Μεγαλώνουμε παιδιά ελευθέρας βοσκής, καλλιεργούμε ένα μποστάνι στο προαύλιο, ανακαλύπτουμε την ευτυχία σε ένα ελεύθερο σχολείο, κάνουμε ένα ταξίδι στο απροσδόκητο, βάζουμε τη φροντίδα στον αυτόματο, αφηγούμαστε τις νέες περιπέτειες ενός καναπέ. Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Σεπτεμβρίου 2018 (τεύχος #62). Από την Τετάρτη 29 Αυγούστου στους δρόμους της πόλης.
Πόσα παιδιά περπατούν μόνα τους από και προς το σχολείο, στις μέρες μας; Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε σε αγγλική εφημερίδα, στη Μεγάλη Βρετανία, το 1971, το 86% των παιδιών περπατούσαν μόνα τους για το σχολείο. Το 2013, το ποσοστό είχε πέσει στο 25%. Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στην Ελλάδα; «Τι έχει γίνει λάθος;» έθετε το ερώτημα η εφημερίδα. Απάντηση σε αυτό ακριβώς το ερώτημα επιχειρεί να δώσει η «σχεδία», με αφορμή την έναρξη της σχολικής χρονιάς, στο τεύχος Σεπτεμβρίου της «σχεδίας» μας, που θα βρίσκεται στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 29 Αυγούστου. Στο σχετικό εκτενές ρεπορτάζ, καταπιανόμαστε διεξοδικά με τους μύθους, τους φόβους και την πραγματικότητα σχετικά με την αυτόνομη μετακίνηση των παιδιών, που, σύμφωνα με τους ειδικούς, έχει ανεκτίμητα οφέλη τόσο για τη μαθησιακή τους ετοιμότητα όσο και για την κατάκτηση της ανεξαρτησίας και της κοινωνικοποίησής τους.
«Ένα μποστάνι στο προαύλιο». Εκτροφή κοτόπουλων, καλλιέργεια λαχανικών και βόλτες με τρακτέρ. Διεθνώς, πολλαπλασιάζονται τα παραδείγματα εισαγωγής της γεωργίας στις σχολικές τάξεις. Στην Ελλάδα, ωστόσο, η εκπαίδευση παραμένει αγροτικά αναλφάβητη. «Η αγροτική εκπαίδευση δεν πρέπει να αφορά μονάχα τους παραγωγούς. Η ένταξη αγροτικών μαθημάτων στα σχολεία θα δημιουργήσει πιο ευσυνείδητους καταναλωτές, πιο ευσυνείδητους πολίτες», επισημαίνει στη «σχεδία» δρ. Αθανάσιος Τσαυτάρης, διευθυντής του Perrotis College (Κολέγιο Περρωτής) και ακαδημαϊκός διευθυντής της Μεταπτυχιακής Σχολής του Perrotis College της Αμερικάνικης Γεωργικής Σχολής (ΑΓΣ) στη Θεσσαλονίκη, στο σχετικό ρεπορτάζ για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα.
«Ταξίδι στο απροσδόκητο». Οι κοινωνικές περιηγήσεις της «σχεδίας» κάνουν ορατό το αόρατο, συμβάλλοντας στον αγώνα ενάντια στο φόβο και στην προκατάληψη για τον διπλανό μας, που δεν είναι πια διπλανός, αλλά και για την ίδια μας την πόλη. «Για να αντιληφθούμε την αδήριτη ανάγκη για ανθρωπιά και για συλλογική ή μεμονωμένη καταπολέμηση της δυστυχίας που προκαλεί η φτώχεια, αρκεί μια συμμετοχή στο πρόγραμμα “Αόρατες Διαδρομές”», έγραψε μια μαθήτρια λυκείου (από τις πολλές εκατοντάδες), που είχε λάβει μέρος μαζί με την τάξη της σε μία κοινωνική περιήγηση με οδηγό έναν πωλητή της «σχεδίας».
«Ευτυχία είναι ένα ελεύθερο σχολείο». Η συγγραφέας του βιβλίου «Η δυστυχία του να είναι κανείς μαθητής», που πραγματεύεται τον σχολικό εκφοβισμό, μιλάει για τα παιδιά-θύτες που είναι και αυτά θύματα και υπογραμμίζει την ανάγκη να αντιληφθούμε ότι είμαστε όλοι ξεχωριστοί. «Στέκομαι στην ανάγκη των γονιών να συγκρίνουν τα παιδιά τους με άλλα, να τα ομαδοποιούν ανάλογα με τις συμπεριφορές τους και να τα επικρίνουν συνεχώς. Μια ανάγκη επικίνδυνη, ανούσια και αντιπαραγωγική», επισημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξή της στη «σχεδία», η Στέργια Κάββαλου.
«Φροντίδα στον αυτόματο». Στα γηροκομεία της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου, λόγω της έλλειψης εξειδικευμένων εργαζομένων, είναι τα ρομπότ που έχουν αναλάβει την υποστήριξη των ηλικιωμένων, ενώ η ιαπωνική κυβέρνηση αισιοδοξεί ότι με την αξιοποίηση της ρομποτικής θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη γήρανση του πληθυσμού. «Μπορούν να συνδράμουν με τη δύναμή τους, την κινητικότητα και την εποπτική τους ικανότητα. Δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τον άνθρωπο, αλλά μπορούν να μας βοηθήσουν να εξοικονομήσουμε χρόνο και κόπο», τονίζει εκπρόσωπος του ιαπωνικού Υπουργείου Οικονομίας, στο σχετικό ρεπορτάζ που δημοσιεύεται στις σελ. 40-42.
«Ένας καναπές σε νέες περιπέτειες» είναι ο τίτλος ενός ρεπορτάζ αφιερωμένο στην κυκλική οικονομία. Πιστοί στις αρχές της κυκλικής οικονομίας, μια παρέα γάλλων φοιτητών αναδεικνύει στην πράξη πώς γίνεται τίποτα να μην πηγαίνει χαμένο. Αναλαμβάνουν τη συγκέντρωση των επίπλων, την επισκευή τους ενδεχομένως, την αποθήκευσή τους και τη μεταπώλησή τους σε εξαιρετικά συμφέρουσες τιμές όταν καταφθάνει το νέο κύμα φοιτητών. Επιθυμώντας, μάλιστα, να ελαχιστοποιήσουν τις επιπτώσεις της δράσης τους στο περιβάλλον, οι μεταφορές των επίπλων πραγματοπιούνται με ποδήλατα-φορτηγάκια εξοπλισμένα με μια πλατφόρμα, τα οποία έχουν τη δυνατότητα μεταφοράς βαρών έως και 150 κιλών.
Ακόμη, μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας, μαθαίνουμε να παίζουμε και να κατασκευάζουμε λύρα, ενώ ένας πωλητής της «σχεδίας» βρίσκει τις απαντήσεις σε μια συχνή απορία αναγνωστών. Ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος αφηγείται πώς ένα λουλούδι και δύο χαμόγελα δίνουν τροφή ενόψει του χειμώνα, που σύντομα θα ξύνει την πόρτα του μέσα σπιτιού και οι τραγουδοποιοί Μιχάλης και Παντελής Καλογεράκης, δίδυμα αδέρφια, διηγούνται στιγμές από την κοινή τους διαδρομή. Οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου στην Αθήνα και του Χρήστου Παπαχρήστου στη Θεσσαλονίκη καταγράφουν βραδινά στιγμιότυπα της πόλης. Κλείνουμε τραπέζι σε ένα παλιό καρβουνιάρικο μιας παραδοσιακής αθηναϊκής γειτονιάς, που δύο αγαπημένες φίλες έχουν μετατρέψει σε ένα οικογενειακό, ζεστό κουτούκι και δοκιμάζουμε ιτσλί κιοφτέ από έναν Κούρδο που, από τις φυλακές του καθεστώτος Εβρέν, θα βρεθεί πρόσφυγας στην Αθήνα να δημοσιογραφεί και να ετοιμάζει παραδοσιακές γεύσεις της πατρίδας του. Παράλληλα, κάνουμε νέες εγγραφές στο τακτικό ημερολόγιο της «σχεδίας».
Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #62 της «σχεδίας» (Σεπτεμβρίου 2018), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 29 Αυγούστου 2018.
Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00 ευρώ), το 67,5% (δηλαδή τα 2,70€) αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή (ποσό που περιλαμβάνει το απευθείας έσοδο, 2,06€, για τον άνθρωπο-διανομέα, 0,64€ παρακράτηση φόρου και χαρτόσημο (20%+3,6%).
«Πάνω από 100 εφημερίδες δρόμου, 34 χώρες, 5 ήπειροι, 24 γλώσσες, 9.300 άστεγοι πωλητές κάθε μέρα, 21.000 άστεγοι πωλητές κάθε χρόνο, 2.000 εθελοντές, 5.000.000 αναγνώστες, 20.000.000 πωλήσεις για το 2017, που σημαίνει 2.300.000€ έσοδα μηνιαίως και 27.000.000€ ετησίως έσοδα για τους πωλητές παγκοσμίως και, συνάμα, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo).
ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!