Κάθε ταινία του Κρίστιαν Πέτζολντ (Barbara, Phoenix, Transit) είναι ένα μαγικό ταξίδι. Εξαίρεση δε θα μπορούσε να αποτελέσει το “Undine”. Καλό είναι πριν την παρακολουθήσετε να διαβάσετε μερικά στοιχεία για τον συγκεκριμένο μύθο που έρχεται να ενώσει την γήινη υπόσταση με το νερό. Οι παραλληλισμοί είναι αρκετοί και το περιεχόμενο βρίθει συμβολισμών. Πρεμιέρα στο Βερολίνο το 2020 – Αργυρή Άρκτος Ερμηνείας για τη Πάουλ Μπέερ (Πόλα Μπιρ) και Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου.
Πόσο σημαντικό στοιχείο είναι το νερό; Αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος στα σώματα όλων μας και συγχρόνως το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη μας. Είναι αυτό που μας δίνει ζωή, καθώς φέρει μέσα του (και) το οξυγόνο. Όλα αυτά τα εκμεταλλεύονται δοξασίες από τα αρχαία χρόνια και δημιουργούν ιστορίες. Αυτές μεταφέρονται από στόμα σε στόμα και περνούν από γενιά σε γενιά. Ο σκηνοθέτης εδώ έρχεται να εντάξει μία τέτοια στο σήμερα και να της δώσει ένα άρωμα έρωτα που αγγίζει την αγάπη ντυμένη με μελαγχολικές νότες που χρωματίζουν τα κάδρα των εικόνων.
Η Ούντιν έχει πληγωθεί από τον Γιοχάνες. Εκεί ακριβώς εμφανίζεται από το πουθενά ο Κριστόφ κι ουσιαστικά έχουμε το σημείο μηδέν όσον αφορά την εξέλιξη της πλοκής. Τους ενώνει πάλι το υγρό στοιχείο. Το κομμάτι που συνυπάρχουν η Πόλα Μπιρ και ο Φρανς Ρογκόφσκι (για δεύτερη φορά μετά το Transit) είναι τρομερό. Είναι ποίημα (τι να πει κανείς για τη σκηνή με το “stayin alive”), είναι παραμύθι, είναι ο λόγος που πρέπει να ζήσεις αυτήν την εμπειρία στην μεγάλη οθόνη. Θεωρώ πως αν η ταινία τελείωνε στη σκηνή που αιφνιδίως ο κλινικά νεκρός πρωταγωνιστής συνέρχεται (μικρό spoil) θα ήταν η Χρυσή Άρκτος του Βερολίνου για εκείνη τη χρονιά.
Ο πάντα απρόβλεπτος όμως Πέτζολντ είναι αποφασισμένος για μία ακόμα φορά να μη δώσει εύκολη τροφή στον θεατή. Δημιουργεί έναν ύμνο για την αγάπη που όμως πρέπει να ενταχθεί στο πλαίσιο της Νύμφης του Νερού”. Κάνει δηλαδή ένα νέο έργο μέσα σε ένα ήδη υπάρχον το οποίο επιλέγει να παρουσιάσει μαζί με τις προεκτάσεις του. Το εγχείρημά του σύνθετο. Φυσικά δεν μπορείς να το απορρίψεις, αλλά νιώθεις πως πάνω στην κορύφωση έρχεται μία απότομη πτώση και κρέμεσαι από τις γραμμές του σεναρίου του μέχρι το φινάλε. Θα είναι άραγε λυτρωτικό;
Το μεταφυσικό έρχεται ως συμπλήρωμα, ως εργαλείο για να διανθίσει την μυθοπλασία. Δε φτάνουμε για παράδειγμα σε όρια και σκηνές ανάλογες του “Shape of Water” του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο. Υπάρχει μέτρο και ο δημιουργός το κρατάει πιστά με όπλο τους πρωταγωνιστές του. “Λες πολύ έξυπνα πράγματα”. Είπαμε όμως έχουμε μία ταινία ενταγμένη μέσα σε έναν μύθο. Αυτός έχει όλα εκείνα τα μέρη που έκαναν αυτές τις αφηγήσεις να μείνουν ζωντανές. Υπάρχει ύβρις, υπάρχει τιμωρία – εκδίκηση, υπάρχει το θαύμα. Αρκετά απ΄αυτά δεν τα καταλαβαίνεις, καθώς ξετυλίγεται το κουβάρι. Πρέπει ήρεμος να αποκρυπτογραφήσεις τους γρίφους.
Ρομαντικός και συγχρόνως πρωτοπόρος κερδίζει τις καρδιές των σινεφίλ και δημιουργεί ένα γκρουπ πιστών ακολούθων. Σε αυτή τη διαδρομή κάνουμε μία ακόμα στάση σε σκοτεινή αίθουσα. Εύχομαι και σας προσκαλώ να την κάνετε κι εσείς. Ο κόσμος του κινηματογράφου είναι μαγικός κι εδώ έχουμε έναν άνθρωπο που προσπαθεί όλο αυτό το συναίσθημα να το μετουσιώσει σε ταινία, καταθέτοντας τη ψυχή του. Μία από τις τρεις επιλογές της εβδομάδας μαζί με το “French Dispatch” και το “Χέρι του Θεού”.
