Ένα σχόλιο.
(Ή, όταν το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται στη ζεστή αγκαλιά
του κυβερνητικού τέρατος.)
Έμαθα από μικρός τον φασισμό. Την κόλαση του φόβου. Την ήττα της μετεμφυλιακής αριστεράς, να κλείνεται στο καβούκι της και να μη βγάζει άχνα, την αφουγκράστηκα στον τρόπο ζωής των γονιών μου. Κι εμένα μου κληρονόμησε αναστολές και φοβίες, αυτό το κλίμα. Να μη σου πω, 15 χρονώ παιδί φοβόμουν να διαβάσω έντυπα αριστερά, τα διάβαζα αλλά τα έκρυβα.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, μερικής δικαίωσης των αριστερών ανθρώπων σ’ αυτό τον τόπο. Και λέω μερικής, γιατί η απόλυτη διάψευση από το ΠΑΣΟΚ του 1981 ως την ελπίδα του Συνασπισμού του 1989, η επακόλουθη διάλυση και η προσωρινή καταστροφή που έζησε το αριστερό κίνημα και στην Ελλάδα- από τα απόνερα του «τσουνάμι» που σάρωσε την κάποτε ΕΣΣΔ – του χρέωσαν ήττες αλλά και τη νίκη της εδραίωσης μιας στοιχειώδους αστικής δημοκρατίας που, όσο κι αν δεν το ήθελε, βήμα- βήμα αποδεχόταν κι αναδείκνυε τον ισχυρό λόγο της διαφορετικής, καινούργιας Αριστεράς..
Ύστερα ήρθε η συνεχής εκμαύλιση του έλληνα πολίτη, κυρίως των μεσο- μικροαστών στο διάστημα από το 1990 και μετά ως τα 2008-9 περίπου, μέσω παροχών υποσχέσεων και ονείρων αλλά και ψεύτικου πλαστικού χρήματος και στρεβλής, μη παραγωγικής ανάπτυξης.Υπήρξε καταλυτική. Όπως και η απομυθοποίηση της ισχυρής Ελλάδας και η τρομαχτική φτωχοποίησή της τα 4 τελευταία μνημονιακά χρόνια.
Σε αυτά, τα πρόσφατα δίσεκτα χρόνια έδειξε πρώτα η σοσιαλδημοκρατία και μετά η κανονική δεξιά, εκφραστές κι οι δυο συντηρητικών, υπόδουλων των χρηματοπιστωτικών καπιταλιστικών συμφερόντων πολιτικές παρατάξεις, το μέγιστο ενδιαφέρον τους για την σωτηρία του κεφαλαίου- ιδίως των ξένων τραπεζών αλλά και των τοπικών μεγαλοπαραγόντων- και όχι της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, των απλών ανθρώπων, των εργαζομένων, των πολιτών αυτής της χώρας.
Και έδειξε βεβαίως, η κυβέρνηση Σαμαρά, και το βαθιά αντισυνταγματικό, απολυταρχικό, παράνομο σε νομικές διαδικασίες και παράτυπο ως και τις πιο δεδομένες κοινοβουλευτικές πρακτικές ,πίσω από τις ψεύτικες μάσκες, πρόσωπό της.
Ανέδειξε και την πιο σκοτεινή πλευρά της, η δεξιά, ως έσχατη λύση, όπως άλλωστε ιστορικά έχει φανεί στα… «δύσκολα». Την καθαρόαιμη ακροδεξιά, την απόλυτα ρατσιστική εθνικιστική, νεοναζιστική εκδοχή της… σωτηρίας του έθνους! Ως και άλλοθι του δικού της νεοφιλελεύθερου προσανατολισμού.
Ήταν συγκοινωνούντα δοχεία η ακροδεξιά της Νέας Δημοκρατίας με μεγάλο κομμάτι βουλευτών και πολιτευτών της Χ.Α. Συγγενείς « εξ αίματος», ιδεολογικού, μπορεί και φυλετικού, υποθέτω, όπως πρεσβεύουν. Όχι σε άγνοια των αρχηγών τους, όπως μας παρουσιάζουν. Εδώ, δεν συγχωρείται άγνοια νόμου, άγνοια του …παρανόμου δεσμού, θα διέφευγε;
Ωστόσο, πιστεύω, το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι οι « Μπαλτάκοι». Ούτε είναι η, περισσότερο και από ξεκάθαρη, πολιτική, ηθική, ιδεολογική αποσύνθεση και διάλυση του συγκυβερνητικού μορφώματος.
Ούτε και ότι η διαφαινόμενη λύση είναι απλώς η προφανής ανάληψη διακυβέρνησης του τόπου από την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, με όσους καλοδεχούμενους σταθούν πλάι του, μαζί του.
Το ισχυρότερο ζητούμενο είναι πόσο οι πολίτες έχουν ακόμη το κουράγιο να σηκώσουν το ανάστημα, μετά από τόσα χτυπήματα και καταστροφές που υπέστησαν με την εφαρμογή του δόγματος του σοκ που ζήσαμε, και να είναι μαζί με την κυβέρνηση της Αριστεράς, στο δρόμο, στον αγώνα, στη διεκδίκηση της ελπίδας για τον καθένα. Γιατί είμαστε ο καθένας, νομίζω, όλοι μαζί. Αλλιώς δε γίνεται.
“Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος
που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι, …
Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον.
Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον”
( Απόσπασμα από τραγούδι.
Στίχοι: Φώντας Λάδης Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη)
Γιάννης Τσολακίδης