Της Ορλί Νόι, προέδρου του B’Tselem (Ισραηλινό Κέντρο Πληροφόρησης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στα Κατεχόμενα)
Έχουν περάσει περισσότερα από 46 χρόνια από τότε που έφυγα από το Ιράν με την οικογένειά μου σε ηλικία εννέα ετών. Έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στο Ισραήλ, όπου δημιουργήσαμε οικογένεια και μεγαλώσαμε τις κόρες μας, αλλά το Ιράν δεν έπαψε ποτέ να είναι η πατρίδα μου. Από τον Οκτώβριο του 2023 έχω δει αμέτρητες εικόνες ανδρών, γυναικών και παιδιών να στέκονται δίπλα στα ερείπια των σπιτιών τους, και οι κραυγές τους έχουν χαραχτεί στο μυαλό μου.
Αλλά όταν βλέπω τις εικόνες από το Ιράν μετά τις ισραηλινές επιθέσεις και ακούω τις κραυγές στα περσικά, τη μητρική μου γλώσσα, αυτό το αίσθημα σοκ μέσα μου έχει μια διαφορετική γεύση.
Η σκέψη ότι αυτή η καταστροφή γίνεται από τη χώρα της οποίας είμαι πολίτης είναι αφόρητη.
Με τα χρόνια, η ισραηλινή κοινωνία έχει πειστεί ότι μπορεί να υπάρχει σε αυτήν την περιοχή καλλιεργώντας παράλληλα μια βαθιά περιφρόνηση για τους γείτονές της, με ένα κράτος που προβαίνει σε δολοφονικές επιθέσεις εναντίον οποιουδήποτε, όποτε και όπως επιλέξει, βασιζόμενο αποκλειστικά στην ωμή βία. Για σχεδόν 80 χρόνια, η «τελική νίκη» ήταν πάντα προ των πυλών: νικήστε τους Παλαιστίνιους, εξαλείψτε τη Χαμάς, συντρίψτε τον Λίβανο, καταστρέψετε τις πυρηνικές δυνατότητες του Ιράν και ο παράδεισος θα είναι δικός μας. Αλλά για σχεδόν 80 χρόνια, αυτές οι λεγόμενες «νίκες» έχουν αποδειχθεί Πύρρειες νίκες. Κάθε μία βυθίζει το Ισραήλ σε ένα βαθύτερο λάκκο απομόνωσης, απειλών και μίσους. Η Νάκμπα του 1948 δημιούργησε μια προσφυγική κρίση που διαρκεί μέχρι σήμερα και έθεσε τα θεμέλια για το καθεστώς του απαρτχάιντ. Η νίκη του 1967 εγκαινίασε μια κατοχή που τροφοδοτεί την παλαιστινιακή αντίσταση μέχρι σήμερα. Ο πόλεμος του Οκτωβρίου 2023 έχει εκφυλιστεί σε γενοκτονία που έχει μετατρέψει το Ισραήλ σε παγκόσμιο παρία.
Ο ισραηλινός στρατός, κεντρικός σε όλη αυτή τη διαδικασία, έχει γίνει ένα όπλο μαζικής καταστροφής χωρίς συνείδηση. Διατηρεί την υψηλή του θέση ενώπιον ενός αναισθητοποιημένου κοινού μέσω δραματικών επιδείξεων: τηλεειδοποιητές που εκρήγνυνται στις τσέπες ανθρώπων σε μια λιβανέζικη αγορά, ή βάσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών που εγκαθίστανται στην καρδιά ενός εχθρικού κράτους. Και υπό τη διοίκηση μιας γενοκτονικής κυβέρνησης συνεχίζει να βυθίζεται σε πολέμους από τους οποίους δεν ξέρει πλέον πως να ξεφύγει. Για τόσα χρόνια, υπό την επιρροή αυτού του υποτιθέμενα παντοδύναμου στρατού, η ισραηλινή κοινωνία έχει πείσει τον εαυτό της ότι είναι αλεξίσφαιρη. Η απόλυτη λατρεία του στρατού από τη μία πλευρά, και η αλαζονική περιφρόνηση για τους περιφερειακούς γείτονές της από την άλλη, έχουν καλλιεργήσει την πεποίθηση ότι δεν θα πληρώσουμε ποτέ το τίμημα. Έπειτα ήρθε η 7η Οκτωβρίου, καταρρίπτοντας, έστω και για μια στιγμή, την ψευδαίσθηση της ασυλίας μας. Αλλά αντί να αντιμετωπίσει τη σημασία εκείνης της στιγμής, το κοινό παραδόθηκε σε μια εκστρατεία εκδίκησης. Γιατί μόνο μέσα από τη σφαγή ο κόσμος απέκτησε ξανά νόημα: Το Ισραήλ σκοτώνει, οι Παλαιστίνιοι πεθαίνουν. Η τάξη αποκαθίσταται. Για αυτό οι εικόνες των βομβαρδισμένων κτιρίων στη Ραμάτ Γκαν, στη Ρισόν Λε Ζιόν, το Μπατ Γιαμ, το Τελ Αβίβ και την Τάμρα (μια αραβική πόλη στη Γαλιλαία) ήταν τόσο σοκαριστικές. Έμοιαζαν ανατριχιαστικά με αυτές που έχουμε συνηθίσει από τη Γάζα: απανθρακωμένοι σκελετοί από σκυρόδεμα, σύννεφα σκόνης, δρόμοι θαμμένοι κάτω από ερείπια και στάχτη, παιδικά παιχνίδια σφιγμένα στα χέρια των διασωστών. Αυτές οι εικόνες κάνουν ένα χτύπημα, έστω και σύντομο, στη συλλογική ψευδαίσθηση ότι είμαστε άτρωτοι σε όλα. Τα θύματα μεταξύ των αμάχων και από τις δύο πλευρές, Ισραηλινοί και Ιρανοί, υπογραμμίζουν το ανθρώπινο κόστος αυτού του νέου μετώπου, αν και η κλίμακα παραμένει μέχρι στιγμής μακριά από την καταστροφή που προκαλείται συστηματικά στη Γάζα.
Ο Στρατός ως Δόγμα
Υπήρξε μια εποχή που ορισμένοι Εβραίοι ηγέτες στο Ισραήλ κατάλαβαν ότι η ύπαρξή μας σε αυτήν την περιοχή δεν μπορούσε να διατηρηθεί με την ψευδαίσθηση της απόλυτης ασυλίας. Μπορεί να μην τους έλειπε το αίσθημα ανωτερότητας, ωστόσο μπόρεσαν να κατανοήσουν αυτή τη θεμελιώδη αλήθεια. Ο αείμνηστος αριστερός βουλευτής Γιόσι Σάριντ θυμήθηκε ότι ο Γιτζάκ Ράμπιν (σημ: πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ) του είπε κάποτε: «αν ένα έθνος επιδεικνύει τους μύες του για πενήντα χρόνια, αυτοί οι μύες τελικά θα κουραστούν». Ο Ράμπιν κατάλαβε ότι το να ζει κανείς για πάντα με το σπαθί, σε αντίθεση με την γεμάτη τρόμο υπόσχεση του Νετανιάχου, δεν είναι βιώσιμη επιλογή. Σήμερα, στο Ισραήλ, δεν υπάρχουν πλέον Εβραίοι πολιτικοί αυτού του είδους. Όταν η σιωνιστική αριστερά ξεσπά σε πανηγυρισμούς για μια απερίσκεπτη επίθεση στο Ιράν, αποκαλύπτεται μια πεισματική προσκόλληση στη φαντασίωση ότι ανεξάρτητα από το τι κάνουμε ή πόσο βαθιά αποξενωνόμαστε από την περιοχή στην οποία ζούμε, ο στρατός θα μας προστατεύει πάντα. «Ένας ισχυρός λαός, ένας αποφασισμένος στρατός και ένα ανθεκτικό εσωτερικό μέτωπο. Έτσι νικούσαμε πάντα και έτσι θα νικήσουμε σήμερα», έγραψε ο Γιαΐρ Γκολάν, ηγέτης του Δημοκρατικού Κόμματος, μια συγχώνευση των αριστερών-σιωνιστικών κομμάτων Meretz και Εργατικών, σε μια ανάρτηση στο X μετά την επίθεση της Παρασκευής. Ο συνάδελφός του στο κόμμα, βουλευτής Ναάμα Λαζίμι, παρενέβη για να ευχαριστήσει «τα προηγμένα συστήματα πληροφοριών και την υπεροχή των πληροφοριών, τον ισραηλινό στρατό και όλα τα συστήματα ασφαλείας, τους ηρωικούς πιλότους και την πολεμική αεροπορία, τα αμυντικά συστήματα του Ισραήλ».
Υπό αυτή την έννοια, η φαντασίωση της στρατιωτικής ασυλίας είναι ακόμη πιο βαθιά ριζωμένη στην σιωνιστική αριστερά παρά στη δεξιά. Η απάντηση της δεξιάς στο άγχος της για την ασφάλεια είναι η εξόντωση και η εθνοκάθαρση: αυτός είναι ο απώτερος στόχος της. Αλλά η κεντροαριστερά εναποθέτει σχεδόν όλη της την πίστη στις υποτιθέμενα απεριόριστες δυνατότητες του στρατού.
Πράγματι, η εβραϊκή κεντροαριστερά στο Ισραήλ λατρεύει τον στρατό πολύ πιο ένθερμα από τη δεξιά, η οποία τον αντιμετωπίζει απλώς ως εργαλείο για να υλοποιήσει το δικό της όραμα καταστροφής και εθνοκάθαρσης. Εμείς οι Ισραηλινοί πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε άτρωτοι.
Ένας λαός του οποίου ολόκληρη η ύπαρξη εξαρτάται αποκλειστικά από τη στρατιωτική δύναμη είναι καταδικασμένος να καταλήξει στις πιο σκοτεινές γωνιές της καταστροφής και, τελικά, στην ήττα.
Αν δεν έχουμε μάθει αυτό το θεμελιώδες μάθημα τα τελευταία δύο χρόνια, πόσο μάλλον τα τελευταία ογδόντα, τότε είμαστε πραγματικά χαμένοι. Όχι λόγω του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν ή της παλαιστινιακής αντίστασης, αλλά λόγω της τυφλής αλαζονείας που έχει κυριεύσει ένα ολόκληρο έθνος.
Μετάφραση: Δημήτρης Γκιβίσης
ΥΓ: Η Ορλί Νόι είναι εκδότρια του διαδικτυακού περιοδικού +972, ακτιβίστρια του Balad (σημ: αριστερό παλαιστινιακό κόμμα στο Ισραήλ). και μεταφράστρια ποίησης και πεζογραφίας στα Φαρσί. Στα γραπτά της ασχολείται με τις αλληλοεπικαλυπτόμενες γραμμές που ορίζουν την ταυτότητά της ως Μιζραχί, ως αριστερή, ως γυναίκα και ως μετανάστρια.
Πηγή: https://www.972mag.com/israels-greatest-threat-isnt-iran-or-hamas-but-its-own-hubris
