Το Σεπτέμβριο του 2006 σε άρθρο μου στο The Electronic Intifada προσδιόρισα την πολιτική στρατηγική που ακολουθεί το Ισραήλ σχετικά με τη λωρίδα της Γάζας ως «σταδιακή γενοκτονία».Οι βίαιες επιθέσεις στη Γάζα αυτών των ημερών αναδεικνύουν πως η πολιτική αυτή συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Ο όρος έχει σημασία καθώς συνδέει τις – τότε και σήμερα – βάρβαρες πράξεις του Ισραήλ κατάλληλα με το ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο.
Πρέπει να επιμείνουμε στο συγκεκριμένο πλαίσιο, καθώς η ισραηλινή μηχανή προπαγάνδας επιχειρεί να διηγηθεί τις ακολουθούμενες πολιτικές ως γεγονότα εκτός πλαισίου και μετατρέπει το εκάστοτε πρόσχημα που χρησιμοποιείται για την έναρξη κάθε νέου καταστροφικού κύματος, ως βασική δικαιολογία για ακόμα μια ξέφρενη και άνευ διακρίσεων σφαγή στα πεδία μάχης της Παλαιστίνης.
Το Πλαίσιο
Η παρουσίαση μιας βίαιης πολιτικής ως ad hoc απάντηση στη μία ή την άλλη δράση των Παλαιστινίων, αποτελεί πάγια στρατηγική του Σιωνισμού και υφίσταται σχεδόν όσα χρόνια υπάρχει σιωνιστικό κίνημα στην Παλαιστίνη. Χρησιμοποιήθηκε επανειλημμένως για να δικαιολογηθεί η εφαρμογή του σιωνιστικού οράματος μιας μελλοντικής Παλαιστίνης στο έδαφος της οποίας θα ζουν όσο το δυνατόν λιγότεροι ντόπιοι παλαιστίνιοι.
Τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για την επίτευξη αυτού του στόχου άλλαξαν μέσα στα χρόνια, η συνταγή ωστόσο παραμένει ίδια: όποιο και να είναι το Σιωνιστικό όραμα για ένα εβραϊκό κράτος, η υλοποίησή του καθίσταται εφικτή μονάχα υπό την προϋπόθεση πως δεν θα υπάρχει σημαντικός αριθμός Παλαιστινίων μέσα σε αυτό. Στην εποχή μας, το όραμα του Ισραήλ περιλαμβάνει σχεδόν το σύνολο της γεωγραφικής έκτασης της ιστορικής Παλαιστίνης όπου ακόμα ζουν εκατομμύρια Παλαιστίνιοι.
Το σύγχρονο κύμα γενοκτονίας, όπως και όλα τα προηγούμενα, έχει επίσης και ένα πιο πρόσφατο υπόβαθρο. Γεννήθηκε ως μια προσπάθεια ματαίωσης της απόφασης των παλαιστινίων για το σχηματισμό μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, στην οποία ούτε οι ΗΠΑ δεν μπόρεσαν να φέρουν αντίρρηση.
Η κατάρρευση της απέλπιδας «ειρηνευτικής» προσπάθειας του Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών, Τζων Κέρρυ, νομιμοποίησε την προσφυγή των Παλαιστινίων σε διεθνείς οργανισμούς με αίτημα τον τερματισμό της κατοχής. Την ίδια στιγμή, οι Παλαιστίνιοι γνώρισαν ευρεία διεθνή αποδοχή για την προσεκτική προσπάθεια εκπροσωπούμενη από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας με σκοπό να διαμορφώσουν εκ νέου μια στρατηγική η οποία θα βασίζεται στο συντονισμό των διάφορων παλαιστινιακών ομάδων και πολιτικών προτεραιοτήτων
Ήδη από τον Ιούνιο του 1967, το Ισραήλ έψαχνε να βρει τους τρόπους να κρατήσει τα εδάφη που κατέκτησε τότε χωρίς να εντάξει τους ιθαγενείς Παλαιστινίους στον πληθυσμό που κατέχει πολιτικά δικαιώματα. Καθ’ όλη τη διάρκεια συμμετοχής του στην «ειρηνευτική διαδικασία», έπαιζε ένα παιχνίδι με τις λέξεις προκειμένου να αποκρύψει και να αγοράσει χρόνο για την μονομερή εφαρμογή μιας αποικιοκρατικής πολιτική στο έδαφος.
Με το πέρασμα των δεκαετιών, το Ισραήλ ξεχώρισε περιοχές τις οποίες επιθυμούσε να ελέγχει άμεσα και εκείνες που θα ήλεγχε μέσω διαμεσολάβησης, με μακροπρόθεσμο στόχο την μείωση του Παλαιστινακού πληθυσμού στο ελάχιστο προβαίνοντας, μεταξύ άλλων, σε εθνοκάθαρση και σε οικονομικό και γεωγραφικό στραγγαλισμό. Η γεωστρατηγική θέση της Δυτικής Όχθης δημιούργησε την εντύπωση, τουλάχιστον στο Ισραήλ, πως η επίτευξη αυτού του στόχου είναι εφικτή χωρίς την πρόκληση μιας τρίτης εξέγερσης και χωρίς πολλές δηλώσεις καταδίκης σε διεθνές επίπεδο.
Η λωρίδα της Γάζας ωστόσο, χάρις τηνμοναδική γεωπολιτική της τοποθεσία, δεν αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την εύκολη εφαρμογή αυτής της στρατηγικής. Ήδη από το 1994, και ακόμα περισσότερο από τη στιγμή που ο Αριέλ Σαρόν ανήλθε στη εξουσία ως πρωθυπουργός της χώρας στις αρχές νέας χιλιετίας, η γκετοποίηση της Γάζα και η ελπίδα πως ο πληθυσμός της – σήμερα 1,8 εκατομμύρια άνθρωποι – θα βυθιστούν σε αιωνία λήθη, αποτελούν στρατηγικές επιλογές.
Το γκέτο όμως απεδείχθη πως είναι απείθαρχο και απρόθυμο να ζήσει υπό συνθήκες στραγγαλισμού, λιμού και οικονομικής κατάρρευσης. Συνεπώς, η προσπάθεια βυθισμού του στη λήθη, καθιστά τη συνέχιση των γενοκτονιακών πολιτικών αναγκαία.
Η πρόφαση
Στις 15 Μαΐου, οι ισραηλινές δυνάμεις σκότωσαν δύο νεαρούς Παλαιστινίους στην πόλη Beituna στη Δυτική Όχθη. Η εν ψυχρώ δολοφονία τους από σφαίρες ελεύθερου σκοπευτή έχει καταγραφεί σε βίντεο. Τα ονόματά τους – Nadim Nuwara και Muhammad Abu al-Thahir – προστέθηκαν στη μακρά λίστα τέτοιου είδους δολοφονιών, οι οποίες έλαβαν χώρα τους τελευταίους μήνες και τα τελευταία χρόνια. Η δολοφονία τριών νέων Ισραηλινών, εκ των οποίων δύο ήταν ανήλικοι, που έπεσαν θύματα απαγωγής στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, ενδεχομένως να αποτέλεσε αντίποινα για το σκοτωμό των παλαιστινίων νεαρών. Αλλά εκτός από όλες τις λεηλασίες της καταπιεστικής κατοχής, παρείχε το πρόσχημα πρώτα και κύρια για την καταστροφή της ευαίσθητης ενότητας στην Δυτική Όχθη όπως και επίσης για την εφαρμογή του παλιού ονείρου του αφανισμού της Χαμάς από τη Γάζα έτσι ώστε το γκέτο να είναι και πάλι ήσυχο.
Από το 1994, ακόμα πριν την άνοδο της Χάμας στην εξουσία στην λωρίδα της Γάζας, η πολύ ιδιαίτερη γεωπολιτική θέση της έκανε καθαρό ότι κάθε ενεργεία συλλογικής τιμωρίας, όπως αυτή που επιβλήθηκε τώρα, θα μπορούσε να είναι μονό μια επιχείρηση μαζικών δολοφονιών και καταστροφής. Με αλλές λέξεις, μια επιχείρηση συνεχόμενης γενοκτονίας.
Αυτή η παραδοχή πότε δεν απέτρεψε τους στρατηγούς που έδωσαν τις εντολές να βομβαρδιστούν άνθρωποι από τον αέρα, τη θάλασσα και το έδαφος. Η μείωση του αριθμού των Παλαιστινίων σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη προέρχεται από το Σιωνιστικό όραμα. Στη Γάζα. η εφαρμογή του παίρνει την πιο απάνθρωπη της μορφή.
Η συγκεκριμένη επιλογή του χρόνου αυτού του κύματος είναι καθορισμένη και από επιπλέον παράγοντες. Η εσωτερική κοινωνική αναταραχή του 2011 ακόμα σιγοβράζει και για λίγο υπήρξε ενα δημόσιο αίτημα για περικοπές στις αμυντικές δαπάνες και μεταφορά χρημάτων από το φουσκωμένο αμυντικό προϋπολογισμό στις κοινωνικές υπηρεσίες. Ο στρατός χαρακτήρισε αυτή την πιθανότητα σαν αυτοκτονία. Δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιο με μια στρατιωτική επιχείρηση να καταπνίγει κάθε φωνή που καλεί την κυβέρνηση να κόψει τις στρατιωτικές δαπάνες.
Τυπικά χαρακτηριστικά των προηγούμενων σταδίων σε αυτή την εξελισσό γενοκτονία επανεμφανίστηκαν επίσης, σε αυτό το κύμα. Κάποιος μπορεί να γίνει μάρτυρας και πάλι στην οικειοθελή Ισραηλινή υποστήριξη για τη σφαγή των αμάχων στην Λωρίδα της Γάζας, χωρίς μια σημαντική φωνή διαφωνίας. Στο Τελ Αβίβ, οι λίγοι που τόλμησαν να διαδηλώσουν εναντίον δάρθηκαν από Εβραίους χούλιγκαν, ένω η αστυνομία στεκόταν και παρακολουθούσε.
Η ακαδημαϊκή κοινότητα, όπως πάντα, γίνεται κομμάτι του μηχανισμού. Το ευυπόληπτο ιδιωτικό πανεπιστήμιο, το Διεπιστημονικό Κέντρο Χέρζλιβα, καθιέρωσε ένα «πολιτικό αρχηγείο», όπου εθελοντές φοιτητές μπορούν να υπηρετήσουν σαν φερέφωνα στην εκστρατεία προπαγάνδας στο εξωτερικό. Τα ΜΜΕ είναι πιστά στρατολογημένα, χωρίς να δείχνουν εικόνες της ανθρώπινης καταστροφής που το Ισραήλ προκάλεσε ενώ πληροφορούν το κοινό ότι αυτή τη φορά «ο κόσμος μας καταλαβαίνει και είναι μαζί μας.»
Αυτή η δήλωση είναι έγκυρη στο βαθμό που οι πολιτικές ελίτ στη Δύση συνεχίζουν να παρέχουν την παλιά ασυλία στο « εβραϊκό κράτος». Πάντως, τα μέσα δεν έχουν προμηθεύσει το Ισραήλ με την νομιμοποίηση που αναζήτα για τις εγκληματικές πολιτικές του. Προφανείς εξαίρεσεις περιέλαβαν τα Γαλλικά μέσα, ειδικά το France 24 αλλά και το BBC, που συνεχισάν να παπαγαλίζουν επαίσχυντα την Ισραηλινή προπαγάνδα.
Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη, απο τη στιγμή που φιλο-Ισραηλινές ομάδες πίεσης συνεχιζούν να δουλευούν ακούραστα προωθώντας την υπόθεση του Ισραήλ στη Γαλλία και στην υπόλοιπη Ευρώπη όπως κάνουν στις ΗΠΑ.
Ο δρόμος προς τα εμπρός
Είτε ειναι το κάψιμο ζωντανού ενος νεαρού Παλαιστινιού απο την Ιερουσαλήμ ή ο θανασιμός πυροβόλισμος δυο αλλών, έτσι για πλάκα, στην Μπεητούνια ή η σφάγη ολοκλήρων οικογενειών στη Γάζα, είναι όλες πράξεις που μπορούν να διαπράχθουν μόνο εαν το θύμα χάσει την άνθρωπινη υπόσταση του.
Θα παραδέχθω οτι σε όλη την Μέση Ανατολή υπάρχουν τώρα τρομερές περιπτώσεις που η αποκτήνωση έχει δρέψει αφάνταστη φρίκη, όπως γίνεται τώρα στη Γάζα. Αλλά υπάρχει μια κρίσιμη διαφόρα αναμέσα σε αυτές τις περιπτώσεις και την Ισραηλινή βαρβαροτητά: οι προηγουμενές καταδικάζονται σαν βάρβαρες και απάνθρωπες παγκόσμια, ενώ αυτές που διαπράττονται απο το Ισραήλ είναι ακόμα δημόσια αδειοδοτημενές και αποδεκτές απο τον πρόεδρο των ΗΠΑ, τους ηγέτες της ΕΕ και τους υπόλοιπους φιλούς του Ισράηλ ανα τον κόσμο.
Η μόνη ευκαιρία για ενα πετυχημενό αγώνα εναντία στο Σιωνισμό στην Παλαιστίνη, ειναι αυτή που βασισμενή σε μια ατζεντά ανθρωπινών και πολιτικών δικαιωματών που δεν κάνει διάκριση μεταξύ της μιας και της αλλής παραβίασης και ακόμα, προσδιορίζει καθαρά τον θύτη απο το θύμα..
Αυτοί που διαπράττουν θηριωδίες στον Αραβικό κόσμο εναντίον καταπιεσμενών μειονοτητών και αβοηθητών κοινοτητών, όπως και επίσης οι Ισραηλινοί που διαπράττουν τα ίδια εγκλημάτα εναντίον του Παλαιστινιακού λάου, πρέπει να κριθούν όλοι με τα ίδια ηθικά κριτηρία. ‘Ολοι είναι εγκληματίες πολεμού, αν και στην περιπτώση της Παλαιστίνης είναι σε δουλεία περισσοτέρο απο οπουδηπότε αλλού.
Δεν έχει σημασία στα αληθεία ποία ειναι η θρησκευτική ταυτότητα αυτών που διαπράττουν θηριωδίες ή στο ονομά ποίας θρησκείας παριστάνουν οτι μιλούν. Είτε αποκάλουν τους εαυτούς τους τζιχαντιστές, Εβραίους ή Σιωνιστές , πρέπει να αντιμετωπιστούν με τον ίδιο τρόπο.
Ένας κόσμος που θα σταματούσε να εφαρμόζει δυο μέτρα και δυο στάθμα στις σχέσεις του με το Ισραήλλ είναι ένας κόσμος που θα μπορουσέ να είναι πόλυ πιο αποτελεσματικός στην αντιδρασή του στα εγκληματά πολεμού, οπουδήποτε αλλού στον κόσμο.
Ο τερματισμός της σταδιακής γενοκτονίας στη Γάζα και η αποκάτασταση των βασικών ανθρωπινών και πολιτικών δικαιωματών των Παλαιστινιών, όπου και αν είναι, συμπεριλαμβανομενού και του δικαιωματός στην επιστρόφη, είναι ο μόνος τρόπος να ανοιχθεί μια νεά οπτική για μια παραγώγικη διεθνή παρεμβάση στην Μέση Ανατολή σαν συνόλο.
Πηγή:The Electronic Intifada (μτφ Barikat.gr)