Η Συμφωνία της Χαράς. Του Απόστολου Λυκεσά

Γενιές ολόκληρες ονειρευόταν αυτή τη μέρα. Προπάτορες βασανισμένοι και κυνηγημένοι. Ότι από την θέση του νικητή θα υπεράσπιζαν καλύτερα τις ίδιες αρχές, θα πότιζαν τις ίδιες αξίες. Η μέρα αυτή ξημέρωσε κι είμαστε εμείς οι τυχεροί που την ζούμε, την γευόμαστε, άμαθοι σε αυτό το συναίσθημα και πολύ πολύ αμήχανοι. Όμως αυτός που κέρδισε τις εκλογές της 25^ης Γενάρη του 2015 είναι η αριστερά και, επομένως, όσοι μάτωσαν για να μεγαλώσει ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να νοιώθουν εκτός από το ιστορικό βάρος και χαρά. Το σημειώνω ιδιαιτέρως αυτό γιατί την έβλεπα ήδη από εχθές το βράδυ την αριστερή μελαγχολία να στάζει σαν πικραμύγδαλο στο χαμόγελό τους. Κι έλεγα καλό είναι να μην παίρνουν αέρα τα μυαλά, να μην μεταμορφώνεσαι σε ένα βράδυ σ’ ότι αντιπάλεψες αλλά, το δικαίωμα στη χαρά, έστω μιας νύχτας, ενός ξημερώματος, το ελάχιστο αντίδωρο τόσου αγώνα έχει κι αυτό την αξία του. Διότι αναμφιβόλως τα καθήκοντα υποστύλωσης, στην αρχή, και ανόρθωσης στη συνέχεια, μιας ολόκληρης χώρας βαραίνουν στην συνείδηση. Όμως και την χαρά την αξίζουν όσοι πάλεψαν το μαύρο, την δυστυχία, την κατήφεια, την κατάθλιψη μιας ολόκληρης κοινωνίας, προσωπικές ή συλλογικές απελπισίες, όσοι και όσες έσκαψαν τις διεξόδους, δεν άφησαν να παρασυρθούν από την απογοήτευση ή δεν εγκατέλειψαν αβοήθητους όσους παράσερνε η υποταγή στο μαράζι.

Την χαρά αυτή η αριστερά την δικαιούται και δεν έχει το δικαίωμα να την απαρνηθεί. Είναι κομμάτι άγουρη αλλά και άγρια γιατί η γέννα της δεν ήταν εύκολη. Σκεφτείτε μόνο με τι αντιπάλεψε, το μένος, το δηλητήριο και τα μέσα που είχαν και χρησιμοποίησαν οι αφρισμένοι αντίπαλοι. Πώς λοιπόν να μην κλάψει το μωρό της νίκης, όπως κλαίνε όλα τα μωρά του κόσμου, βάζοντας στα πνευμόνια τους οξυγόνο. Μόνο που τα δάκρυα της νίκης είναι αποτέλεσμα ανεπιτήδευτης χαράς. Είναι χρέος στους αριστερούς προγόνους μας. Γι αυτήν την χαρά υπέμειναν τα πάνδεινα κι αν δεν την ευχαριστηθούμε θα είναι σαν να τους προδίνουμε.

Ναι, ξέρω, οφείλουμε να προβούμε σε προσεγγίσεις του αποτελέσματος, να κάνουμε εκτιμήσεις, να αναλογιστούμε, να αναλύσουμε, να πάρουμε τα μέτρα μας, να δούμε τις λεπτομέρειες, να, να, να, να, τόσες επιταγές της πραγματικότητας, όμως, πρέπει να τα δούμε όλα, και στη λέξη «όλα» βάζουμε σήμερα και την χαρά, την ζείδωρη συγκίνηση, τον επίδεσμο στις πληγές που έχει ανοίξει τόση και τέτοια ακροδεξιά χυδαιότητα.

Η συμμετοχή μας στη χαρά σήμερα είναι σπονδή στους κεκοιμημένους συντρόφους μας. Εις επίρρωσην μοιράζομαι μαζί σας ένα περιστατικό της περασμένης εβδομάδας.

Το κύμα της νίκης έδειχνε ότι, όσο βουβό ήταν, τόσο θέριευε, όταν επικοινώνησε μαζί μου ο Θόδωρος Βαλαχάς, αγωνιστής της αριστεράς, κρατούμενος στο στρατόπεδο Παύλου Μελά επί κατοχής, επιζών του Ολοκαυτώματος του Χορτιάτη. Ρωτούσε αν είχαμε πληροφορίες, κρυφά δημοσκοπικά στοιχεία για όσα οσφραινόταν κι αυτός ότι θα ζήσουμε, επιφυλακτικός εγώ και από τη φύση μου, μαζεμένος, επέμενε ο Βαλαχάς, ήθελε να το ακούσει και από εμένα, άφηνα μόνο υπονοούμενα, καταλάβαινε αυτός κι εγώ, ένοιωθα την συγκίνησή του να βγαίνει από την τηλεφωνική γραμμή και να απλώνεται στον αέρα σα πνοή από παλιό βιβλίο που έχει κλεισμένο στις σελίδες του κομμάτια σάνδαλο. Σύντομη και ουσιαστική ήταν η συνομιλία μας αλλά άκουγα ήδη τον λυγμό του Βαλαχά να λύνεται σαν να έσπαγαν αρχαίες δεσιές.

Κι ύστερα έκλεισε την συνομιλία μας λέγοντας: «Δεν σε κάλεσα γι αυτά. Πρόφαση ήταν. Ήθελα μόνο να σου πώ ότι το πρωί της Δευτέρας, θα πάω και θα αγοράσω λουλούδια και θα πάω στους τάφους των συντρόφων μου, για να τους πω μόνο αυτό: Νικήσαμε».