Η Ελευθερία Χατζηγεωργίου υποψήφια με το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, στην Α’ Θεσσαλονίκης απάντησε στις ερωτήσεις που έχει αποστείλει το alterthess στους υποψηφίους των συνδυασμών της Α’ Θεσσαλονίκης.
ΕΡ:Από τον Μάιο του 2010, όταν και ψηφίστηκε στη Βουλή το πρώτο Μνημόνιο, οι δείκτες που μετρούν τη φτώχεια και τις οικονομικές ανισότητες έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Την ίδια στιγμή στην ευρωπαϊκή και στην εγχώρια πολιτική σκηνή έχουν κυριαρχήσει δύο απόψεις. Η πρώτη ορίζει την επιλογή του Μνημονίου και των πολιτικών που απορρέουν από αυτό ως μονόδρομο. Η δεύτερη απορρίπτει το Μνημόνιο επικαλούμενη εναλλακτικές προτάσεις για την οικονομία . Με ποια άποψη από τις δύο συμφωνείτε και ποια είναι τα άμεσα μέτρα που προτείνετε για την αντιμετώπιση της φτώχειας και των οικονομικών ανισοτήτων;
ΑΠ: Οι εκλογές της 6ης Μαΐου είναι ιδιαίτερα κρίσιμες για την πορεία της χώρας. Οι δικομματισμός έχει αναπτύξει μια ρητορική οικονομικής τρομοκρατίας, έχει συστηματικά επιχειρήσει να επιβάλλει στη συνείδηση του κόσμου τη λογική του «μονοδρόμου». Ωστόσο, οι πολίτες θα πρέπει να κατανοήσουν πως η ελληνική κρίση είναι τμήμα της ευρύτερης κρίσης του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και όχι απόρροια μιας υποτιθέμενης ελληνικής «ιδιαιτερότητας». Κατά συνέπεια, η πολιτική της λιτότητας που επιβάλλεται με τα μνημόνια δεν συνιστά κατά κανένα τρόπο τη μοναδική απάντηση στην κρίση, όπως προσπαθούν να μας πείσουν, αλλά είναι η συγκεκριμένη έκφραση μιας ακραία νεοφιλελεύθερης αντίληψης για την κοινωνία και την οικονομία. Δεν υπάρχει περιθώριο για μοιρολατρία και παθητικότητα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστέψουμε αυτό που θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε: πως το «ιερό δόγμα» που επιτάσσει την μεταφορά του κόστους της κρίσης στους εργαζόμενους και στην κοινωνία, διασφαλίζοντας αλώβητα τα κέρδη των αγορών, είναι άτρωτο. Άλλωστε η πορεία της ελληνικής οικονομίας που βρίσκεται σε παρατεταμένη ύφεση, συνιστά από μόνη της, την ισχυρότερη απόδειξη πως η λογική των μνημονίων είναι η λογική του χάους, της εξαθλίωσης και της κοινωνικής διάλυσης.
Απέναντι σε αυτού του είδους τα διλήμματα και τους εκβιασμούς, εμείς –πριν από κάθε τι άλλο– υπογραμμίζουμε πως καθημερινά πληθαίνουν οι φωνές που αμφισβητούν τον νεοφιλελεύθερο εκβιασμό, στην Ευρώπη και διεθνώς. Επομένως δεν είμαστε μόνοι μας. Και στο πλευρό μας, έχουμε τη στήριξη των λαών, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, παντού όπου η μνημονιακή λογική επιτίθεται ενάντια στα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας. Η Ισλανδία είπε ένα βροντερό όχι στην κοινωνικοποίηση του χρέους των τραπεζιτών της και αντιμετώπισε την κρίση προστατεύοντας την κοινωνία και τους εργαζόμενους. Στη Γαλλία, στις πρόσφατες εκλογές, ο Ζαν Λυκ Μελανσόν, καταθέτοντας μια συμπαγή, ριζοσπαστική πολιτική πρόταση κέρδισε ένα εξαιρετικά ικανοποιητικό ποσοστό για το Αριστερό Μέτωπο. Στη Γερμανία το Die Linke στέκεται στο πλευρό της χώρας μας και αμφισβητεί την καταστροφική πολιτική της Άνγκελα Μέρκελ. Επομένως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Μιλάμε για ανοικτή ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στην Ε.Ε. και την οικοδόμηση ενός πανευρωπαϊκού μετώπου που θα παλέψει για μια Ευρώπη των λαών, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Και τονίζουμε πως εμείς, ως ΣΥΡΙΖΑ, θα ζητήσουμε την καθημερινή συμπαράσταση, την κινητοποίηση και τη στήριξη του λαού, για να ακυρώσουμε τα μνημόνια, τις δανειακές Συμβάσεις, το καθεστώς επιτροπείας στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα. Και τονίζουμε πως έχουμε συγκεκριμένες προτάσεις, συγκεκριμένες θέσεις, για την προστασία της ελληνικής κοινωνίας, τη σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας και την βιώσιμη ανάπτυξη προς μια κατεύθυνση παραγωγικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής ανασυγκρότησης.
Ως ΣΥΡΙΖΑ προτείνουμε μια στρατηγική προς τρεις τουλάχιστον κατευθύνσεις. Πρώτον, μιλάμε για τη συγκρότηση μιας ασπίδας προστασίας απέναντι στην κοινωνία που πλήττεται. Δεύτερον, απαιτούμε την άμεση απαλλαγή από το χρέος, με αναστολή της εξυπηρέτησής του, τη διαπραγμάτευση για τη διαγραφή μέρους του, τη ρύθμιση του υπόλοιπου με μήτρα ανάπτυξης και απασχόλησης. Και τρίτον, μιλάμε για αναδιανομή του πλούτου, φορολογία του κεφαλαίου και κατάργηση των περιττών δαπανών. Η πρότασή μας για τη δημιουργία περιουσιολόγιου ουσιαστικά θα εξασφαλίσει πως θα πληρώσουν αυτοί που μπορούν και πρέπει να πληρώσουν. Με τη στήριξη του κόσμου, αυτά τα πράγματα είναι απολύτως ρεαλιστικά και μπορούν να επιτευχθούν.
ΕΡ:Χιλιάδες νέοι στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ανεργίας ενώ πολλοί από αυτούς που εργάζονται αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της ανασφάλιστης εργασίας, της εκ περιτροπής εργασίας, του περιορισμού της συνδικαλιστικής ελευθερίας και κυρίως της μη τήρησης της μισθοδοσίας από τους εργοδότες. Τα παραπάνω προβλήματα έχουν οδηγήσει χιλιάδες νέους στην οικονομική μετανάστευση. Ποια ορίζετε ως τα αίτια που έχουν οδηγήσει στην περιγραφόμενη κατάσταση και ποιες είναι οι άμεσες λύσεις που προτείνετε;
ΑΠ: Η κρίση του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού παράγει πόνο και ανθρώπινη καταστροφή. Δημιουργεί ανεργία, ανασφάλεια, καταλύει τις κατακτήσεις του κόσμου της εργασίας, διαλύει το κοινωνικό κράτος. Παράγει δηλαδή καθημερινά ανθρώπινα «απόβλητα», «περιττούς» συμπολίτες, «εφεδρικό» ανθρώπινο δυναμικό. Δημιουργεί, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, ένα ισχυρό μεταναστευτικό ρεύμα. Η ελληνική κοινωνία αιμορραγεί.
Όμως, δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες. Η ανεργία δεν είναι πρόβλημα για το υπάρχον οικονομικό σύστημα, αντιθέτως: τη χρειάζεται για ως εκείνο το αναγκαίο εκβιαστικό «εργαλείο» ώστε να επιτύχει τη μείωση του μισθολογικού κόστους, τη διάλυση των εργασιακών και των κοινωνικών σχέσεων προκειμένου να διασφαλίσει τα κέρδη του. Η μνημονιακή πολιτική παράγει την ανεργία, τη διογκώνει. Ας κοιτάξουμε τι συμβαίνει στην Ισπανία. Ο πρωθυπουργός της χώρας, Μ. Ραχόι, δήλωσε πως το ήδη τερατώδες ποσοστό ανεργίας στη χώρα του, της τάξης του 22,85%, αναμένεται να χειροτερέψει φέτος. Αυτή η κατάσταση όμως πρέπει επιτέλους να αλλάξει, να ανατραπεί. Δεν μπορούν τα κέρδη να μπαίνουν ψηλότερα από τους ανθρώπους.
Για την αντιμετώπιση αυτής της τραγικής πραγματικότητας, θα χρειαστεί να στηρίξουμε την ελληνική οικονομία, να ανακόψουμε την ύφεση, να προχωρήσουμε στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Και παράλληλα, θα πρέπει άμεσα να αναχαιτιστεί ο «μονόδρομος» της απαξίωσης της εργασίας. Εμείς ζητάμε να διασφαλίσουμε ένα σταθερό καθεστώς εργασίας, δημοκρατικό, με μισθούς που μπορούν να εγγυηθούν την αξιοπρεπή διαβίωση, με εξασφαλισμένους τους όρους υγιεινής και ασφάλειας. Θα διεκδικήσουμε μια εργασία υψηλής ποιότητας και παραγωγικότητας, για ένα εργασιακό πρότυπο συμβατό με τις ανάγκες των πολλών. Τα πρώτα βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση είναι απολύτως ξεκάθαρα: η άμεση επαναφορά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων και των συλλογικών συμβάσεων, η αποκατάσταση του κατώτερου μισθού και των πραγματικών μισθών που καταβαραθρώθηκαν την τελευταία διετία. Ο κατήφορος της μετανάστευσης των νέων, επιστημόνων και μη, μπορεί να αναχαιτιστεί μόνο όταν η χώρα πάψει να είναι εχθρική προς τη νέα γενιά, με καταστραμμένο παραγωγικό ιστό και απαξιωμένη την εργασία, μόνο όταν ο κοινωνικός πλούτος και η δημόσια περιουσία πάψουν να λεηλατούνται από τους κερδοσκόπους και τους υπηρέτες του πιο άκρατου, αντικοινωνικού, νεοφιλελευθερισμού.
ΕΡ: Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της απογραφής των δημοσίων υπαλλήλων που έδωσε στη δημοσιότητα το Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης ο αριθμός των δημοσιών υπαλλήλων (μέχρι τις 9 Απριλίου του 2012) μόλις ξεπερνάει τις 700.000 όντας από τους μικρότερους στην Ευρωζώνη. Παράλληλα οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται λόγω των δεσμεύσεων του μνημονίου ολοένα και περισσότερο. Ποια πολιτική σκοπεύετε να ακολουθήσετε στο ζήτημα των δημοσιών δαπανών σε αντιστοιχία με την παρατηρούμενη μείωση του βιοτικού επιπέδου;
ΑΠ: Το πρόβλημα στην χώρα δεν είναι το «μεγάλο» κράτος, αλλά η ανορθολογική, μη αποτελεσματική διάρθρωσή του. Στο σημείο αυτό, το θέμα είναι πως η μνημονιακή πολιτική δεν διορθώνει τα κακώς κείμενα, αλλά κατεδαφίζει και διαλύει τα πάντα. Ειδικά για το κοινωνικό κράτος, αυτό είναι όντως ασθενές, αποσπασματικό, μη λειτουργικό. Όμως η επίθεση που του γίνεται την τελευταία διετία απλώς το… ακυρώνει, μετατρέποντας τις κοινωνικές ευθύνες του κράτους σε ατομικές. Τι άλλο σημαίνουν τα επιδόματα και οι υποστηρικτικές δομές μόνο για τους κοινωνικά ασθενείς; Το δικαίωμα στην κοινωνική προστασία είναι δικαίωμα όλων εξίσου των πολιτών, αλλιώς δεν διαφέρει από τη συντηρητική και αντιδραστική φιλοσοφία της φιλανθρωπίας. Φιλανθρωπία για εκείνους που εξαθλιώνει η δική τους λιτότητα.
Σήμερα όμως βλέπουμε πως διαρκώς μειώνονται οι δαπάνες για το ασφαλιστικό και την κοινωνική πρόνοια, ωθώντας τους πολίτες στην ιδιωτική και κερδοσκοπική ασφάλιση και υγεία. Το σύστημα κοινωνικής προστασίας δεν είναι βάρος ή χώρος κερδοσκοπικής δραστηριότητας όπως το αντιμετωπίζει ο νεοφιλελευθερισμός. Είναι η προϋπόθεση για την ύπαρξη αισθήματος ασφάλειας στους πολίτες, ώστε να μπορούν να δημιουργούν και να συμμετέχουν στην κοινωνική και πολιτική ζωή.
Μέσα σε αυτή τη λογική, εμείς κάνουμε λόγο για αναμόρφωση του Συστήματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων, με στόχο την εξυγίανση και τη βιωσιμότητα του. Προϋπόθεση είναι η καταπολέμηση της ανεργίας, της ανασφάλιστης εργασίας, η σταθερή ροή των εισφορών, η νομιμοποίηση των μεταναστών, ώστε να εκλείψει η μαύρη εργασία που παρέχουν και να κατευθυνθεί αποφασιστικά στη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος, δίνοντάς του μια πολύτιμη ανάσα ζωής. Προς αυτήν την κατεύθυνση, τα άμεσα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν είναι η κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων, η αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής και της εισφοροκλοπής και φυσικά η επιστροφή των αποθεματικών του, που κατασπαταλήθηκαν ή αφαιρέθηκαν, όπως πρόσφατα με το «κούρεμα» των κρατικών ομολόγων μέσω PSI. Παράλληλα, θα πρέπει να ανασυγκροτηθεί το σύστημα προστασίας των ανέργων, να επεκταθεί το επίδομα ανεργίας, να αυξηθεί ώστε να εξασφαλίζει αξιοπρεπή ζωή. Έτσι μπορεί να λειτουργήσει ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα παρέχει πλήρεις συντάξεις στα τριανταπέντε χρόνια εργασίας, προστατεύοντας παράλληλα την αναπηρία, τη μητρότητα, τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα.
Τέλος, θα πρέπει να διασφαλιστεί το δικαίωμα στην παιδεία. Να ενισχυθεί η καθολική δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, να καλυφθούν όλες οι ανάγκες σε προσωπικό και υποδομές, να καταργηθεί ο επαίσχυντος νόμος «Διαμαντοπούλου-Γεωργιάδη», να χρηματοδοτηθεί η καταρρέουσα τριτοβάθμια εκπαίδευση, να ενισχυθεί ο αυτοτελής, δημοκρατικός και ακαδημαϊκός χαρακτήρας της, ώστε να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες. Οι αναγκαίοι πόροι μπορούν να βρεθούν με την ακύρωση των μνημονίων, με την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με μια ορθολογική και αποτελεσματική στρατηγική δημοσίων επενδύσεων που θα βγάλουν την οικονομία από το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει. Εμείς δεν σταματάμε να το επαναλαμβάνουμε: η ανασυγκρότηση της οικονομίας θα γίνει με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες, χωρίς ειδικούς λογαριασμούς που δίνουν προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση των δανειστών, εξαθλιώνοντας την ελληνική κοινωνία και υπονομεύοντας την κοινωνική συνοχή.