Όταν κάποιος προκαλέσει το θάνατο κάποιου άλλου ανθρώπου, αυτό συνιστά ανθρωποκτονία και κατατάσσεται στην ποινική κατηγορία των δολοφονιών και εγκλημάτων.
Όταν οι κυρίαρχες κοινωνικοοικονομικές πολιτικές οδηγούν στην ανέχεια και την πολύπλευρη [οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική] καταστροφή μεγάλων τμημάτων του νοτίου [συνήθως] ημισφαιρίου της γης έχουν ως συνέπεια τον αναγκαστικό ξεριζωμό εκτοπισμό εκατομμυρίων ανθρώπων προς τη φυσική τους επιβίωσή τους σε άλλες χώρες ως πρόσφυγες /μετανάστες, όταν οι μητροπόλεις του καπιταλισμού, που προκαλούν αυτή την καταστροφή, κλείνουν τα σύνορά τους στα θύματα της πολιτικής τους, και αναπόφευκτα τα οδηγούν σε καταστάσεις με μοναδική κατάληξη το θάνατο: πνιγμός χιλιάδων στη Μεσόγειο και το Αιγαίο, κάψιμο στα πυρπολημένα δάση της Δαδιάς, βιολογική εξόντωση δηλαδή ως συνέπεια στυγνά σχεδιασμένων εγκλημάτων.
Το ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένο όπλο και φυσικός αυτουργός -μέχρι στιγμής βέβαια, καθώς η πρωτοπόρος στα ανθρώπινα δικαιώματα Σαουδική Αραβία εκτελεί μαζικά τους πρόσφυγες στα σύνορά της – δίνει τη δυνατότητα στην κυρίαρχη προπαγάνδα να διασπείρει αποπροσανατολιστικές αιτιάσεις [ο κακός καιρός, οι διακινητές, η ατομική ευθύνη, κλπ] φουντώνοντας τις ρατσιστικές και φασιστικές αντιδράσεις.
Η θεσμική και δομική βία που προκαλεί αυτούς τους πρόωρους και άδικους θανάτους όπως ακριβώς με τα εργατικά και την πρόωρη θνησιμότητα και την άνιση νοσηρότητα της εργατικής τάξης και των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων είναι απροκάλυπτη. Τα τελευταία σαράντα χρόνια έχει συσσωρευτεί ένας μεγάλος πλούτος στη διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία ο οποίος τεκμηριώνει ότι η αρρώστια και ο θάνατος δεν είναι δυνατόν να αποδίδονται στην τύχη και την ατομική ευθύνη γιατί απλούστατα καθορίζονται από τη θέση στην ταξική δομή κοινωνικό σχηματισμό. Η εργατική τάξη, και γενικά τα κατώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα έχουν πολλαπλάσιες πιθανότητες να αρρωστήσουν και να πεθάνουν πρόωρα σε σύγκριση με τις κυρίαρχες τάξεις.
Με βάση τα παραπάνω οι σύγχρονες τραγωδίες όπως αυτή των Τεμπών, της Πύλου και σήμερα της Δαδιάς αποτελούν τυπικά παραδείγματα κοινωνιών εγκλημάτων έτσι όπως τα όρισε ο Ένγκελς το 1845,[1] με τον όρο να αναβιώνει στη διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία [2] και κυριότερα στα χείλη εκατομμυρίων ανθρώπων που κινητοποιήθηκαν με αφορμή αυτά τα γεγονότα.
Οι κοινωνικές αυτές δολοφονίες είναι οι συνέπειες του σύγχρονου καπιταλισμού και των ανισοτήτων που αυτός γεννά και αναπαράγει. Το κρίσιμο όμως ήταν και παραμένει αν εμείς θα εξοικειωθούμε με αυτά τα σύγχρονα εγκλήματα του καπιταλισμού, ή αν θα κάνουμε ότι μας αντιστοιχεί για την εξάλειψή τους.
Σημειώσεις:
- Engels F. The condition of the working class in England (first published, Germany 1845). London: Penguin 2009:127-128
- Medvedyuk S, Govender P, Raphael D. The reemergence of Engels’ concept of social murder in response to growing social and health inequalities. Social Science & Medicine 2021;209:114377
