάσει. Ή μάλλον καλύτερα, τώρα που μιλάμε ένας διαφορετικός ιστορικός συμβιβασμός βρίσκεται σε εξέλιξη. Προφανώς δεν έχει καμία σχέση με τα σχέδια του Ψυχάρη και του Μπόμπολα, καμία σχέση με τους 58 και με άλλα, μεγάλα, νούμερα. Και προφανώς έχει σχέση με μία συμμαχία των από τα κάτω, ώστε και να μην μείνει κανένας μόνος του μέσα στην κρίση και από την κρίση να βγούμε μαζί και όχι ο καθένας και η καθεμία σύμφωνα με τις… δυνατότητες του/της. Και αυτό πάει να πει πως οι από τα πάνω θα πρέπει να αρχίσουν να συμβιβάζονται με την ιδέα, και όχι μόνο με την ιδέα, πως τα πράγματα θα αλλάξουν, πολύ και γρήγορα.
Ο alterthess ιανός