Η ερμηνεία της λαϊκής εντολής
Η λαϊκή εντολή είναι συγκεκριμένη, και δεν ερμηνεύεται κατά το δοκούν. Δεν είναι λάστιχο. Στις 25 Γενάρη ο κόσμος ψήφισε για να βρεθεί λύση εντός ευρώ, χωρίς νέα λιτότητα. Πάνω σε αυτό καλούμαστε να βρούμε την απάντηση, με βάση, πια, όλα τα πραγματικά δεδομένα.
Καλό θα είναι όλο αυτό να το έχουμε στο νου μας, και να εργαζόμαστε για αυτό.
Η εμπλοκή στην σκληρή διαπραγμάτευση έχει πάει πίσω και προεκλογικές εξαγγελίες και προγραμματικές δεσμεύσεις. Είχε κανένας την ψευδαίσθηση, ότι αυτό θα μπορούσε να μην έχει γίνει; Δυστυχώς ο πήχης χαμήλωσε. Η κοινωνία ζητά σίγουρα «να μη χάσει κι άλλο από αυτά που της έχουν απομείνει». Μπορεί να μας αρκεί; Φυσικά και όχι. Οι χαμηλές προσδοκίες είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της Αριστεράς και ο πλέον ανασταλτικός παράγοντας στην στήριξη που έχει ανάγκη η κυβέρνηση.
Η ειλικρινής και τίμια απεύθυνση θα δώσει πολλές και χρήσιμες απαντήσεις, αλλά και την αναγκαία δύναμη να προχωρήσει η προσπάθεια.
Δημόσια εκφώνηση
Μέχρι σήμερα, όλα τα στελέχη και οι βουλευτές έχουν πλήρη δημόσια κάλυψη από το κόμμα για τις ενέργειές τους ή και τις αστοχίες τους. Πολλές φορές, όμως, όλο αυτό παρουσιάζεται ως εικόνα αδυναμίας. Και δεν αφορά μόνο πως αξιοποιείται από τα ΜΜΕ, αλλά καταρρακώνει και το ηθικό των μελών μας, για το τί θα πρέπει να υπερασπιστούν κάθε φορά. Η έννοια της αυτοσυγκράτησης θα πρέπει να κυριαρχεί σε όλους χωρίς αυτό να σημαίνει λογοκρισία, αλλά σοβαρότητα. Κάποια στιγμή θα πρέπει να σεβαστούν όλοι τα μέλη αυτού του κόμματος. Δεν προσφέρονται τα τηλεπαράθυρα για την προώθηση της εξουσίας και της ισχύος, των προσωπικών απόψεων, δεν πουλάμε βιβλία, ούτε επιστημονικό έργο μέσα από τις εμφανίσεις, αλλά προωθούμε τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αντίθετη περίπτωση, πρόκειται για προσωπικές στρατηγικές, και ως τέτοιες πρέπει ν’ αντιμετωπιστούν. Όλοι και όλες σήμερα βρίσκονται στη μία και μόνη ευθύνη να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του λαού και του τόπου. Αυτός είναι ο βασικός σκοπός, που δεν χωρά διαφορετικές αναγνώσεις. Θα είναι εκτός πραγματικότητας όποιος νομίζει ότι μπορεί να διασωθούν πολιτικά πρόσωπα και ή και ομαδοποιήσεις, αν ο λαός και ο τόπος δεν επιβιώσουν. Βρισκόμαστε -ηγεσία και μέλη- στην ίδια βάρκα, καλούμαστε να καταλήξουμε σε αποφάσεις, μέσα από έναν εξαντλητικό–ειλικρινή–νηφάλιο διάλογο, που θα ισχύουν για όλους.
Αυτονομημένα κέντρα
Δυστυχώς, όσο η σκληρή διαπραγμάτευση βρίσκεται σε εξέλιξη (και δεν ολοκληρώνεται, επειδή είναι σκληρή), βρίσκουν πεδίο να λειτουργούν αυτονομημένα κέντρα, πατώντας στην ανάγκη της συνοχής. Όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται κάπου αλλού, από κάποιους άλλους, χωρίς να υπάρχει καμία ενημέρωση. Δυστυχώς, αυτό γίνεται σε όλα τα υπουργεία με την στελέχωση του κράτους. Κυρίως, όμως, γίνεται με αποφάσεις που ποτέ δεν συζητήθηκαν πουθενά και απλά είτε διαρρέουν, είτε ανακοινώνονται. Από την αρχή αποδεχτήκαμε όλοι -και πολύ σοφά- ότι δεν επιθυμούμε να γίνεται προληπτικός έλεγχος κομματικής νομιμότητας των πράξεων, αλλά πια αναλαμβάνει ο καθένας και η καθεμία την ευθύνη των πράξεών του -κρινόμενος, όμως. Το ίδιο, όμως, ισχύει και για όποιον και όποια νομίζει ότι συνομιλεί αυτόνομα, απευθείας και αδιαμεσολάβητα με την κοινωνία. Γελιέται. Όλοι και όλες βρίσκονται στο άρμα «ΣΥΡΙΖΑ», και από αυτό αντλείται η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, της κυβέρνησης και όσων υποστηρίζουμε και τα δύο.
Όσα έγιναν, και τα σενάρια
Στις 20 Φλεβάρη ήμασταν εμείς εκείνοι που ήθελαν να πάρουν χρόνο. Σήμερα, είναι οι δανειστές που θέλουν να πάρουν χρόνο. Μας λένε «μια μίνι συμφωνία με μίνι χρηματοδότηση και μεταρρυθμίσεις–μέτρα» (κάποια σκληρά) και για όλα τ’ άλλα, «ραντεβού το Σεπτέμβρη». Όχι για να ωριμάσουν οι συνθήκες στα δύο μεγάλα ζητήματα: χρέος και πρωτογενή πλεονάσματα, αλλά ελπίζοντας σε πολιτικές εξελίξεις.
Να βλέπουμε και τί συμβαίνει γύρω μας. Αμέσως μετά τη Ρίγα ανοίγει το θέμα της αρχηγίας στη ΝΔ. Γιατί ξέρουν, ότι όσο υπάρχει Σαμαράς εμείς θα παίζουμε χωρίς αντίπαλο. Για πρώτη φορά μετά τις εκλογές κόμμα διατηρεί (ή και αυξάνει) την εκλογική του επιρροή σε συνθήκες χάους. Ξέρουμε όλοι, ότι έχει γίνει εσωτερική στάση πληρωμών. Δεν πληρώνει το κράτος τις υποχρεώσεις σε τρίτους. Κι όμως κρατάμε (και αυξάνουμε) το εκλογικό ποσοστό. Αλλά εδώ πρέπει να παραδεχτούμε, ότι αυτό συμβαίνει γιατί απέναντί μας υπάρχει μια πλήρως απονομοποιημένη αντιπολίτευση, με νωπή την απαξίωσή της από το λαό, πολιτικά ανυπόληπτη. Όσο κι αν προσπαθούν μόνα τους, τα επίσης ανυπόληπτα Μέσα Ενημέρωσης.
Το πρώτο εξάμηνο, το σχέδιο ήταν το σενάριο της αριστερής παρένθεσης. Δηλαδή, να πέσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Από τη Ρίγα μπήκαμε στην εποχή της συνθηκολόγησης. Οι δανειστές μάς επεξεργάζονται πια το σενάριο που θέλει να συμφωνούμε, να ανοίγουν εσωτερικά μέτωπα στο ΣΥΡΙΖΑ (όχι απαραίτητα ίδιας έντασης και αντιστοιχίας με την κοινωνία), να παίρνουν χρόνο οι αντίπαλοι για να ανασυνταχθούν, και το Σεπτέμβριο να μας ταπεινώσουν, προκαλώντας νέο αδιέξοδο, και να πέσουμε.
Καλό θα είναι, επίσης, να συνομολογήσουμε μεταξύ μας, ότι όσοι επικαλούνται τη ρήξη στη ρητορική τους, όλο αυτό το διάστημα, δεν έχουν ούτε μια σελίδα επεξεργασμένου σχεδίου. Και καλό είναι να σταματήσουν να λένε δημόσια, ότι θα είναι ζήτημα λίγων εβδομάδων και μερικών μηνών η σταθεροποίηση, γιατί μετατρέπονται από επιστήμονες σε κομπογιαννίτες. Γίνεται κατανοητό, ότι αν στην περίπτωση της συμφωνίας υπάρχει ανοιχτό το ενδεχόμενο να πέσει η κυβέρνηση από το εσωκομματικό ρήγμα που θα δημιουργηθεί, στην περίπτωση της ασύντακτης ρήξης, είναι σίγουρο ότι θα την ρίξει η κοινωνία.
Κερδίζοντας χρόνο
Όσο περισσότερο αντέξει αυτή η κυβέρνηση, τόσο ανοιχτή θα παραμένει η προοπτική για το λαό. Όποιος θεωρεί ότι μπορούμε να εγκαταλείψουμε τώρα, να αποδράσουμε και να επανέλθουμε μετά, ας ξαναδιαβάσει ιστορία, και ας αναλάβει την ευθύνη για τη συντριπτική ήττα της Αριστεράς και το τσάκισμα της ελπίδας σε όλη την Ευρώπη.
Όποιος νομίζει ότι την επόμενη μέρα θα έχουμε ένα ισχυρό κόμμα αντιπολίτευσης, που θα εργάζεται για να επανέλθει στην εξουσία πιο συνετά και πιο οργανωμένα, να του πούμε ότι η εποχή της γραμμικότητας και της κανονικότητας έχει τελειώσει.
Υπήρξε τραγικό λάθος ότι αφέθηκε σε αδράνεια ο λαϊκός παράγοντας, από τον Φλεβάρη μέχρι σήμερα. Και καλλιεργήθηκε ένα επίπλαστο κλίμα αισιοδοξίας σε κυβερνητικό επίπεδο. Και κομματικά έγινε μια αναπαραγωγή της αισιοδοξίας με μια οργανωτική καμπάνια στον βρόντο, που πήγε άπατη.
Η κυβέρνηση εξηγεί–Η κοινωνία μάχεται. Πάνω σε αυτό τον άξονα πρέπει να βασίσουμε τη δουλειά μας αυτές τις κρίσιμες μέρες.
Η κυβέρνηση να εξηγήσει τώρα, με ειλικρίνεια, τί κατάφερε μέχρι σήμερα και ποια ζητήματα μένουν ανοιχτά στη διεκδίκηση και την αντιπαράθεση. Να πει ανοιχτά, ότι η αποδοχή των ιδιωτικοποιήσεων (αν και διαφωνεί κάθετα) εντάσσεται σε συγκεκριμένο, ολοκληρωμένο σχέδιο κι ότι τα ποσά που θα προκύψουν από αυτές δεν θα πάνε στη «μαύρη τρύπα» του χρέους, αλλά στη δημιουργία θέσεων εργασίας, στην ανάπτυξη. Να πει ανοιχτά, ότι αυτό θα είναι το μόνο βασικό προαπαιτούμενο για την αναδιάρθρωση του χρέους και της εξασφάλισης των χαμηλών πρωτογενών πλεονασμάτων. Να πει ανοιχτά, ότι το να πάνε πίσω δεσμεύσεις (σωστές ή λανθασμένες, δεν κρίνεται τώρα) δεν γίνεται για να κλείσει η συμφωνία, αλλά για να μπορεί να χρηματοδοτείται το κοινωνικό κράτος κλείνοντας η συμφωνία.
Και η κοινωνία να μπει μπροστά, ως οι κόκκινες γραμμές. Γιατί οι κόκκινες γραμμές μας δεν είναι το ταμπούρωμα πίσω από τις εσωτερικές μας θέσεις, και η προσπάθεια επιβεβαίωσης, στη λογική «τα λέγαμε», αλλά οι κόκκινες γραμμές μας είναι οι άνθρωποι, με τα ονοματεπώνυμά τους, που κουβάλησαν την κρίση και εξουθενώθηκαν από τα μνημόνια, πέντε χρόνια τώρα. Αν αυτές τις μέρες η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν όλη την αλήθεια για το τί ζητάνε οι δανειστές και πόσο σκληρή είναι η αντίσταση που προβάλει η ελληνική πλευρά (όπως πολιτικά περιγράφεται στο άρθρο του Αλέξη Τσίπρα στην εφημερίδα «Le Monde»), αν όλοι εμείς κατανοούσαμε, ότι η λυσσαλέα επίθεση, ακόμα και για νόμους που πέρασαν, γίνεται ακριβώς γιατί η διαπραγμάτευση είναι σκληρή, οι δρόμοι και οι πλατείες θα είχαν γεμίσει με κόσμο που θα περιφρουρούσε τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση. Ακόμα και ως επιχείρημα το «θέλουμε συμφωνία, αλλά ο λαός μας δεν θέλει μια συμφωνία άντε–άντε» σου δίνει κέρδος, έστω και χρονικό.
Και, επιτέλους, όσο θα παίρνουμε τον χρόνο, παράλληλα να επεξεργαζόμαστε ένα σοβαρό, αναλυτικό σχέδιο ρήξης, με βάση τα πραγματικά δεδομένα. Κι όχι μετατρέποντας την επιθυμία των πλέον εμμονικών με τη διάλυση της Ευρώπης δια της οδού της λιτότητας σε δικό μας σχέδιο. Γιατί πρέπει ν’ αντικρούσουμε τις ιδιωτικοποιήσεις που θέλουν οι δανειστές, αλλά όχι για να βρεθούμε αντιμέτωποι με ιδιωτικοποιήσεις άλλου τύπου, και με καινούριες βάσεις στο Αιγαίο.
Αυτά είναι τα δεδομένα, και πάνω σε αυτά θα προκύψουν οι αποφάσεις, αλλιώς η συζήτηση θα παλινδρομεί ανάμεσα στην «επώδυνη συμφωνία» και την «επώδυνη ρήξη».
Είναι προφανές ότι δεν θα πρέπει να κερδίζουμε χρόνο αέναα, ή μόνο με τεχνικές, ή μόνο για τον τόπο. Το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο, και ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Στις 25 Γενάρη άνοιξε το πρώτο ρήγμα στο τείχος της λιτότητας, και όσο μικρό κι αν μας φαίνεται το πέρασμα, από αυτό θα περάσουν όλοι οι φτωχοί της Ευρώπης.
Σε κάθε περίπτωση, για να βγει το σχέδιο θα πρέπει ν’ ανακτήσουμε το ηθικό πλεονέκτημα, που σε πολλές περιπτώσεις έχει καταρρακωθεί στα μάτια των αγωνιστών, εκείνων που για μια ακόμη φορά θα επωμιστούν να δώσουν τη μάχη στο δημόσιο χώρο, τη δουλειά, τη γειτονιά και το καφενείο.
Η Δημοκρατία και η Κοινωνική Δικαιοσύνη δεν θα πρέπει να είναι αιτήματα προς τους δανειστές, αλλά θα πρέπει να αντικατοπτρίζουν τη λειτουργία στην κυβέρνηση και το κράτος.
«Η ηθική χειρονομία σου δίνει χρόνο και ανοχή», είπε ο Δημήτρης Σεβαστάκης, και μπορούμε να το κάνουμε πράξη.
Υπάρχει, τέλος, και μια τρίτη επιλογή: εκλογές πριν τη συμφωνία. Γιατί αυτή η κυβέρνηση μνημόνιο δεν μπορεί να υπογράψει, και η ελπίδα, μέχρι την οριστική νίκη, μπορεί να χρειαστεί μία ακόμα μάχη.
πηγή: Rednotebook.gr