Συνηθίζεται να τίθενται σε συζητήσεις, ανάμεσα σε αριστερούς και μη, ερωτήματα που αφορούν το πολιτικό μέλλον της Αριστεράς στην Ευρώπη, αν θα την αλλάξει η Αριστερά, αν θα την διαλύσει και θα φτιάξει άλλη και βεβαίως ερωτήματα για το τι σοσιαλισμό θα φέρει η Αριστερά στην Ευρώπη: Σαν αυτό που υπήρξε, σαν αυτόν που δεν υπήρξε, σαν τον έναν, σαν τον άλλον, σαν του Λένιν, σαν του Μάο, σαν του Τίτο κλπ κλπ.. Χρήσιμα ερωτήματα φυσικά αλλά κατά την αποψή μου θα πρεπε να μας απασχολήσουνν πιο μετά. Πιο μετά από κάποια πιθανά εκλογικά αποτελέσματα που θα δημιουργήσουν ένα γεγονός.
Για να εξηγηθώ, ως γεγονός εννοώ την ταυτόχρονη άνοδο της Αριστεράς σε μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες. Δεν εννοώ απαραίτητα να καταλάβουν την εξουσία όπως έγινε στη Λατινική Αμερική ή στην όχι και τόσο μακρινή Μολδαβία, αλλά έστω να αυξήσουν τα ποσοστά τους τόσο που σε θεσμικό επίπεδο να την καθιστούν αξιωματική αντιπολίτευση. Γιατί σε κοινωνικό επίπεδο όυτως ή αλλως είναι η κύρια αντιπολίτευση από τότε που η σοσιαλδημοκρατία έπαψε να είναι σοσιαλδημοκρατία.
Αναφερόμενος σε πιθανές εκπλήξεις δε θα αναφερθώ στα της ελληνικής Αριστεράς καθόλου καθώς αυτή έτσι κι αλλιώς είναι η πιο ακμαία στην Ευρώπη αναπτυσσόμενη βέβαια σε ένα περιβάλλον βαρβάτης πολιτικής κρίσης και σε μια κοινωνία η οποία έχει παράδοση στο αριστερό κίνημα. Η κουβέντα νομίζω πρέπει να γίνει για τους άλλους συν-ευρωπαίους οι οποίοι δημοσκοπικά και πραγματικά δείχνουν πως κάτι κινείται στον ευρωπαϊκό αριστερό χώρο.
Οι Ισπανοί που έχουν το copyright των Αγανακτισμένων και προσήλθαν ήδη σε μια εκλογική διαδικασία σε επίπεδο επικράτειας (δε λέω “εθνικό” γιατί είμαστε αριστεροί και δε μας πάνε τα έθνη ειδικά αυτά που δεν υπάρχουν σε καμία περίπτωση όπως το ισπανικό!) είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση όπου η Αριστερά δεν υπήρχε εδώ και κάποια χρόνια και ξαφνικά εμφανίστηκε. Στις βουλευτικές εκλογές του 2011 στην Ισπανία η Ezquerda Unida σχεδόν διπλασίασε τα ποσοστά της και σχεδόν από την πλήρη ανυπαρξία έχει πλέον 11 βουλευτές στο ισπανικό κοινοβούλιο. Αναλογιζόμενοι την πολιτική παράδοση της Ισπανίας, το εκλογικό σύστημα και το σκληρό δίπολο που παίζει ανάμεσα στο Λαϊκό και το Σοσιαλιστικό Κόμμα το παραπάνω αποτέλεσμα κρίθηκε ως δείγμα εντυπωσιακής ανάκαμψης. Το “γλυκό” ήρθε να δέσει τα ξημερώματα της Δευτέρας στην Ανδαλουσία, το προπύργιο των Σοσιαλιστών και μεγαλύτερη πληθυσμιακά περιφέρεια, όπου η τοπική Ezquerda Unida αύξησε τα ποσοστά της κατά 36% φθάνοντας στο 11,34% την ίδια ώρα που οι Σοσιαλιστές έχαναν δέκα ποσοστιαίες μονάδες.Στην Αστούριας, μια άλλη περιφέρεια, η Ezuqerda Unida έφτασε το 13,8% εξασφαλίζοντας πέντε έδρες.
Στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας οι μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις δείχνουν πως άλλους περίμεναν για “τρίτους” οι δύο μεγάλες παρατάξεις και άλλος του βγαίνει. Ο υποψήφιος του Αριστερού Μετώπου, Ζαν Λυκ Μελανσόν φαίνεται πως διεκδικεί όχι μόνο διψήφιο αριθμό ποσοστών αλλά και την τρίτη θέση ξεπερνώντας την Λεπέν και τον Μπαϊρού κάνοντας το ποσοστό του Ζορζ Μαρσέ το 1981 (15,35%) να φαντάζει όχι και τόσο μακρινό. Όλα αυτά σε δύο από τις μεγαλύτερες οικονομίες της ευρωζώνης..
Για να πάμε και σε άλλες περιπτώσεις χωρών, στη μαχητική Ιρλανδία των “ΟΧΙ” στα δημοψηφίσματα που σε λίγο καιρό θα χει να δώσει άλλη μια δημοψηφισματική απάντηση, το Sinn Fein στις τελευταίες δημοσκοπήσεις αγγίζει ποσοστά της τάξης του 25% ερχόμενο δεύτερο μετά το συντηρητικό Fine Gael και ξεπερνώντας τους Εργατικούς κατά 15 μονάδες. Την ίδια στιγμή στην Ολλανδία το Σοσιαλιστικό Κόμμα εμφανίζεται ως πρώτη δύναμη σε μια σειρά από δημοσκοπήσεις αποτυπώνοντας μια στροφή των εργαζομένων προς την Ριζοσπαστική Αριστερά.
Όλα τα παραπάνω είναι κάποια δείγματα. Άλλη σημασία θα είχε μια άνοδος της Αριστεράς στην Ολλανδία και άλλη στη Γαλλία. Αν αναλογιστούμε όμως τις αντιδράσεις που προκαλεί αυτή η άνοδος στους ευρωπαίους αξιωματούχους, τις απειλές που εκτοξεύουν στα ελληνικά αριστερά κόμματα και την γενικότερη δυσαρέσκεια του συστήματος για τα δημοψηφίσματα που αμφισβητούν και τις κινητοποιήσεις που διασαλέυουν την τάξη, φανταστείτε τι θα γινόταν αν ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνούσαν, αρθροιστικά, σε ποσοστά την Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ..
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη; Αυτό είναι γι αυτούς που πιστεύουν στα φαντάσματα γιατί οι ορθολογιστές ευρωπαίοι αξιωματούχοι και ηγέτες φοβούνται μάλλον κάτι που έχει πραγματική υπόσταση.
Βασίλης Στόλης