Κατά κανόνα και συνήθεια την ιστορία, και των πόλεων, την γράφουν οι από τα πάνω σβήνοντας και μπαζώνοντας τις ζωές, τους αγώνες, τα ίχνη των από τα κάτω. Για τη Θεσσαλονίκη χαρακτηριστικό αυτού του κανόνα είναι το μεγάλο ρέμπελο του Μάη του 1936 που μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 70 δεν υπήρχε πουθενά πέρα από τον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου, με λίγους όμως να αναγνωρίζουν στα λόγια του ποιητή το μοιρολόι της μάνας του Τάσου του Τούση. Η Θεσσαλονίκη, ως εθνοτικά, κοινωνικά και ταξικά, επίφοβη πόλη για την εθνική αφήγηση, έχει μία ιδιαίτερα θέση σε αυτόν τον κανόνα.
Στη βάση αυτού του κανόνα οι διαδηλώσεις στα εγκαίνια της ΔΕΘ ενοχλούν απίστευτα τους από τα πάνω, όχι γιατί «αμαυρώνουν» αυτή τη… λαμπρή γιορτή, όχι γιατί, αραιά και που, σπάει και καμία τζαμαρία, όχι γιατί νεκρώνει η – έτσι κι αλλιώς – πεθαμένη αγορά της πόλης, όχι γιατί τα συνθήματα των διαδηλωτών καλύπτουν τις πρωθυπουργικές μαλακίες, αλλά γιατί οι διαδηλώσεις στα εγκαίνια της ΔΕΘ γράφουν ιστορία και αυτή η ιστορία αφορά τους από τα κάτω και καταγράφει, χρονιά με τη χρονιά, το επίπεδο και την ένταση του κοινωνικού ανταγωνισμού. Γι’ αυτό και οι από τα πάνω προσπαθούν να μπαζώσουν την ιστορία των διαδηλώσεων στα εγκαίνια της ΔΕΘ, μία ιστορία 25 χρόνων.
Οι διαδηλώσεις στα εγκαίνια της ΔΕΘ, αν και ο χρόνος και ο τόπος είναι καθορισμένος, έχουν μία ιδιαίτερη σημασία για τον λαϊκό παράγοντα, για τον καθένα και την κάθε μία που κατεβαίνει στο δρόμο, χαράσσοντας τα δικά του σημάδια στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, αφήνοντας ίχνη για τους επόμενους διαδηλωτές και διαδηλώτριες. Κατά ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο οι διαδηλώσεις στη ΔΕΘ αποτελούν τη δική μας ιστορία, από τους 500 αδιόριστους καθηγητές το 1990 μέχρι το ποτάμι των 50 χιλιάδων ανθρώπων που πλημμύρισαν πέρσι τους δρόμους της Θεσσαλονίκης.
Τα λέμε στο δρόμο.
Ο alterthess ιανός