Αφού το μυαλό μας δεν λέει να ξεκολλήσει από την πεπατημένη του και αναζητεί μανιωδώς Ευρωπαίους «κράχτες» και «αποστολείς προσκλητηρίων» για να εξηγήσει τη μαζική κίνηση Ασιατών και Αφρικανών προς τη Γηραιά Ηπειρο, ιδού ένας πανίσχυρος κράχτης: «Ο μέσος Ευρωπαίος πετάει το 16% του φαγητού του». Για είδηση πρόκειται. Και μάλιστα τεκμηριωμένη, όχι από εκείνες που τις σκαρώνει η φαντασιοπληξία μας και τις διακινεί η προκατάληψή μας. Για είδηση που προέκυψε ως συμπέρασμα επιστημονικής μελέτης που διενεργήθηκε από το Κοινό Κέντρο Ερευνών (JRC) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Η έρευνα, βασισμένη σε στατιστικές που έγιναν σε Βρετανία, Γερμανία, Φινλανδία, Δανία, Ολλανδία και Ρουμανία, αφορά τα τρόφιμα που πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων και από κει στις χωματερές από νοικοκυριά, εστιατόρια, σχολεία κ.ά.
Το πόρισμα; Ο μέσος, ο τυπικός καταναλωτής στην Ευρωπαϊκή Ενωση πετάει στα σκουπίδια από 43 έως 153 κιλά τρόφιμα τον χρόνο. Λαχανικά και φρούτα (άλλωστε τα πειραγμένα, όσο πιο εντυπωσιακά σχήματα και χρώματα διαθέτουν, τόσο γρηγορότερα χαλάνε) αλλά και κρέας.
Ξέρουμε βέβαια πόσο νόθα και παραπλανητικά πλάσματα είναι οι μέσοι όροι, οι «τυπικές συμπεριφορές» κτλ. Και αυτό είτε με τον μέσο όρο ανάμεσα σε χώρες έχουμε να κάνουμε (στην προκείμενη μελέτη το ημιάθροισμα Φινλανδίας και Ρουμανίας δεν μπορεί παρά να ψεύδεται και για τις δύο χώρες) είτε με τον μέσο όρο στο εσωτερικό του ίδιου κράτους. Μια χαρά πρέπει να ’ναι ο μέσος ελληνικός όρος καταθέσεων (σε τράπεζες της Ελλάδας αλλά της Ελβετίας και της Βουλγαρίας), μόνο που δεν σου επιτρέπεται να τον χρησιμοποιήσεις σαν νόμισμα στο σούπερ μάρκετ ή στο βενζινάδικο. Οσες κι αν είναι οι επιφυλάξεις, όμως, παραμένει αναμφισβήτητο ότι στην Ε.Ε. μυριάδες τόνοι τρόφιμα πετιούνται κάθε χρόνο αναξιοποίητοι. Η ελληνική συμμετοχή στην εξοργιστική σπατάλη μειώθηκε στα χρόνια των μνημονίων, και πάλι όμως η απλοχεριά μας βρίσκει τρόπους να εκδηλωθεί. Ακόμα τα τραπέζια των μεγάλων συντροφιών θα μπορούσαν με τα πλούσια περισσεύματά τους («κάν’ τες πέντε τις φάβες και βλέπουμε») να ταΐσουν και τους διπλανούς.
Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι στην Ασία και στην Αφρική οι άνθρωποι θέλουν κάτι το εξωτερικό για να πειστούν και να πάρουν τη βαριά απόφαση της απόδρασης· αν υποθέσουμε ότι δεν αρκούν για να τους εξωθήσουν στη δρομαία φυγή, μαζί με τα παιδιά τους, η φονικότατη δράση του ΙSIS, της Μπόκο Χαράμ και της Αλ Κάιντα, η φτώχεια ή τα χημικά που δεν ξέρουμε ακόμη ποιος τα εξαπολύει, ο Ασαντ, οι αντιασαντικοί ή και οι δύο, τότε ιδού η εκμαυλιστική σειρήνα: η πληροφορία ότι στην Ευρώπη η τροφή είναι τόση που την πετάνε. Οπως πετάνε και φάρμακα, που κι αυτά τα προμηθεύονται τα χρειάζονται – δεν τα χρειάζονται, και λήγουν πριν τα χρησιμοποιήσουν. Και ρούχα. Και παπούτσια. Οσο για τη σχέση τους με το νερό, η λέξη σπατάλη δεν λέει τίποτε. Οπότε;