Πόσο ηλίθιος είμαι που πλήρωσα για να σπουδάσω δημοσιογραφία. Αν ήξερα ότι υπήρχε Σχολή Δημοσιογραφίας του ΔΝΤ, θα πήγαινα μαζί με τους άλλους εκλεκτούς συναδέλφους να μάθω κι εγώ τις τεχνικές επιβολής των Μνημονίων στον άμαχο πληθυσμό. Φοβερή Σχολή, η μοναδική στον κόσμο που, αντί να δίνεις δίδακτρα, παίρνεις δίδακτρα. Μάθανε πολλά και χρήσιμα οι θαμώνες της Σχολής:
Αρχαία Ελληνική Γραμματεία: Για να βγαίνουνε τα βράδια στο γυαλί και να λένε στον κόσμο ότι τα Μνημόνια είναι η νέα “Οδύσσεια” του ελληνισμού. Θα σκυλοπνιγείς δέκα χρόνια, θα σε κυνηγήσουνε Κύκλωπες, θα σε βιάσουνε μάγισσες, οι σύντροφοί σου θα γίνουνε γουρούνια, η σύζυγός σου θα θωπευτεί από τους μνηστήρες, στο τέλος όμως θα φτάσεις στην πολυπόθητη Ιθάκη, όπου θα σου ψοφήσει ο Άργος, αλλά, τι να κάνουμε, δεν μπορείς να έχεις και τη Μέρκελ ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο. Βάλε μάστορα στο πρόγραμμα και λίγη «Ιφιγένεια», να νιώσουμε το μεγαλείο της θυσίας.
Αρχαία Ρωμαϊκή Γραμματεία: Για να τους πετάς κατάμουτρα τη σοφία του αυτοκράτορα Βεσπασιανού, που έλεγε ότι «τα χρήματα δεν έχουν οσμή». Κι αν δεν έχουν οσμή τα χρήματα του Βεσπασιανού, που τα μάζευε από τα αποχωρητήρια της Ρώμης, σκέψου τι γίνεται, αχάριστε τηλεθεατή, με τα 240 δισ. που σου δώσανε από την τσέπη τους οι δανειστές μας. Αυτά, ρε, δεν είναι λεφτά, αυτά είναι Σανέλ Νο 5. Μπούκοβο και μόσχο μυρίζουν, καράβλαχε, τα λεφτά του Σόιμπλε.
Δίκαιο Ελληνικό, Ρωμαϊκό και του Στρατοδικείου: Για να στήνουν κάθε βράδυ ειδικά δικαστήρια και να ρίχνουν ποινές στους διαπορόντες, τους αμφισβητούντες, τους διαφωνούντες, τους αντιφρονούντες. Τι να κάνουμε, κύριε πρόεδρε, dura lex, sed lex, έχετε δίκιο, κύριε εισαγγελέα, dura lex, sed lex, πάρε, απεργέ, μια επιστράτευση να έχεις να πορεύεσαι.
Ιατρική Επιστήμη: Για να κάνουν τηλεδιαγνώσεις και να αποφαίνονται ότι η μελαγχολία, το άγχος, η κατάθλιψη, οι αυτοκτονίες δεν είναι αποτέλεσμα των Μνημονίων, είναι αποτέλεσμα του έρωτος, που είναι πιο φονικός κι από τον Έμπολα. Για τα εγκεφαλικά, τα εμφράγματα, την πίεση δεν φταίει η μαύρη ζωή μας, φταίει που τρώμε λαίμαργα, όλη μέρα στις ταβέρνες και στα ουζερί είμαστε χωμένοι. Τα φάγαμε όλοι μαζί και τώρα ήρθε η ώρα να υποστούμε τα επίχειρα
Υποκριτική Τέχνη: Η μία υποδυόταν την αφελή μεγαλομπεμπέκα που έκανε τις κρίσιμες ερωτήσεις, ο άλλος απαντούσε στις ερωτήσεις με ύφος στρατοδίκη, ο τρίτος ήταν ο γλυκούλης αριστερούλης με τις κυριλέ αναλυσούλες, που κατέληγε πάντα στα ίδια συμπεράσματα με τον στρατοδίκη, ο τέταρτος, ο κίλερ με τη φαλάκρα και τα γυαλιά, μιλούσε σαν τον δον Βίτο Κορλεόνε -«Ι gonna make him an offer he can’ t refuse”-, ο πέμπτος είχε πάντοτε αποκλειστικές πληροφορίες από την Ουάσιγκτον, ο έκτος, ο παχουλός αντιμνημονιακός φωνακλάς, έλεγε τη Μέρκελ γκιόσα κι όταν ερχόταν η κρίσιμη ώρα, συντασσόταν με τους εγχώριους φίλους της. Τα καλοκαίρια έφευγαν από τα κανάλια κι ανέβαιναν όλοι μαζί στη σκηνή του «Δελφινάριου».
Πηγή: Αυγή