«Όποιος πει ότι το είχε προβλέψει, είναι φοβερός ψεύτης», έλεγε προχτές το βραδύ βετεράνος της δημοσιογραφίας και των… εμφραγμάτων. Νομίζω ότι ως προς τον νικητή των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη δεν έχει δίκιο –από την προκήρυξη των εκλογών είχε φανεί ότι η Νέα Δημοκρατία δύσκολα θα κέρδιζε. Ωστόσο, η παρατήρηση είναι απολύτως ορθή σε ό,τι αφορά το εύρος της εκλογικής νίκης του Αλέξη Τσίπρα. Είναι αμφίβολο αν ακόμα και ο ίδιος ο (νυν πλέον) πρωθυπουργός ανέμενε να νικήσει με τόσο μεγάλη διαφορά.
Το ότι γίνεται λόγος για νίκη Τσίπρα και όχι για νίκη ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι βέβαια τυχαίο. Αυτές οι εκλογές δεν είχαν απλώς τη σφραγίδα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. ΗΤΑΝ οι εκλογές του Αλέξη Τσίπρα. Τις αποφάσισε μόνος παραβιάζοντας την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής, αψήφησε τον ακρωτηριασμό του κομματικού μηχανισμού, πήρε την καμπάνια πάνω του με έναν καταιγισμό συγκεντρώσεων και τηλεοπτικών εμφανίσεων, κι εν τέλει μετέτρεψε το ερώτημα για το πρόσωπο του πρωθυπουργού στο κεντρικό δίλημμα των εκλογών. Σε αυτές τις εκλογές η ελληνική κοινωνία δεν κλήθηκε να ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στον Αλέξη. Και την έδωσε πανηγυρικά.
Η απελπισία που γέννησαν πέντε χρόνια μνημονιακής καταστροφής, η σήψη του παλιού πολιτικού συστήματος, καθώς και η αδυναμία των πολιτικών αντιπάλων του δεν μπορούν από μόνες τους να εξηγήσουν τις συνεχείς εκλογικές νίκες του. Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να αρνηθεί ότι ο Τσίπρας διαθέτει μια ιδιαίτερη επικοινωνιακή ικανότητα. Δεν είναι τόσο ότι κέρδισε δύο εκλογές και ένα δημοψήφισμα σε εννιά μήνες. Ακόμα πιο σημαντικό είναι το ότι τις κέρδισε με δύο σχεδόν αντιθετικά προγράμματα. Το Γενάρη ζήτησε την ψήφο των πολιτών για να καταργήσει το Μνημόνιο, το Σεπτέμβρη για να το εφαρμόσει με τον πιο ανθρώπινο τρόπο, ενώ τον Ιούλιο τους είχε ζητήσει να το καταψηφίσουν. Δεν γνωρίζω να υπάρχει προηγούμενο όπου μια τόσο απότομη και ριζική αλλαγή γραμμής επιβραβεύεται από το εκλογικό σώμα. Πόσο μάλλον όταν έχει προηγηθεί μια διακυβέρνηση με ισχνά αποτελέσματα.
Ωστόσο, ο άνθρωπος που κέρδισε τις εκλογές του Σεπτέμβρη δεν είναι ο ίδιος με αυτόν που έγινε πρωθυπουργός τον Γενάρη. Ήρθε στην εξουσία για να ανατρέψει τα πράγματα, παραμένει για να τα βελτιώσει όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες. Ήρθε για να τελειώσει με το Μνημόνιο, παραμένει για να το ολοκληρώσει. Ήρθε ως το ακαταμάχητο καλό, παραμένει ως το προτιμητέο λιγότερο κακό. Ήρθε ως ο σύντροφος Αλέξης, παραμένει ως ο πρωθυπουργός Τσίπρας. Η δεύτερη ευκαιρία συνιστά στην πραγματικότητα μια δεύτερη πολιτική ζωή για τον Αλέξη Τσίπρα.
Θα μπορέσει αυτή η δεύτερη ζωή να έχει ευτυχέστερη κατάληξη από την πρώτη; Μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο. Η συνέχιση της λιτότητας και τα νέα πολύ σκληρά μέτρα βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με τις προσδοκίες των εκλογέων του Τσίπρα για μια πιο φιλολαϊκή πολιτική. Η κατάσταση γίνεται μάλιστα ακόμα πιο δύσκολη γιατί τώρα που έφτασε η ώρα της άσκησης κυβερνητικής πολιτικής, το επικοινωνιακό χάρισμα δεν αρκεί. Η νέα κυβέρνηση θα κριθεί κατά κύριο λόγο από το αν οι πολίτες βιώσουν αισθητή βελτίωση στις ζωές τους σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Πράγμα που δεν ξέρω πώς μπορεί να επιτευχθεί μέσα στην έρημο του Μνημονίου.
Πηγή: yannisalmpanis.gr