Είναι νέοι ωραίοι εναλλακτικοί κι έχουν όρεξη για πάρτυ. Μες τη βδομάδα έχουν προβολές, εκλεκτή κουζίνα, καλάθι αλληλεγγύης, μαθήματα για όλους και υπέροχο μπαρ στην ταράτσα. Ηχεία στραμμένα προς τη γειτονιά, κατά καιρούς έχουν γεννέθλια, με τσιριχτές φωνές πειράζονται μεταξύ τους, διασκεδάζουν, μαλώνουν στο μάζεμα. Γνωστοί dj βαράνε όλη τη νύχτα.
Γράφει η Μάρα Τσικάρα
Πίνουν cocktail κι απολαμβάνουν την πανέξυπνη ιδέα από τον 2ο που στεγάζονταν και έσκαγαν, να ανέβουν στην ταράτσα με ταβάνι τον καλοκαιρινό ουρανό και φωτορυθμικά τα αστέρια. 7 η ώρα το πρωί ανακοινώνουν μεθυσμένοι… «ε γείτονες εμείς φεύγουμε». Και τότε ξέρεις ότι ο χώρος πολιτικής πολιτισμού κι αλληλεγγύης ΕΤΕΡΟΤΟΠΙΑ επιτέλους σε αφήνει να κοιμηθείς. Κι ας έχει προ πολλού ξημερώσει. Σε μια περιοχή που έχουν ξοδευτεί περιουσίες για να ηχομονωθούν τα μπαρ, που έχει έρθει η αστυνομία 12.03 να γράψει το καφενείο γιατί έχει μουσική, που έχουν κατέβει κεπέγκια από τις καταγγελίες.
Όμως τώρα δεν μιλάμε για μαγαζί. Όχι. Μιλάμε για «Ολοι και Όλες εμείς που συμμετέχουμε στην ΕΤΕΡΟΤΟΠΙΑ, θέλουμε απέναντι στο κυρίαρχο λόγο, να αντιτάξουμε τα δικά μας προτάγματα. Απέναντι στην εμπορευματοποίηση της τέχνης και την κατανάλωση της διασκέδασης, αλλά όχι και απέναντι στην ίδια τη διασκέδαση, να δημιουργήσουμε, να πειραματιστούμε να εκθέσουμε και να εκτεθούμε. Ενάντια, στο πρότυπο της κοινωνικής αδιαφορίας και της αδράνειας, να πληροφορηθούμε, να συζητήσουμε, να πράξουμε. Ενάντια στο μοτίβο της αποξένωσης και του μοναχικού δρόμου, να συλλογικοποιήσουμε τις αγωνίες και τα όνειρά μας.»
Κι η γειτονιά αμήχανη σηκώνει τους ώμους. Και φωνάζει την αστυνομία μα αυτή δεν έρχεται. Ή έρχεται, σηκώνει κι αυτή αμήχανη τους ώμους και φεύγει. Και απορείς… εγώ τι φταίω που αυτοί είναι νέοι ωραίοι εναλλακτικοί κι έχουν όρεξη για πάρτυ; Και πώς γίνεται να στερούμαι το δικαίωμα στην ξεκούραση, στην κοινή ησυχία; Πώς γίνεται άνθρωποι με ταμπέλα τη λέξη αλληλεγγύη να μη σέβονται το δικαίωμα μου να χειριστώ τη νύχτα στο σπίτι μου όπως γουστάρω εγώ κι όχι όπως μου επιβάλλει μια παρέα αποπροσανατολισμένων ακτιβιστών;
Την ίδια εποχή που μερικά τετράγωνα παραπέρα, ένα νόμιμο καφέ παλεύει με μεράκι και σκληρή δουλειά να υπάρξει και ο παπάς της γειτονιάς δεν το αφήνει. Ένα καφέ που βεβαιώνει ότι θα κλείνει το πολύ στις 11 το βράδυ. Καλά να πάθει, αφού τυχαίνει να είναι ιδιωτική επιχείρηση «εμπορευματοποίηση- της- τέχνης- και- κατανάλωση- της- διασκέδασης» κι όχι αλληλέγγυα «συλλογικοποίηση των αγωνιών και των ονείρων».
Κι ο Ιούνιος αμήχανος σηκώνει τους ώμους και παίρνει κι αυτός το δρόμο του. Όσο για το καλάθι αλληλεγγύης που με τόσο κόπο γέμισε, μοιάζει να μου το πετούν στα μούτρα. Κι οι ταινίες που κάποτε αγάπησα, λεκιάστηκαν από τοίχους σαθρούς.
