Τελευταία είμαι με τέρμα το γκάζι στον αριστερό λαϊκισμό και προχθές σκέφτηκα τι θα έλεγε ο Αντώνης Καράς, το ιστορικό στέλεχος του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ που έδωσε το «παρών» για μία ζωή στην πρώτη γραμμή του κινήματος των Αντιστάσεων, που πέθανε την Τρίτη, για την προγραμματική συμφωνία που υπέγραψαν, την Τετάρτη, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος… Όμως το θέμα, το θέμα μας, δεν είναι διαρκώς να αποδεικνύουμε το πόσο καθίκια είναι αυτοί οι τύποι, δεν είναι να λέμε και να δείχνουμε το πόσο άθλια είναι αυτή η κυβέρνηση. Το θέμα μας δεν είναι να κερδίζουμε τις συζητήσεις που κάνουμε μεταξύ μας.
Από εδώ που εγώ στέκομαι βλέπω τρία πράγματα. Το πρώτο είναι να πειστούν όλοι οι καλοί άνθρωποι ότι οι πολιτικές που τους φτωχοποιούν – που είναι σύνθετες και πολυεπίπεδες όπως, για παράδειγμα, η αύξηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων που ετοιμάζουν τα καθίκια – μπορούν να σταματήσουν. Εύκολο; Δυσκολότατο, καθώς στα λόγια και ο Μπαρόζο κατά της λιτότητας είναι και για να κερδίσεις, να κερδίσουμε, αυτό το στοίχημα πρέπει να φέρουμε τα κάτω πάνω. Το δεύτερο είναι να πειστούν όλοι οι καλοί άνθρωποι ότι οι πολιτικές που διαλύουν το κοινωνικό κράτος πρόνοιας – που είναι σύνθετες και πολυεπίπεδες όπως, για παράδειγμα, το κλείσιμο ενός μικρού νοσοκομείου στην περιφέρεια που δεν παρουσιάζει μεγάλη «πληρότητα» όπως σχεδιάζουν τα καθίκια – μπορούν να σταματήσουν. Και αυτό είναι δυσκολότατο. Το τρίτο είναι να πειστούν όλοι οι καλοί άνθρωποι ότι οι πολιτικές που ιδιωτικοποιούν το σύμπαν χωρίς να υπάρχει κανένα, απολύτως, κέρδος για την κοινωνία, μπορούν να σταματήσουν. Αυτό δεν είναι δύσκολο, το δύσκολο είναι να πείσεις τους πολλούς καλούς ανθρώπους ότι οι δημόσιες επιχειρήσεις μπορούν να δουλέψουν σωστά και με τα κέρδη τους, για παράδειγμα με τα κέρδη από τα λιμάνια, να χρηματοδοτήσουν τα δημόσια συστήματα υγείας, παιδείας και κοινωνικής ασφάλισης.
Αν σε αυτά τα τρία πράγματα δεν γίνουν αποφασιστικά βήματα άμεσα, υπάρχει ο κίνδυνος πολλοί από τους πολλούς καλούς ανθρώπους να κλατάρουν, να τα χάσουν, να τους στρίψουν οι βίδες και να αρχίζουν να ακούν με ενδιαφέρον ακραίες μαλακίες, όπως αυτές που λέει ο πασόκος υφυπουργός Εργασίας, Βασίλης Κεγκέρογλου, ότι δηλαδή είναι καλύτερο να απολυθείς με αποζημίωση, παρά να απολυθείς χωρίς αποζημίωση, γι’ αυτό και πρέπει να απελευθερωθεί το όριο των ομαδικών απολύσεων. Για να το τελειώσουμε από την αρχή: ή θα τους απολύσουμε, ομαδικά και χωρίς αποζημίωση, ή θα μας τσακίσουν, γιατί εδώ που τα λέμε σιγά μη φοβηθούμε την απόλυση.
Ο alterthess ιανός