Την παραίτησή του υπέβαλε πριν από δύο μέρες ο διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, κ. Δημήτρης Εϊπίδης, ύστερα από 24 χρόνια προσφοράς στο θεσμό.
Σε επιστολή του προς τον υπουργό Πολιτισμού, κ. Αριστείδη Μπαλτά, ο κ. Εϊπίδης
επισημαίνει πως « ύστερα από 24 χρόνια εργασιακής σχέσης, αλλά και σχέσης ζωής με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αισθάνομαι ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να αποχωρήσω από έναν θεσμό, με τον οποίον μοιράζομαι δεσμούς και αναμνήσεις ζωής. Ήρθε η στιγμή να παραδώσω τη σκυτάλη στη νεότερη γενιά, με την ελπίδα και την ευχή ότι στη διάρκεια αυτών των ετών έχω καταφέρει να τους μεταλαμπαδεύσω το πάθος μου για το σινεμά και την εμπειρία μου στη διοργάνωση ενός διεθνούς ακτινοβολίας φεστιβάλ κινηματογράφου».
Ο Δημήτρης Εϊπίδης από το 1992 ως το 2005, διηύθυνε το παράλληλο τμήμα του Φεστιβάλ, Νέοι Ορίζοντες, το οποίο αγαπήθηκε πολύ από το κοινό. Το 1999 ίδρυσε το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, το οποίο είναι αποκλειστικά δικό του δημιούργημα και του οποίου είναι διευθυντής μέχρι σήμερα και θα παραμείνει στη θέση αυτή μέχρι την επόμενη 18η διοργάνωση τον προσεχή Μάρτιο (11-20/3). Από το 2010 και ύστερα ανέλαβε και τη διεύθυνση του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Έχοντας τεράστια γνώση και πείρα στη διοργάνωση φεστιβάλ, ο Δημήτρης Εϊπίδης κατάφερε να δώσει το δικό του προσωπικό στίγμα στο θεσμό. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια με το φεστιβάλ να αντιμετωπίζει τεράστια οικονομικά προβλήματα, και με τον προϋπολογισμό να μειώνεται συνεχώς, αναγκάστηκε να περιορίσει τα έξοδα φτάνοντας μέχρι και τη μείωση του αριθμού των ταινιών. Παρόλα αυτά κατόρθωσε να διατηρήσει το επίπεδο του θεσμού σε υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο.
Σε γενικές γραμμές και όσον αφορά στο επίπεδο του προγράμματος και την προβολή του θεσμού στην πόλη, τη χώρα αλλά και το εξωτερικό, η θητεία του κρίνεται ως επιτυχημένη.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά, η οποία αφορά τη διοίκησή του και για την οποία έχουν διατυπωθεί ενστάσεις από διάφορες πλευρές.
Τα πρώτα σύννεφα δημιουργήθηκαν όταν πριν από μερικά χρόνια το φεστιβάλ προχώρησε σε απολύσεις προσωπικού. Τότε είχε δημιουργηθεί μια αναταραχή αφού οι απολυμένοι συμβασιούχοι εργάζονταν πολλά χρόνια στο φεστιβάλ και γνώριζαν το αντικείμενο της δουλειάς τους.
Κι ακόμη τα τελευταία χρόνια, φέρθηκε με εμπάθεια αποκλείοντας από το φεστιβάλ συναδέλφους κριτικούς κινηματογράφου και δημοσιογράφους. Κι αυτό επειδή η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ), υπέπεσε στο «ατόπημα», κατά την απονομή του καθιερωμένου βραβείου της, να πει και δυο λόγια κριτικής για τη διοργάνωση. Το αποτέλεσμα ήταν κάποιοι συνάδελφοι αλλά και ο πρόεδρος της ΠΕΚΚ να μη προσκληθούν έκτοτε στο φεστιβάλ. Με τον τρόπο αυτό ο κ. Εϊπίδης προέβη σε μια πράξη αποκλεισμού και λογοκρισίας για την οποία δεν έδωσε ποτέ εξηγήσεις.
Επίσης έχει γίνει αντικείμενο κριτικής ο τρόπος διοίκησής του. Δημιούργησε στεγανά –καθεστώς το αποκάλεσε κάποιος- τοποθετώντας σε σημαντικές θέσεις δικούς του ανθρώπους και αποκλείοντας άλλους που δεν ήταν της αρεσκείας του.
Τέλος, ούτε ο κ. Δημήτρης Εϊπίδης, άνοιξε το φεστιβάλ σε ανθρώπους από την πόλη.
Βέβαια επειδή δεν υπάρχει κανένας λόγος να πυροβολούμε στο αέρα και επειδή δεν είναι σωστό να φορτώνουμε όλες τις αμαρτίες σε έναν άνθρωπο, οφείλω να υπενθυμίσω και τις ευθύνες των προηγούμενων διοικήσεων.
Επίσης νομίζω πως θα πρέπει ο καλλιτεχνικός διευθυντής να είναι αποκλειστικά «καλλιτεχνικός» και όχι «γενικός διευθυντής», ο οποίος διοικεί, ασχολείται με τα οικονομικά και επιμελείται το καλλιτεχνικό πρόγραμμα.
Ιστορίες με αγρίους
Τώρα, το πως συνδέουν κάποιοι την παραίτηση του κ. Δημήτρη Εϊπίδη με παραιτήσεις ή αντικαταστάσεις άλλων καλλιτεχνικών διευθυντών ή μελών διοικητικών συμβουλίων σε άλλους πολιτιστικούς θεσμούς, μοιάζει με ιστορία με αγρίους.
Διαβάζοντας τα διάφορα δημοσιεύματα, τα οποία προσπαθούν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι, μιλώντας για εξαναγκασμό του κ. Εϊπίδη σε παραίτηση, θυμάμαι αυτό που σχεδόν όλοι γνωρίζουν, πως δηλαδή ο αποχωρών διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, αντιμετώπιζε τελευταία κάποια προβλήματα υγείας. Να θυμίσω επίσης πως είναι παρά μόνο λίγοι μήνες που άλλαξε το δ.σ. του φεστιβάλ και ο κ. Εϊπίδης παρέμεινε στη θέση του. Δεν ξέρω τι είδους αστυνομικά λαγωνικά ανακαλύπτουν φανταστικούς ενόχους αλλά από την επιστολή παραίτησης η οποία δημοσιοποιήθηκε δε φαίνεται να προκύπτει κάτι που να δικαιολογεί τα δημοσιεύματα. Και αν τελικά όντως υπάρχει κάτι, ας γραφτεί ή ας ειπωθεί καθαρά και όχι χρησιμοποιώντας μισόλογα, εικασίες ή κουβέντες του καφενείου.
Θεωρώ πως ο ίδιος ο κ. Δημήτρης Εϊπίδης, με την αναφορά του πως θέλει «να παραδώσει τη σκυτάλη στη νέα γενιά», δίνει την απάντηση. Γιατί, θεωρώ πως μετά από 26 χρόνια παρουσίας, ήγγικεν η ώρα για ανανέωση και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Όλα τα υπόλοιπα περί μπαράζ παραιτήσεων, εξαναγκασμών και διώξεων τα οποία κάνουν αχταρμά περιπτώσεις εντελώς διαφορετικές άλλους σκοπούς εξυπηρετούν. Γιατί άλλη είναι η περίπτωση Λούκου, άλλη η περίπτωση Ιωακειμίδη, κι άλλη η περίπτωση Εϊπίδη.
Δεν ξέρω εάν ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς είναι καλός υπουργός Πολιτισμού ή όχι. Αυτό θα αρχίσει να φαίνεται σε μερικούς μήνες. Αλλά η προσπάθεια να παρουσιαστεί ως ο κομίζων όλα τα κακά του κόσμου, μόνον πολιτικές σκοπιμότητες μπορεί να υποκρύπτει. Αρκεί να θυμίσω μερικά ονόματα ανθρώπων που έχουν διατελέσει υπουργοί Πολιτισμού όπως Σωτήρης Κούβελας, Ευάγγελος Βενιζέλος, Θόδωρος Πάγκαλος, Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Βουλγαράκης, Μιχάλης Λιάπης, Αντώνης Σαμαράς, Παύλος Γερουλάνος.
Τέλος θα ήθελα να μάθω που κρυβόταν τα προηγούμενα χρόνια όλοι αυτοί οι φωνασκούντες και διαμαρτυρόμενοι, όταν διευθυντές και διοικητικά συμβούλια σε πολιτιστικούς φορείς άλλαζαν σωρηδόν χωρίς να ανοίξει μύτη;
Αλλά θα μου πείτε τότε δεν ήταν υπουργός ο Αριστείδης Μπαλτάς ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην κυβέρνηση.