Το Πολυτεχνείο ως ιστορικό γεγονός ήδη μετά το 1990-92 άρχισε να συκοφαντείται και να λοιδορείται.
Η απόσταση του χρόνου είναι μεγάλη πλέον, και σε μια κοινωνία που έχει αλλάξει τουλάχιστον 3-4 φορές και δομικά αλλά και στα επικρατούντα πρότυπα, στις αξίες και στις ιδεολογικές ορίζουσες της, γίνεται εύκολο για τους κρατούντες να χρησιμοποιούν όποιο τερατώδες ψέμα θέλουν.
Για παράδειγμα πολλά στελέχη της Δεξιάς υιοθετούν το αφήγημα για τα καθαρά χέρια της χούντας ενώ η χούντα υπήρξε κατεξοχήν καθεστώς του οικονομικού συμμοριτισμού ως εντελώς ανεξέλεγκτη. Όποιος-α ανατρέξει στα γεγονότα της εποχής εύκολα θα το διαπιστώσει.
Επίσης ο ύπνος με ανοιχτά παράθυρα δεν οφείλονταν στο φόβο της αστυνομίας (αυτή κυνηγούσε τους αντιφρονούντες) αλλά στην διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας των από κάτω από το Εαμικό κίνημα που είχε αφήσει βαθιά ίχνη στο συλλογικό υποσυνείδητο και στην κοινωνική συνείδηση και, παρά την ήττα του, η αλληλεγγύη της γειτονιάς ήταν καθοριστική. Η κοινωνία γι’ αυτό δεν έγινε ζούγκλα παρά τη μεγάλη φτώχεια της και όχι επειδή είχαμε πολλή αστυνομία.
Η μεγάλη όμως εμμονή όλων των πλευρών της Δεξιάς -που άλλωστε έχουν συγχωνευτεί σε μια ενιαία φωνή -νεοφιλελεύθεροι μαζί με ακροδεξιούς υπουργούς μας κυβερνάνε- είναι με το Πολυτεχνείο.
Εδώ και αρκετά χρόνια αμφισβητήθηκε ότι υπήρξαν νεκροί, ότι έπεσαν εκατοντάδες χιλιάδες σφαίρες εκείνες τις μέρες ότι πολλές εκατοντάδες νέων κυρίως ανθρώπων -που προστέθηκαν στις χιλιάδες παλαιότερους-κυνηγήθηκαν και βασανίστηκαν. Με την απόσταση του χρόνου μπορεί να αμφισβητείται ότι η καθημερινότητα έγινε πιό έντονα από πριν -σκυθρωπή για την πλειοψηφία του πληθυσμού.
Αλλά τα ντοκουμέντα, φωτογραφικά , κινηματογραφικά, γραφτά, δικαστικές αποφάσεις και μαζικές προφορικές μαρτυρίες είναι αμείλικτα και οι χουντάρες της σήμερον δεν πείθουν για τα παραπάνω.
Τι απέμεινε λοιπόν να αμφισβητήσουνε; Μα το πιο ουσιαστικό: Το αποτέλεσμα της εξέγερσης!
Ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου φυσικά νικήθηκε στρατιωτικά, αλλά ματαίωσε την στρατηγική της χούντας για ελεγχόμενη φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος της.
Γιατί οι χουνταίοι θέλανε να προχωρήσουν σε έναν εντελώς ελεγχόμενο κοινοβουλευτισμό όπως αυτόν της Χιλής ή της Ισπανίας.
Όπου στη Χιλή ακόμη αγωνίζονται για την αλλαγή του Συντάγματος του Πινοσέτ οποίος μετά την απόσυρση της συμμορίας του δεν πήγε φυλακή αλλά έγινε ισόβιος γερουσιαστής! ενώ στην κοινοβουλευτική Δεξιά οι απόγονοι του καθορίζουν την πολιτική αυτού του κόμματος συνεχώς. Και σήμερα!
Όταν στην Ισπανία μετά τον θάνατο του δικτάτορα και το πέρασμα στον κοινοβουλευτισμό χωρίς καμία ρήξη με το δικτατορικό παρελθόν όλο το πολιτικό προσωπικό της δικτατορίας συμμετέχει διαρκώς και εντελώς αποενοχοποιημένα στο Λαϊκό Κόμμα -την ΝΔ της χώρας αυτής.
Αντίστοιχα στην Ελλάδα: Αν δεν γινόταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου η όποια ελεγχόμενη φιλελευθεροποιήση που σχεδίαζε η χούντα θα πετύχαινε και -το χειρότερο-θα ηγεμόνευε στα μυαλά της πλειοψηφίας όλες αυτές τις δεκαετίες.
Το καθεστώς θα μετεξελισσόταν κατά τα ιδανικά των Βορίδη-Γεωργιάδη-Πλεύρη και πολλοί βασανιστές και στελέχη της χούντας θα γινόντουσαν βουλευτές όπως είχαν γίνει πολλοί ταγματαλήτες και δοσίλογοι πριν την δικτατορία.
Και η κοινωνική-οικονομική ανισότητα θα εξυπηρετούνταν θαυμάσια όπως
την επιδιώκουν οι νεοφιλελέδες της σήμερον :Μητσοτάκηδες, Χατζηδάκηδες, Μηταράκηδες κλπ αυθεντικοί πράκτορες του Κεφαλαίου.
Δεν θα είχαμε καμία από τις κατακτήσεις της πρώτης φάσης της μεταπολίτευσης δηλαδή από το 1975-85 που ακόμη και τα υπολείμματα τους αποτελούν στόχο της τωρινής κυβέρνησης
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου και οι μετά την πτώση της δικτατορίας εξελίξεις την δικαιώσανε. Στα μυαλά της πλειοψηφίας κυριάρχησε το αίτημα για Δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Η μαζική χειραφέτηση και συμμετοχή στα κοινά με την μαζικοποίηση των Αριστερών κομμάτων-και το ΠΑΣΟΚ τότε ήταν αριστερά-η δημιουργία μαζικότατων εργατικών συνδικάτων, η αποχουντοποίηση σε κάποιους τομείς της δημόσιας ζωής και ο συνεχής στιγματισμός του χουντισμού, του αυταρχισμού , του αντικομμουνισμού, η υποχώρηση της λογικής ΝΟΜΟΣ και ΤΑΞΗ και η πρωτοκαθεδρία του Δημοκρατικού αιτήματος επικράτησαν.
Ανάγκαζαν ακόμη και την συντηρητική κυβέρνηση του επονομαζόμενου ( από τους δεξιούς που ήθελαν να δώσουν μήνυμα απόστασης από τη χούντα) «εθνάρχη» Καραμανλή να είναι στοιχειωδώς διαλλακτική και να προσπαθεί να παίρνει αποστάσεις από το προδικτατορικό παρελθόν του ιδρυτή της ΝΔ και πολλών στελεχών της
Αυτή ήταν η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς που μισούν και γι αυτό θέλουν να συντρίψουν όλα τα υπολείμματα της αυτής οι οξυδερκείς τσεκουροφόροι Βορίδηδες.
Γιατί :
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ.
ΓΙΑΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ
ΑΥΤΗ ΝΑ ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΙ
Να πετυχαίνει έστω ιστορικά διαλείμματα σαν την ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ 74-85 που σωστά από την μεριά τους οι κυβερνώντες μισούν.
