Η χώρα μας παρά τη τυπική «έξοδο» από τα μνημόνια, παραμένει σιδηροδέσμια των δανειστών. Οι μνημονιακοι νόμοι, κατά κύριο λόγο, παραμένουν ως έχουν, ο εργασιακός μεσαίωνας είναι καθεστώς και η αμοιβή της εργασίας έχει σημαντικά συρρικνωθεί.
Στις γερμανικές εφημερίδες γράφονται καθημερινά άρθρα για την αναγκαιότητα ενός νέου μνημονίου στην Ελλάδα, ενώ η Αθήνα για οποιαδήποτε ενέργεια της συνεννοείται προκαταβολικά με τους δανειστές και προχωρά μόνο αφού εξασφαλίσει την έγκριση τους. Η μετανάστευση, ιδιαίτερα, νέων πτυχιούχων, συνεχίζεται ενώ η υπογεννητικότητα και η φτωχοποίηση του πληθυσμού, εντός Ελλάδας, ξεπερνά κάθε ανεκτό όριο. Σοβαρά προβλήματα – όπως τα εθνικά – της χώρας «αντιμετωπίζονται» μόνο επικοινωνιακά, και, συνήθως, μετατίθεται η επίλυση τους στο μέλλον και τον επόμενο. Ο Αμερικάνος πρεσβευτής κ. Παιατ, αποτελεί ίσως τον πιο ισχυρό άνδρα της χώρας, και η χώρα μας είναι πια το πιο πειθήνιο όργανο των Αμερικάνων και των Γερμανών Η χώρα δεν έχει δική της φωνή, θέσεις και έχει πλήρως ευθυγραμμιστεί με τις επιθυμίες των ισχυρών της Δύσης. Πρόσφατο ηχηρό παράδειγμα η «επίλυση» του Σκοπιανού, Αλλά και η θέση μας στην Ε.Ε. στα χρόνια των μνημονίων, υποβαθμίστηκε συνολικά, με την υποβάθμιση του Α.Ε.Π. μας.
Σήμερα, στο εσωτερικό της χώρας δε γίνεται ουσιαστική συζήτηση γιατί φτάσαμε ως εδώ , τι έφταιξε, πως μπορούμε να βγούμε οριστικά από τη κρίση που βιώνουμε χρόνια τώρα. Αντίθετα, επικρατούν λεονταρισμοί, κραυγές, συνθήματα, μισαλλοδοξία, φανατισμός, ενώ καραδοκεί στο βάθος η καλπαζουσα, φασιστική ακροδεξιά, ιδιαίτερα στους νέους και στους μαθητές. Η αναιμική ανάπτυξη είναι εδώ, χωρίς όμως προοπτικές μακροβιότητας ενώ δεν επαρκεί για να μειωθεί ουσιαστικά η ανεργία, με θέσεις πλήρους απασχόλησης για όλους. Οι μισθοί πείνας, τα οκτάωρα που βαφτίζονται τετράωρα, η ανασφάλιστη εργασία, είναι ο κανόνας πια. Το κοινωνικό κράτος έχει «ξεχαρβαλωθεί», η δημόσια παιδεία και υγεία υποχρηματοδουνται και είναι στο στόχαστρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το κράτος, σημαντικά μικρότερο, από το πρόσφατο παρελθόν, υπολειτουργεί και αδυνατεί να εκτελέσει τον επιτελικό του ρόλο, ρυθμιστή, που απαιτεί η κοινωνία και οι συνθήκες. Οι δημόσιες επιχειρήσεις έχουν ξεπουληθεί, οι δημόσιες επενδύσεις μειώνονται συνεχώς, ενώ ιδιωτικοποιούνται τα πάντα και εκχωρείται όλη η δημόσια περιουσία. Τα παραδείγματα από φυσικές καταστροφές όπως στη Μάνδρα, το Μάτι και πρόσφατα στα Χανιά, δείχνουν την απουσία υποδομών, τη τραγική έλλειψη δημοσίων επενδύσεων, τη κακή ποιότητα των λίγων δημοσίων έργων, την έλλειψη κεντρικού σχεδιασμού και προγραμματισμού, την ανικανότητα και την αδιαφορία των υπευθύνων. Τα «δημόσια» αγαθά είναι υπό διωγμό σήμερα. Το ασφαλιστικό σύστημα καταρρέει, με ένα νόμο «έκτρωμα», ενώ στον αντίποδα η αξιωματική αντιπολίτευση υπόσχεται τη πλήρη ιδιωτικοποίηση του.
Ο «νέος», νεοφιλελεύθερος ΣΥ.ΡΙΖ.Α φέρνει στην εξουσία τη Ν.Δ. του Μητσοτάκη και το ρεύμα «Αντί- ΣΥ.ΡΙΖ.Α» στην ελληνική κοινωνία, γιγαντώνεται. Μια Ν.Δ. που δεν έχει πολιτική στόχευση, η ρητορική της βασίζεται σε ευφυολογήματα, κυρίως, ενώ αγκαλιάζει την ακροδεξιά και τη φρασεολογία της και υπόσχεται τη πλήρη ευθυγράμμιση – υποταγή, στις εντολές των δανειστών μας και την ιδιωτικοποίηση των πάντων. Δεν «ξεκολλά» από το κακό παρελθόν της, και με αλαζονεία υπόσχεται μια από τα ίδια με την εισαγωγή κάποιων νέων προσώπων, και όχι ιδεών. Ένα νέο «γιουρούσι» στο κράτος ετοιμάζεται, με στόχο τα οφέλη από τη νομή και διαχείριση της εξουσίας.
Σε αυτό το περιβάλλον, οδηγούμαστε φέτος σε πολλές εκλογικές μάχες, δημοτικές, περιφερειακές, ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές, που έχουν μεγάλη σημασία η καθεμιά για το δρόμο που θα χαράξει η χώρα. Προωθείται ο διπολισμός και η λογική της χρήσιμου ψήφου, ενώ γίνεται προσπάθεια αποπολιτικοποίησης των εκλογών στη τοπική αυτοδιοίκηση με προώθηση τη ψήφο σε φίλους και γνωστούς, και ανασυρση του πολιτικού ρουσφετιού. Όμως κάθε ψήφος στα κόμματα των μνημονίων και των υποταχτικών τους σημαίνει ψήφο εμπιστοσύνης στη πορεία που ακολουθεί η χώρα, παράταση της επικυριαρχίας των ξένων στη χώρα μας, και αποδοχή των τετελεσμένων. Ακόμα και στις δημοτικές εκλογές οι λίγοι εκλεγμένοι αιρετοί της αριστεράς, όπως ο Πελετιδης, δείχνουν τον άλλο δρόμο που μπορεί να ακολουθήσει η χώρα. Για εμάς που πιστεύουμε ότι η χώρα μπορεί και πρέπει να ακολουθήσει άλλη ρότα, η ψήφος και η συμπόρευση στα σχήματα της Αριστεράς είναι μονόδρομος. Αλλά και για αυτούς που απλά διαπιστώνουν την αδιέξοδη πορεία που ακολουθεί η χώρα, χρόνια τώρα, μονόδρομος πια είναι η εκλογική στήριξη της αριστεράς. Κάθε ψήφος σε αριστερά σχήματα είναι ένα ηχηρό χαστούκι, ένα ΟΧΙ, στην γερμανική Ε.Ε, στον ευρωατλαντισμο, στο δίπολο Τσίπρα – Μητσοτάκη. Η χώρα έχει ανάγκη σήμερα αλλαγής πορείας σε κάθε επίπεδο εξουσίας. Η ανυπακοή, η αντίσταση και τα φωτεινά παραδείγματα μας δείχνουν το δρόμο. Ψήφο , λοιπόν, στα αριστερά σχήματα.