Μέχρι το πρωί κράτησαν οι πανηγυρισμοί των εκατομυρίων Αιγύπτιων διαδηλωτών στην ιστορική πια πλατεία Ταχρίρ αλλά και στις άλλες μεγάλες πόλεις της Αιγύπτου, με τη χθεσινή παραίτηση του Μουμπάρακ.
Παρά το φόβο όλων για το ρόλο που θα παίξει ο στρατός και οι άλλοι πυλώνες του καθεστώτος κατά τη μεταβατική φάση, είναι σαφές σε όλους ότι η παραίτηση Μουμπάρακ ήταν αποκλειστικά και μόνο επίτευγμα του κινήματος των διαδηλωτών. Ένα κίνημα, που παρά τις κοινοτυπίες που έχουν εύκολα επικρατήσει στη Δύση για τον αυθόρμητο χαρακτήρα του και την οργάνωσή του μέσω facebook και twitter, φαίνεται ότι έχει δομές, διαδικασίες, σχέδια και τρόπο να τα πετύχει.
Εϊναι χαρακτηριστικό ότι μετά τη χθεσινή “Ημέρα της Αποχώρησης”, η σημερινή ημέρα λέγεται «Ημέρα Καθαριότητας» και οι Αιγύπτιοι δίνουν ένα ακόμη μάθημα καθαρίζοντας τις πόλεις τους. Ο αιγυπτιακός στρατός έχει αρχίσει από νωρίς το πρωί την άρση των οδοφραγμάτων από την πλατεία – σύμβολο της 18ήμερης ειρηνικής λαϊκής εξέγερσης κατά του καθεστώτος του Χόσνι Μουμπάρακ. Επίσης με τη βοήθεια των πολιτών απομακρύνονται τα καμένα αυτοκίνητα, τα πρόχειρα καταλύματα και τα σκουπίδια από την πλατεία Ταχρίρ. Ακόμη τα τάνκς που είχαν παραταχθεί κατά τις προηγούμενες μέρες σε παρακείμενους δρόμους και εμπόδιζαν την είσοδο στη πλατεία, έχουν αρχίσει να απομακρύνονται.
Όλες οι σκέψεις προσανατολίζονται τώρα στη συνέχεια στης αιγυπτιακής επανάστασης, καθώς η πτώση του Μουμπάρακ ήταν, όπως φαίνεται, το πρώτο μόνο βήμα. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Ο στρατός, ο οποίος αυτή τη στιγμή ελέγχει επίσημα την εξουσία, φαίνεται ότι συνεχίζει να κρατά τη γνωστή “στάση αναμονής”. Το καθεστώς Μουμπάρακ, παρά την παραίτηση του ηγέτη του, συνεχίζει να έχει τεράστια εξουσία και ερείσματα: το κόμμα του άλλωστε έχει πάνω από τρία εκατομύρια μέλη. Είναι σαφές ότι μετά την αποχώρηση του Μουμπάρακ, ειδικά με τον ατιμωτικό τρόπο που έγινε, θα εμφανίσει διαλυτικές τάσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει εκμηδενιστεί. Ο Ελ Μπαραντέι, φαινομενικά εκλεκτός της Δύσης για τη διαδοχή, παραμένει στο περιθώριο των εξελίξεων. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, τους οποίους όλο και περισσότεροι αναλυτές προσομοιάζουν με το “λάιτ Ισλαμισμό” του Τουρκικού κόμματος του Ερντογάν, αρνούνται ότι επιδιώκουν να πάρουν την εξουσία και δηλώνουν μάλιστα ότι δεν θα κατεβάσουν υποψήφιο στις ερχόμενες προεδρικές εκλογές. Πολλοί είναι αυτοί ωστόσο που εικάζουν ότι δεν αποκλείεται η προσέγγισή τους με τη Δύση και ειδικότερα με τις ΗΠΑ, με στόχο τη χρήση τους ως ένα αξιόπιστο δεξιό σχήμα μετάβασης (η στάση βέβαια του Ισραήλ ακόμα και σε αυτό το ενδεχόμενο παραμένει άγνωστη, αφού οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι αντιμετωπίζονται ακόμα ως σύμμαχοι από άλλα πιο ριζοσπαστικά ισλαμικά κινημάτα, όπως της Χαμάς).
Ο αστάθμητος παράγοντας παραμένει βέβαια το ίδιο το κίνημα. Η επανάσταση δεν έχει ούτε φυσική, ούτε τυπική ηγεσία και αυτό ακριβώς θα τη βοηθήσει να σταθεί και στη μεταβατική περίοδο, πιέζοντας για όλο και περισσότερη δημοκρατία και ελευθερία. Οι συνθήκες αυτές θα προκαλέσουν πιθανά εκρηκτικές διεργασίες στην αιγυπτιακή κοινωνία, η οποία αυτή τη στιγμή δικαιούται να έχει όλη την αυτοπεποίθηση του κόσμου.