«Παρά τις διεθνείς εκκλήσεις, το Ισραήλ συνεχίζει να βομβαρδίζει τη Λωρίδα της Γάζας». Κλισέ. Στερεότυπο. Κοινοτοπία. Ακόμη και των κομπιούτερ η μνήμη θα δυσκολευόταν να εντοπίσει πόσες φορές χρησιμοποιήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες αυτή η τριμμένη φράση. Και σε πόσες γλώσσες. Αν και τελικά φαίνεται ότι, ως προς αυτό τουλάχιστον, δεν υπάρχει πύργος της Βαβέλ. Και οι γλώσσες του κόσμου δεν είναι αμέτρητες αλλά μία: η γλώσσα της απάθειας που προσποιείται το αμέριστο ενδιαφέρον· η ντεσπεράντο της ασυγκινησίας που υποδύεται την έγνοια και τον συγκλονισμό. Ολοι συμπονούν. Ολοι εκκαλούν και εγκαλούν. Μα για το θεαθήναι τοις ανθρώποις.
Χρήση τη χρήση, επανάληψη την επανάληψη, η φράση -«παρά τις διεθνείς εκκλήσεις, το Ισραήλ συνεχίζει…»- έφτασε να μη σημαίνει απολύτως τίποτε ούτε για όσους τη λένε και τη γράφουν ούτε για όσους την ακούνε και τη διαβάζουν. Και κατάντησε έτσι συνήθεια ο θάνατος. Ο μαζικός θάνατος. Και κοινοτοπία. Αδιάφορη. Το «γιατί», όπως πάντα, δεν έχει μία εξήγηση. Μία πάντως από τις πιθανές εξηγήσεις του είναι και το ψεύδος που υπάρχει από παλιά στις λεξούλες «διεθνείς εκκλήσεις»· το ψεύδος αυτοτελές ή σαν άλλο όνομα του συμφέροντος.
Ακούγοντας τις δύο λέξεις ο καλοπροαίρετος φαντάζεται μια διεθνή κοινότητα εξοργισμένη και εξεγερμένη, να διαδηλώνει, να απαιτεί, να υποχρεώνει· έναν ΟΗΕ ικανό να σπάσει τις αλυσίδες που του «δωρήθηκαν» ήδη στη γέννησή του, ώστε να μπορέσει να αποφασίσει αυτόβουλα και να δράσει αυτόνομα· τις κυβερνήσεις των χωρών που έχουν αυτοϋψωθεί στον ρόλο του οικουμενικού Προμάχου και Τηρητή της Δικαιοσύνης να λένε πέντε λέξεις που επιτέλους να τις εννοούν, να τους δίνουν υλικό βάρος. Και να αδιαφορούν για το ενδεχόμενο να τους καταλογίσουν αντισημιτισμό οι κυβερνήσεις του Ισραήλ. Που πρώτες αυτές, δίνοντας εφιαλτικές διαστάσεις στο «δίκαιο της ανταπόδοσης», παράγουν αντισημιτισμό ή δίνουν δικαιώματα στον ήδη υπάρχοντα.
Αν «αντισημιτισμός» είναι να αποφασίζεις με φυλετικά και θρησκευτικά κριτήρια και να θεμελιώνεις τη δράση σου στο δόγμα της συλλογικής ευθύνης, τότε πώς είναι αντισημίτες όλοι οι υπόλοιποι και όχι οι κυβερνήσεις του Ισραήλ που βομβαρδίζουν (υποτίθεται «στοχευμένα» και «χειρουργικά») την πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του κόσμου και ταυτόχρονα την ασφυκτικότερα πολιορκούμενη, έπειτα από δεκαπεντάλεπτες ή ημίωρες «προειδοποιήσεις» διά προεξαγγελτικών βλημάτων;
Πώς δεν είναι «αντισημίτες», με την ηθική διάσταση του όρου, όσοι διατάζουν χιλιάδες ανθρώπους να εγκαταλείψουν άρον άρον το σπίτι τους και να σπεύσουν να σωθούν φεύγοντας προς το πουθενά; Και πώς δεν λειτουργούν εις βάρος των άμεσων αλλά και των μακροπρόθεσμων συμφερόντων του λαού του Ισραήλ οι κυβερνήτες του, που, ανταγωνιζόμενοι και για το ποιος έχει περισσότερα δικαιώματα στον εκλογικώς ωφέλιμο τίτλο του στρατάρχη, έχουν βαλθεί να εξανεμίσουν το κεφάλαιο της σχεδόν οικουμενικής συμπάθειας για τα ανεπανάληπτα ιστορικά πάθη του λαού αυτού;
Πηγή: Καθημερινή