Κείμενο 58 προσωπικοτήτων δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα, με το οποίο καλούν σε διαδικασίες ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς και θέτουν τις βάσεις για τη δημιουργία της ελληνικής Ελιάς.
Το κείμενο για την Κεντροαριστερά συνοδευόμενο από τις υπογραφές 58 προσωπικοτήτων του χώρου που δίνεται σήμερα στη δημοσιότητα απευθύνεται σε όλες τις δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού, ξεχωριστά στο ΠΑΣΟΚ και στη ΔΗΜΑΡ, στις δυνάμεις της οικολογίας, της αυτοδιοίκησης αλλά και σε πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες που επιθυμούν την ισχυροποίηση της ευρύτερης κεντροαριστερής παράταξης, «κάτι καινούργιο στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο». Πόσο καινούργιο είναι όμως πραγματικά το νέο αυτό πολιτικό μόρφωμα;
Οι “προσωπικότητες” που υπογράφουν το κείμενο μόνο καινούργιοι στα πολιτικά πράγματα δεν θεωρούνται. Πρόκειται για ένα συμπαγή πυρήνα, κυρίως καθηγητών πανεπιστημίου, που έχουν συνδεθεί με την περίοδο διακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη και την εκσυγχρονιστική φάση του ΠΑΣΟΚ, ενώ στην πλειοψηφία τους βρέθηκαν στα χαρακώματα της υπεράσπισης των πρώτων μνημονίων και της επίθεσης εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.
Το κείμενο υπογράφουν, μεταξύ άλλων, οι καθηγητές Νίκος Αλιβιζάτος, Γιάννης Βούλγαρης, Γιάννης Καλογήρου, Γιώργος Παγουλάτος, Ανδρέας Πανταζόπουλος, Παναγής Παναγιωτόπουλος, Αχιλλέας Γραβάνης, Αγγέλα Καστρινάκη, Χρήστος Ροζάκης, Νίκος Μουζέλης και Νίκος Χριστοδουλάκης.
Επίσης, ο κινηματογραφιστής Σωτήρης Γκορίτσας, ο οικονομολόγος Αρίστος Δοξιάδης, ο μουσικός Νίκος Πορτοκάλογλου, η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου, οι συγγραφείς Θανάσης Χειμώνας και Πέτρος Μάρκαρης, ο ηθοποιός Γιάννης Μπέζος, η οικονομική αναλύτρια Ελίζα Παπαδάκη, ο δημοσιογράφος Κώστας Ρεσβάνης και ο διεθνολόγος Δημήτρης Σκάλκος.
Να καλωσορίσει το κείμενο – πρωτοβουλία των «58» για την ενότητα της Κεντροαριστεράς έσπευσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, που με συνέντευξή του στο Έθνος, καλεί σε συστράτευση όλες τις δυνάμεις της προοδευτικής παράταξης. Μεταξύ άλλων ξεκαθαρίζει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν επιθυμεί να ηγηθεί κανενός, αφήνει ανοιχτή την πόρτα στη ΔΗΜΑΡ αλλά ασκεί κριτική στη στάση του Φώτη Κουβέλη.
Τι λένε οι 58
Με το κείμενό τους οι 58 διευκρινίζουν ότι η πρόσκληση για συνεργασία αφορά όλες εκείνες τις συλλογικές μορφές και τους πολίτες που δεν αναγνωρίζονται ούτε στη Δεξιά ούτε στην νεοκομμουνιστική – εθνολαϊκιστική Αριστερά.
Γίνεται σαφές πως η σύγκλιση των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς πρέπει να γίνει με τρόπο που θα διασφαλίζει την πολιτική σταθερότητα από την οποία πρωτίστως εξαρτάται η ανάκαμψη της οικονομίας. Τονίζεται ότι η συγκρότηση της νέας παράταξης θα συμβάλει και στην πολιτική ανανέωση ενώ η ισχυροποίησή της θα αποσυμπιέσει την αίσθηση της εμφύλιας αντιπαράθεσης.
Αλλωστε, όπως αναφέρεται, ο μικρός δικομματισμός ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτικά στείρος, προγραμματικά οπισθοδρομικός και ιδεολογικά συντηρητικός.
Στο κείμενο για την Κεντροαριστερά επισημαίνεται ότι υπάρχουν στιγμές που στην πορεία ενός έθνους ιστορικές πολιτικές παρατάξεις είναι υποχρεωμένες να επαναθεμελιωθούν και να ορίσουν ξανά την παρουσία τους στην πολιτική ζωή του τόπου, «αλλιώς παρακμάζουν και εξαφανίζονται», αναφορά που ερμηνεύεται ως έμμεση υπόδειξη κυρίως προς το ΠΑΣΟΚ.
Ωστόσο η δημιουργία του κοινού πολιτικού φορέα που θα συστεγάσει όλους δεν απαιτεί τη διάλυση των υπαρχόντων κομμάτων και συλλογικοτήτων.
Προτείνεται ο κεντροαριστερός φορέας να συσταθεί τους προσεχείς μήνες μέσα από μία Ιδρυτική Συνέλευση και να εξελιχθεί σε κέντρο επεξεργασιών για το σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης με προτεραιότητα στο πρόγραμμα για τη διπλή αναμέτρηση των ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών.
Οι υπογράφοντες αναφέρουν ότι οι κινήσεις που κάνουν ξεχωριστά το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ ξεχωριστά πρέπει να συγκλίνουν και να συναντηθούν στο άμεσο μέλλον, κάτι που διευκολύνει η κοινή τους αναφορά στο Κόμμα των Ευρωπαίων Δημοκρατών και Σοσιαλιστών.
Το κείμενο χαιρετίζει την πρωτοβουλία των «5 Δημάρχων» και άλλων αυτοδιοικητικών φορέων του ίδιου χώρου, που δείχνουν έναν δρόμο συνεργασίας.
Ο δοκιμαστικός σωλήνας έδωσε κόμμα;
Σαφής πρόθεση των 58 που υπογράφουν το κείμενο είναι η δημιουργία κόμματος στα πρότυπα της Ιταλικής Ελιάς. Οι διεργασίες είχαν ξεκινήσει από τις αρχές του καλοκαιριού και υπήρχε η αμέριστη συμπαράσταση τόσο του Ε.Βενιζέλου, όσο και του Φώτη Κουβέλη. Η εκτίμηση του πυρήνα των 58 -κυρίως αρθρογράφοι και πανεπιστημιακοί- ήταν πως το ΠΑΣΟΚ έχει φτάσει στα όριά του, δεν υπάρχουν περιθώρια ανάκαμψης, αλλά και τα στελέχη του δεν είναι σε θέση να αναλάβουν ευρύτερες πρωτοβουλίες συσπείρωσης του κόσμου της κεντροαριστεράς.
Από την άλλη γνωρίζουν καλά και οι 58 υποφράφοντες ότι τα πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να γεννηθούν σε δοκιμαστικό σωλήνα και έτσι αξιοποιούν τη φθορά του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, προκειμένου να αποσπάσουν ότι έχει απομείνει από κομματικούς μηχανισμούς, αλλά κυρίως τα μεσαία στελέχη της περιφέρειας που έχουν βγεί και έξω από το πανεπιστήμιο Αθηνών και τα γραφεία του ΔΟΛ.
Σε κάθε περίπτωση η πρωτοβουλία των 58 έτυχε ανταπόκρισης από τα μεγάλα συγκροτήματα του τύπου, με το Έθνος να υποκαθιστά τμήμα των διαδικασιών,ανοίγοντας το διάλογο για το νέο εγχείρημα.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ
1. Έκκληση – πρόσκληση
Αυτό δεν είναι Διακήρυξη δημιουργίας νέου κόμματος.
Είναι έκκληση και πρόσκληση.
Απευθύνεται στους πολίτες, στα κόμματα, στις συλλογικότητες, στα πολιτικά πρόσωπα, στις συνδικαλιστικές, τις αυτοδιοικητικές και τις πνευματικές δυνάμεις που κινούνται στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, της πολιτικής οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού.
Προσκαλεί όλους να συνεργαστούν για την ανασυγκρότηση του χώρου. Χωρίς αποκλεισμούς. Χωρίς ηγεμονισμούς.
Υπάρχουν στιγμές στην πορεία ενός έθνους που οι ιστορικές πολιτικές παρατάξεις είναι υποχρεωμένες να επαναθεμελιωθούν, να ορίσουν ξανά την παρουσία τους στην πολιτική ζωή του τόπου. Αλλιώς παρακμάζουν και εξαφανίζονται.
Η επαναθεμελίωση δεν γίνεται μόνο με προτάσεις, τεχνοκρατική επάρκεια, στόχους και εργαλεία. Χρειάζεται μια στρατηγική που να προβάλει τους εαυτούς μας στο μέλλον. Σε έναν Κόσμο που μεταβάλλεται, σε έναν χαοτικό καπιταλισμό και μιαν Ευρώπη που αναζητά την προοπτική της. Χρειάζεται μια εικόνα της Ελλάδας στο μέλλον, βγαλμένη από την ιστορία της, που θα προσανατολίζει και θα συνθέτει όσες κοινωνικές και πνευματικές δυνάμεις κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση.
2. Στην εποχή της εθνικής ανασυγκρότησης
Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια τέτοια στιγμή. Η κρίση εξακολουθεί να είναι βαθιά, όμως αλλάζει φάση και χαρακτήρα. Οι οικονομικοί κίνδυνοι παραμένουν, αλλά οι πολιτικοί παράγοντες από τους οποίους εξαρτάται η υπέρβαση της κρίσης έρχονται σε πρώτο πλάνο.
Η εποχή των μνημονίων φαίνεται να φτάνει στο τέλος της. Το τραύμα της εθνικής πόλωσης δεν θα σβήσει εύκολα, θα χρειαστεί μάλιστα πολύ κουράγιο και συμφιλιωτική επιμονή απ’ όλες τις πλευρές για να ξεπεραστεί. Όμως, η πολιτική δραστηριότητα δεν θα περιορίζεται στην αντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο.
Μετά από μια καταστροφή, η Ελλάδα ξαναποκτά τη δυνατότητα και τα μέσα να σχεδιάσει το μέλλον της. Να ορίσει ρεαλιστικά τη μελλοντική θέση που θέλει να καταλάβει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και να κινηθεί δυναμικά για να την κατακτήσει. Η Εθνική Ανασυγκρότηση είναι το ζητούμενο της νέας φάσης στην οποία έχουμε ήδη μπει. Και είναι ένα πρόβλημα πολιτικό, παραγωγικό και πολιτισμικό.
3. Ποιά ανάπτυξη θέλουμε; Δικαιούμαστε να αποφασίσουμε
Μετά έξι χρόνια συνεχούς ύφεσης οι πολίτες με το δίκιο τους ελπίζουν και ζητούν να δουν την απαρχή της ανάκαμψης, να βεβαιωθούν ότι ξεκολλάμε από τον πάτο. Η κρίση όμως μας έμαθε με τραγικό τρόπο ότι οι άμεσες οικονομικές προσδοκίες εξαρτώνται από κεντρικότερες στρατηγικές επιλογές.
Τι ανάπτυξη θα έχουμε την προσεχή δεκαετία;
Θα είναι μια ανάπτυξη ρηχή, ασθενική; Θα βασίζεται στη φτηνή εργατική δύναμη, στην άγρια ανασφάλεια και στην κυνική αποδοχή των μεγάλων ανισοτήτων; Θα αδιαφορεί για τις υποδομές και θα περιφρονεί το περιβάλλον; Θα είναι η επανάληψη ενός κρατισμού και μιας προσοδοθηρίας για φτωχούς;
Ή θα σταθούμε ικανοί να αλλάξουμε ριζικά το κράτος και το παραγωγικό μοντέλο ώστε η Ελλάδα να πετύχει μια δυναμική και βιώσιμη ανάπτυξη που θα δώσει πολλές και καλές θέσεις εργασίας; Που θα δώσει ευκαιρίες για όλους χωρίς μεσάζοντες, παρέες και τον ραγιαδισμό του ρουσφετιού; Που θα αναβαθμίσει το κράτος δικαίου και θα αναδιοργανώσει εκ βάθρων τη δημόσια διοίκηση; Και αν το πετύχουμε, ποιος θα διαχειριστεί την κατανομή των πόρων ώστε να ενισχύεται σταθερά η κοινωνική συνοχή και η κοινωνική δικαιοσύνη; Το πολιτικό σύστημα με βάση παλαιές εξαρτήσεις και νέες υποσχέσεις; Ή μια κοινωνική συμφωνία των πολιτών που θα στηρίζει τους πραγματικά αδύναμους και όχι μόνον εκείνους που έχουν πιο δυνατή φωνή;
Η αλλαγή του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου απαιτεί τη μέγιστη διανοητική και συναισθηματική προσπάθεια σε συνδυασμό με την τεχνοκρατική και διοικητική γνώση. Πρωτίστως όμως χρειάζεται να γίνει έργο και κτήμα ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων, στις οποίες θα έχουν κεντρικό ρόλο η μισθωτή εργασία του ιδιωτικού τομέα ώστε να ενισχυθεί ξανά η διαπραγματευτική της δύναμη. Τα δικαιώματα των σημερινών παιδιών αφού αυτά προπάντων θα βιώσουν τις ωδίνες της ανασυγκρότησης. Η εξωστρεφής και καινοτόμος επιχειρηματικότητα. Η νέα προηγμένη αγροτική παραγωγή. Ο δημόσιος υπάλληλος που θέλει να αποκαταστήσει την αξιοπρέπεια της εργασίας του μέσα από τη ριζική μεταρρύθμιση του κράτους. Η μεσαία τάξη που θα θελήσει να ανασυνταχθεί σεβόμενη τις υποχρεώσεις προς την κοινωνία, δηλαδή πληρώνοντας τους φόρους που της αναλογούν. Η ανασύσταση του κράτους πρόνοιας ως συμμαχία των λαϊκών και των μεσαίων στρωμάτων, έτσι ώστε να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες που γέννησαν η ανεργία, η περιθωριοποίηση και η ανασφάλεια. Η καθιέρωση ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.
4. Χωρίς ντροπή γι αυτό που είμαστε
Η κρίση μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα εθνική αυτογνωσία και σε μια νέα πατριωτική υπερηφάνεια. Χωρίς την κομπλεξική εθνικιστική αλαζονεία γι’ αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε ενώ δεν είμαστε. Χωρίς ντροπή γι αυτό που είμαστε.
Στην κρίση οι Έλληνες δεν είναι ούτε αμαρτωλοί ούτε θύματα. Είναι υπεύθυνοι και άτυχοι. Υπεύθυνοι για τις εθνικές ολιγωρίες, άτυχοι γιατί στη δύσκολη στιγμή βρήκαν απέναντι τους μια Ευρωπαϊκή Ένωση αιφνιδιασμένη, μυωπική, συντηρητική, διαιρεμένη και αναδιπλωμένη στους εθνικισμούς της.
Την ίδια όμως στιγμή, οι Έλληνες κράτησαν όρθιο το φρόνημα του πολίτη, αντέχοντας μέχρι σήμερα τις ασφυκτικές πιέσεις από πολλά μέτωπα. Από την ίδια την κρίση, τα λάθη της συνταγής που δόθηκε για τη θεραπεία, την κοινωνική περιθωριοποίηση, την ευρωπαϊκή αμφισημία, την επιθετικότητα των διεθνών κερδοσκόπων, τους διάσημους «προφήτες» της καταστροφής μας. Από τα λάθη και τη μετριότητα των κυβερνητικών χειρισμών, την ιδιοτελή ολιγωρία του πολιτικού συστήματος, τη διχαστική ατμόσφαιρα, τους δεξιούς και αριστερούς κήρυκες μιας νέας αλλά εξίσου απεχθούς εθνικοφροσύνης που αμφισβητούσε την ελληνικότητα του αντίπαλου. Από την ακραία δημαγωγική στάση των ποικίλων αντιπολιτεύσεων, τη χυδαία λαϊκιστική δημοσιογραφία, τον κυνισμό και την λοιδορία των διεθνών ΜΜΕ, τους συνωμοσιολόγους και τους ψευδολόγους που μοίραζαν φρούδες ελπίδες και μαγικές λύσεις.
Είμαστε ως λαός ανθεκτικοί και θυμωμένοι, θυμωμένοι και στοχαστικοί, στοχαστικοί και όχι ηττημένοι. Μέσα στο καμίνι της κρίσης, μπορεί να κατακτηθεί μια νέα εθνική αυτογνωσία, να χτιστεί και πάλι ένα αίσθημα λαϊκής υπερηφάνειας, που η σεμνότητά της θα την απομακρύνει από τον λαϊκισμό και η πατριωτική της ρίζα από τον εθνικισμό. Για να βγει η Ελλάδα από τη θέση του κράτους-παρία, να επανακτήσει τη διεθνή της αξιοπρέπεια και να διεκδικήσει ρόλο στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης που θα επιταχυνθούν. Για μια Ενωμένη Ευρώπη που δεν θα είναι, γιατί δεν μπορεί πια να είναι, πολιτικό σχέδιο των ελίτ, αφού η κρίση πολιτικοποίησε στο έπακρο τη διαδικασία ενοποίησης. Για έναν ευρωπαϊσμό, όχι μόνο προοδευτικό αλλά και λαϊκό. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να περιορίσουμε στην αρχή και να αντιστρέψουμε αργότερα τον διαχεόμενο ευρωσκεπτικισμό.
5. Ούτε δεξιά ούτε νεοκομμουνιστική αριστερά
Αυτός είναι ο νέος ρόλος της ιστορικής παράταξης της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, όλου του κεντροαριστερού χώρου: Εθνική Ανασυγκρότηση – αλλαγή του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου – νέα συμπόρευση της εθνικής αυτογνωσίας με τον προοδευτικό λαϊκό ευρωπαϊσμό.
Όρος για την εκπλήρωσή του είναι η σύγκλιση και η συνεργασία όλων εκείνων των συλλογικών μορφών και των πολιτών που δεν αναγνωρίζονται ούτε στη δεξιά ούτε στη νεοκομμουνιστική-εθνολαϊκιστική αριστερά.
Η σύγκλιση πρέπει να γίνει με τρόπο που να διασφαλίζει την πολιτική σταθερότητα από την οποία πρωτίστως πλέον εξαρτάται η ανάκαμψη της οικονομίας, η διασφάλιση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας και η ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων.
Η συγκρότηση της νέας προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης θα συμβάλλει στη σταθερότητα και την πολιτική ανανέωση. Η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού κομματικού συστήματος έχει οδηγήσει σε ένα ασταθές ακόμα κομματικό σκηνικό, με ανησυχητικά χαρακτηριστικά. Ο μικρός δικομματισμός ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτικά στείρος, προγραμματικά οπισθοδρομικός και ιδεολογικά συντηρητικός. Εγκλωβίζει, δεν απελευθερώνει τις δυνάμεις της χώρας, δεν οδηγεί σε βιώσιμη ανάπτυξη. Η τερατογένεση της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής εξελίχτηκε σε σαράκι της δημοκρατίας. Η αποτρόπαιη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι έκρουσε τον κώδωνα ενός κινδύνου που ήταν εδώ και καιρό προφανής. Η άμυνα της Πολιτείας έναντι της εγκληματικής οργάνωσης είναι επιβεβλημένη.
Η ισχυροποίηση της ευρύτερης κεντροαριστερής παράταξης θα αποσυμπιέσει τη σημερινή αίσθηση της εμφύλιας αντιπαράθεσης. Θα συμβάλει στην αποκατάσταση μιας ελάχιστης εθνικής συναίνεσης ώστε ο πολιτικός αντίπαλος να μην γίνει πάλι εσωτερικός εχθρός. Θα επαναφέρει την πολιτική και κοινωνική δυναμική στον αστερισμό της δημοκρατίας και του πλουραλισμού. Θα συνδέσει την εθνική ανασυγκρότηση με ένα προοδευτικό και ρεαλιστικό πρόγραμμα αλλαγών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Θα ενισχύσει τις φιλελεύθερες εκσυγχρονιστικές φωνές στη ΝΔ και τις δημοκρατικές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η κοινωνία αρχίζει να αισθάνεται το κενό. Γι’ αυτό υπάρχει μια ρητή αλλά και μια σιωπηλή ζήτηση των πολιτών για κάτι καινούργιο στον ευρύτερο δημοκρατικό προοδευτικό χώρο. Γι’ αυτό δημιουργείται η κοινή συνείδηση ότι κάτι μπορεί να γίνει τώρα, σύντομα.
6. Πρόσκληση για Ιδρυτική Συνέλευση
Με αυτή την αγωνία απευθύνουμε έκκληση στις δυνάμεις της ευρύτερης δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης, στο ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ, τις δυνάμεις της οικολογίας, της αυτοδιοίκησης, τις πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες και προσωπικότητες, να συνεργαστούν για την ανασυγκρότηση του χώρου.
Η ανασυγκρότηση δεν θα είναι μόνο οργανωτική, αλλά βαθιά πολιτική. Θα είναι αυτοκριτική για την ως τώρα πορεία, προγραμματική για το μέλλον, και κυρίως θα στοχεύσει στην ανάδειξη νέων ανθρώπων που θα ανανεώσουν την πολιτική ηγεσία της παράταξης και της χώρας.
Προτείνουμε τη δημιουργία ενός κοινού πολιτικού φορέα που θα συστεγάσει όλους, χωρίς να απαιτήσει τη διάλυση των υπαρχόντων κομμάτων και συλλογικοτήτων. Ο φορέας μπορεί να συσταθεί τους προσεχείς μήνες μέσα από μια Ιδρυτική Συνέλευση, με συμφωνημένες διαδικασίες και να εξελιχθεί στο κέντρο των κοινών επεξεργασιών για το σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης, με προτεραιότητα στο πρόγραμμα για τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τις κινήσεις που κάνουν ξεχωριστά το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, θεωρώντας όμως ότι αυτές πρέπει να συγκλίνουν και να συναντηθούν στο άμεσο μέλλον. Η κοινή αναφορά στο Κόμμα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, η ανταπόκριση στο ενωτικό τους κάλεσμα, διευκολύνει τη διαδικασία.
Χαιρετίζουμε την πρωτοβουλία των «5 Δημάρχων» και άλλων αυτοδιοικητικών φορέων του ίδιου χώρου, που δείχνουν ένα δρόμο συνεργασίας στη βάση αξιών που συμμεριζόμαστε.
Δεν είναι δικιά μας δουλειά να προκαταλάβουμε τους τρόπους και τις διαδικασίες της ανασυγκρότησης. Υπάρχουν πολλές διεθνείς και ελληνικές εμπειρίες και υπάρχουν πολλοί που τις ξέρουν καλύτερα από εμάς. Το μόνο που θέλουμε είναι να καλέσουμε τους ενδιαφερόμενους επιτέλους να προχωρήσουν. Προτάσσοντας την κοινή μοίρα, όχι την ιδιοτέλεια. Αναλαμβάνοντας αποφασιστικά την ευθύνη, όχι απαριθμώντας τις δυσκολίες του εγχειρήματος.
Και υπογράφουμε την πρόσκληση αυτή, πολίτες με διαφορετικές εμπειρίες και αφετηρίες αλλά με κοινές αγωνίες, με μόνο το δικαίωμα που μας δίνει η πολύχρονη παρουσία και έγνοια μας για αυτόν τον ευρύτερο πολιτικό χώρο και αυτόν τον τόπο.
ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ
Αγανίδης Πασχάλης, οικονομολόγος
Αγριαντώνη Χριστίνα, καθηγήτρια πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Αλιβιζάτος Νίκος, καθηγητής πανεπιστημίου Αθηνών
Αντωνίου Γιάννης, εκπαιδευτικός
Ασημακόπουλος Δημήτρης,επιχειρηματίας, τ.πρόεδρος ΓΣΕΒΕ
Αυγερινός Παρασκευάς
Βαμβακάς Βασίλης, λέκτορας ΑΠΘ
Βασιλάκη Μαρία, καθηγήτρια πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Βερνίκος Γιώργος, επιχειρηματίας
Βλαχάκης Ηλίας, επιχειρηματίας, γ.γ. ΕΣΕΕ
Βούλγαρης Γιάννης, καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου
Γεωργάτος Γεράσιμος, εκπαιδευτικός
Γκορίτσας Σωτήρης, κινηματογραφιστής
Γκουρτσογιάννη Μελίττα, αρχιτέκτονας
Γραβάνης Αχιλλέας, καθηγητής πανεπιστημίου Κρήτης
Γραμματικάκης Γιώργος, ομότιμος καθηγητής πανεπιστημίου Κρήτης
Δέλκος Κώστας, ηλεκτρολόγος μηχανικός
Δερβένης Χρήστος, γιατρός
Δοξιάδης Αρίστος, οικονομολόγος
Δρέττα Αθηνά,οδοντογιατρός
Ευθυμιόπουλος Ηλίας, περιβαλλοντολόγος
Θεοδωρόπουλος Κώστας,κίνημα τυφλών
Καλογήρου Γιάννης, καθηγητής Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου
Καλοκαιρινός Αλέξης, καθηγητής πανεπιστημίου Κρήτης
Καούνης Γιάννης, δικηγόρος
Καρακωστάκη Χαριτίνη, κοινωνιολόγος
Καστανάς Λεωνίδας, εκπαιδευτικός, μπλόγκερ
Καστρινάκη Αγγέλα, πεζογράφος, καθηγήτρια πανεπιστημίου Κρήτης
Κουρουζίδης Σάκης, δρ. σεισμολόγος
Λιβαδάς Σταύρος, μηχανολόγος – ηλεκτρολόγος
Μάρκαρης Πέτρος, συγγραφέας
Ματσαγγάνης Μάνος, καθηγητής οικονομικού πανεπιστημίου Αθηνών
Μεϊμάρογλου Γιάννης, εκδότης του περιοδικού «Μεταρρύθμιση»
Μήτρου Λίλιαν, καθηγήτρια πανεπιστημίου Αιγαίου
ΜουζέληςΝίκος, ομότιμοςκαθηγητήςLondon School of Economics
Μπέζος Γιάννης, ηθοποιός
Μπένος Σταύρος, πρόεδρος σωματείου ΔΙΑΖΩΜΑ
Μπίστης Νίκος, δικηγόρος
Παγουλάτος Γιώργος, καθηγητής οικονομικού πανεπιστημίου Αθηνών
Παναγιωτόπουλος Παναγής,καθηγητής πανεπιστημίου Αθηνών
Πανταζόπουλος Ανδρέας, επ.καθηγητής ΑΠΘ
Παπαδάκη Ελίζα, οικονομική αναλύτρια
Παπαδημητρίου – Τσάτσου Άννα,
Παππάς Φίλιππος, δρ. φιλολογίας, μπλόγκερ
Παυλίδου Νιόβη, καθηγήτρια ΑΠΘ
Πολίτης Αλέξης, ομότιμος καθηγητής πανεπιστημίου Κρήτης
Πορτοκάλογλου Νίκος, μουσικός
Ράπτης Νίκος,εκπαιδευτικός, μπλόγκερ
Ρεσβάνης Κώστας, δημοσιογράφος
Ροζάκης Χρήστος, ομότιμος καθηγητής πανεπιστημίου Αθηνών
Σαββάκης Μπάμπης,καθηγητής,πρόεδρος του ερευνητικού Κέντρου Φλεμινγκ
Σκάλκος Δημήτρης, πολιτικός επιστήμονας – διεθνολόγος
Σαμαντάς Τέλης, κριτικός κινηματογράφου
Τριανταφύλλου Σώτη, συγγραφέας
Τσικαρδάνη Δώρα, δικηγόρος
Χατζημπίρος Κίμων, καθηγητής Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου
Χειμωνάς θανάσης, συγγραφέας
Χριστοδουλάκης Νίκος, καθηγητής οικονομικού πανεπιστημίου Αθηνών