Η μέρα που αισθάνθηκα πιο περήφανη από ποτέ για τον μεγάλο μου γιο ήταν μια μέρα σαν τη σημερινή, η μέρα η περσινή.
Όταν γυρίζοντας από τη δουλειά τον βρήκα σπίτι, όρθιο, αποφασισμένο, κάπως αγχωμένο, να με περιμένει, να μου λέει θέλω κάτι να σου πω, να μου ανακοινώνει αυτό: «Μαμά, αύριο δεν θα πάω σχολείο. Θα κάνω κοπάνα. Θα κατέβω στο Εφετείο». Κι είδα στα μάτια του το φως κι είδα στα μάτια του την λάμψη, όταν δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου, την χαρά μου, όταν του είπα «Κι εγώ!» και χαμογέλασε. Και του είπα όσα έπρεπε να του πω, να προφυλάξει τον εαυτό του από τα δακρυγόνα και τα χημικά και τους μπάτσους. Και μου είπε «Μην ανησυχείς, θα είμαστε όλοι μαζί, με τη μαθητική συσπείρωση». Και όταν άρχισαν να πέφτουν τα χημικά, ήξερα πως ήταν σε εκείνο το σημείο, κι όπως τρέχαμε όλοι να αναπνεύσουμε, τον έπαιρνα συνέχεια τηλέφωνο και δεν απαντούσε, δεν το άκουγε κι όλο έλεγα στη φίλη που ήταν δίπλα μου «Δεν έπρεπε να τον έχω αφήσει, το παιδί μου, πού είναι το παιδί μου; Το παιδί μου, το παιδί μου…» Το παιδί μου έλεγα σε όλη την διαδρομή. Κι ύστερα επιστρέφοντας κάποια στιγμή κι οι δυο μας σπίτι, μου είπε «Δεν φύγαμε από εκεί, μείναμε στο σημείο και αποχωρήσαμε αργότερα όλοι μαζί κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου. Κάναμε αλυσίδα». Κι όσο τον έβλεπα ζαβλακωμένο και με εκείνη την τάση εμετού από τα χημικά που του ΄ριξαν, είπα πάλι «Το παιδί μου, το όμορφο αντιφασιστικό παιδί μου…».
Ναι, αυτή ήταν η μέρα που αισθάνθηκα πιο περήφανη από ποτέ. Η μέρα που ήξερα πως το αμούστακο αγόρι μου, στάθηκε μπροστά στις κλούβες για να ακούσει «Η Χρυσή Αυγή είναι ναζιστική οργάνωση.» Κι είμαι σίγουρη πως ανάμεσα στους χιλιάδες αντιφασίστες κι αντιφασίστριες, κάτω από τον ήχο των φωνών μας, άκουσα, ξεχώρισα τον χτύπο της καρδιάς του.
Άκουσα την καρδιά του να χτυπά δυνατά όσο ακουγόταν από τα μεγάφωνα «Οι ναζί στη φυλακή». ΄Ετσι τον έμαθα, έτσι τον μεγάλωσα.
Τσακίστε τους φασίστες! Πάντα!
