Δήμαρχος και μητροπολίτης Θεσαλονίκης είναι ξανά σε σύγκρουση. Όπως εκείνες τις ημέρες που ο Γιάννης Μπουτάρης διεκδικούσε το αξίωμα και ο Άνθιμος έσχιζε τα άμφιά του ότι, όσο αυτός είναι στη θέση του, δεν υπήρχε περίπτωση να επιτρέψει μια τέτοια προοπτική. Σήμερα, αιτία της σύγκρουσης είναι η πρόθεση του δημάρχου να βάλει στις πινακίδες των δρόμων της πόλης και τις παλαιότερες ονομασίες τους, γεγονός που για τον μητροπολίτη αποτελεί αιτία… επανάστασης. Κοντά σ’ αυτό, υπάρχει και το ζήτημα της ίδρυσης τμήματος ισλαμικών σπουδών στη Θεολογική σχολή του Αριστοτελείου προοπτική που αντιμάχεται ο μητροπολίτης ενώ, αντιθέτως, υποστηρίζει με δηλώσεις του ο δήμαρχος.
Δήμαρχος και μητροπολίτης ενδιαφέρονται για το μέλλον της πόλης. Αυτό που για τον δήμαρχο είναι τρόπος, η πόλη και οι άνθρωποί της να προκόβουν, για τον μητροπολίτη είναι μέγας κίνδυνος, η πόλη να αλωθεί από προαιώνιους εχθρούς. Οι εχθροί αυτοί δεν άλλοι από τους Τούρκους ενώ, για τον δήμαρχο, οι Τούρκοι δεν είναι τίποτα παραπάνω από χαρούμενους τουρίστες που θα αφήνουν το παραδάκι τους στα ταμεία του Λευκού Πύργου. Δήμαρχος και μητροπολίτης κοιτάνε το μέλλον στρέφοντας όμως την πλάτη σ’ αυτό, διότι κοιτάνε το παρελθόν. Ο ένας σαν να βλέπει νοσταλγικά επιχρωματισμένες καρτ ποστάλ, ο δεύτερος βλέπει κανόνια που ετοιμάζονται να γκρεμίσουν τα τείχη της πόλης.
Δυο τρεις μέρες πριν ξεσπάσει αυτή η διαμάχη, στον τύπο μεταφέρθηκε η είδηση ότι η Τουρκία, δια του αρμόδιου υπουργού, απεύθυνε πρόσκληση σε 5000 έλληνες γιατρούς να ολοκληρώσουν τον κύκλο σπουδών τους παίρνοντας ειδικότητα, διαδικασία που καθυστερεί πολύ πλέον στην Ελλάδα, και βρίσκοντας αμέσως καλοπληρωμένη δουλειά. Παραδόξως, το ζήτημα αυτό δεν απασχόλησε καθόλου ούτε τον δήμαρχο ούτε τον μητροπολίτη. Την στιγμή που ο πρώτος θέλει να φέρει τούρκους τουρίστες και ο δεύτερος φοβάται μια δεύτερη άλωση, η απίσχναση του δυναμικού της χώρας εξαιτίας της σοβούσας απελπισίας δεν απασχολεί κανέναν από τους δυό τους.
Πριν από δέκα μέρες ο μητροπολίτης από άμβωνος είχε εναντιωθεί στα τουρκικά σίριαλ που προβάλονται στην ελληνική τηλεόραση, βλέποντας σε αυτά τον διάβολο αυτοπροσώπως. Παρά ταύτα, δεν είπε τίποτα για τους καναλάρχες που εισήγαγαν τον δαίμονα και για τις εταιρείες που διαφημίζονται στη διάρκεια αυτών των σειρών, πληρώνοντας δηλαδή την προβολή του Σατανά. Από την άλλη, και με δεδομένη την κρίση που διαλύει την χώρα, ο δήμαρχος δεν λέει τίποτα για τα χρέη των καναλαρχών στο δημόσιο και τα ταμεία. Ο δήμαρχος και ο μητροπολίτης στέκονται δίπλα δίπλα και ατενίζοντας το παρελθόν διαγκωνίζονται για εχθρούς και φίλους, ομνύοντας στο μέλλον στο οποίο έχουν στραμμένα τα νώτα. «Μαλώνουν» για πινακίδες οδοσήμανσης. Ο δήμαρχος επιθυμεί να υπενθυμίσει ονομασίες κεντρικών οδών των τελευταίων πεντακοσίων χρόνων, ο μητροπολίτης μπορεί να κάνει ρελάνς και να ζητήσει να αναφέρονται τα ονόματα των οδών παλαιότερων εποχών, φθάνοντας, γιατί όχι μέχρι τον Κάσσανδρο. Οπότε οι πινακίδες θα γίνουν το νέο ληξιαρχείο της πόλης. Η αναγραφή παλιότερων ονομασιών στους δρόμους μπορεί να είναι τουριστικό μάρκετινγκ αλλά Ιστορία δεν είναι.
Δήμαρχος και μητροπολίτης φιλονικούν για το μέλλον αλλά αυτό που τους ενώνει είναι η διαθέσή τους να μην αλλάξει τίποτα στο παρών. Θυμίζουν όλο και περισσότερο την ιστορία της Άννας Ο. ασθενούς του ψυχιάτρου Μπρόιερ η οποία όσο έκανε θεραπεία δεν είχε προβλήματα αλλά μόλις την σταματούσε ξανάρχιζαν. Διόλου παράξενο αφού η «ασθένεια» της Άννας Ο. ήταν ο έρωτάς της με τον καθηγητή και, άρα, όταν ήταν μαζί όλα πήγαιναν καλά ενώ μόλις απομακρυνόταν από αυτόν η απώλεια επανέφερε το πρόβλημα.
Δεν νομίζω ότι η Ιστορία είναι που τους χωρίζει. Ο καθένας τους έχει διαλέξει μια φέτα από αυτή την ιστορία και την μασουλάει φωνάζοντας ότι η δική του φέτα είναι νοστιμότερη. Αλλά η ιστορία δεν είναι παστουρμάς, ούτε πρόσφορο. Από διαφορετικούς δρόμους οι θέσεις του δημάρχου και του μητροπολίτη είναι θεολογικού τύπου. Ως εκ του επαγγέλματος καταγράφω για την ιστοριογραφία του μέλλοντος τις θέσεις τους αλλά μέσα μου εδραιώνεται όλο και περισσότερο η σημείωση του Βάλτερ Μπενγιαμιν «η σκέψη μου συμπεριφέρεται στη θεολογία όπως το στυπόχαρτο στη μελάνη. Έχει πλήρως διαποτιστεί από αυτή. Αν ακολουθούσαμε όμως το στυπόχαρτο, τίποτα από όσα γράφτηκαν δεν θα απέμενε».